Meemoeder.com

Week 29: Naar het ziekenhuis

Week 29: Naar het ziekenhuis

Sebastiaan is deze week heel erg ziek. We moeten zelfs naar het ziekenhuis voor een afspraak bij de kinderarts.

‘Week 29: Naar het ziekenhuis’ Sebastiaan is deze week heel erg ziek. We moeten zelfs naar het ziekenhuis voor een afspraak bij de kinderarts. Lees het snel op http://bit.ly/Wk29Zkh

Sinterklaasavond

Eigenlijk heb ik niet veel met Sinterklaas. Sebastiaan is toch te klein om er iets van mee te krijgen, dus ik was niet van plan echt iets ermee te doen. Maar ja, mijn vrouw wilde toch een speciale avond. Ik had dus een lekker vleesje voor in de oven, op Italiaanse wijze bereid, en daar had ik een mooie, lichte pasta bij bedacht. Mijn vrouw wilde daarna de kerstboom op gaan zetten, omdat ik daar nu al een tijdje om zeur en dat leuk is om samen te doen.

Die maandagmiddag veranderden onze plannen alleen. Er stond een afspraak ingepland met de kinderarts op het consultatiebureau. Drie weken terug was ik bij het weeguur geweest en bleek Sebastiaan nauwelijks te zijn aangekomen. Wij sloegen onszelf eigenlijk voor de kop: waarom hadden we niet door dat we onze baby te weinig eten gaven? Er zat wel wat schuldgevoel.

We hebben in deze drie weken, ondanks de Bronchitis, flink onze best gedaan met de voeding. We hebben pap geregeld, zodat hij ’s nachts een voller gevuld maagje had en we gaven meer voeding per keer. Dat ging eigenlijk wel goed. We verwachtten dus een mooie gewichtstoename.

Baby algemeen

Van huisarts naar ziekenhuis

Mijn vrouw ging alleen naar deze controle, die eigenlijk niet zo heel bijzonder zou zijn. Ik kreeg daarna een lichtelijk paniektelefoontje. Sebastiaan was wéér nauwelijks aangekomen en zijn hoofdomtrek is ook niet toegenomen. Eigenlijk staat hij al twee maanden stil. Het lijkt alsof de voedselinname goed is, maar dat zijn energieverbruik hoog is. En dat dit al te lang zo is. Bovendien is hij, zonder dat je het goed kunt horen, ook benauwd. Dat valt te zien aan de huid die tussen de ribben naar binnen trekt bij het ademen.

De kinderarts wist het ook niet meer, dus die belde de huisarts. Daar konden we direct terecht. Ik heb een flesje gemaakt voor ons schatje (het uitje duurde wat langer dan gepland) en ben ook richting huisarts gegaan. Die schrok ook en vond de stilstand te lang duren. We kregen een verwijzing voor de kinderarts in het ziekenhuis. De boodschap was: die afspraak moet geen maanden op zich laten wachten.

Beduusd door de verwijzing naar het ziekenhuis

Daar sta je dan beduusd om kwart voor vijf met een verwijzing waar je maar tot half vijf voor kunt bellen. Thuis zaten we eigenlijk allebei maar een beetje in ons hoofd: wat kan het dan zijn? Ook kwam er een zwaar gevoel in mijn maag. Wat is er toch aan de hand met ons kleine schatje? Het verraderlijke is: hij is zo vrolijk en hij ziet er zo goed uit, dat je dit niet verwacht.

We probeerden toch maar iets van de avond te maken. De maaltijd smaakte inderdaad goed. Het begin van de kerstboom optuigen was erg gezellig. Lekker even kerstmuziek opzetten, de kerstspullen erbij pakken, een drankje erbij: prima te doen. Daarna begonnen de zorgen toch weer een beetje te komen.

Die dag had hij zijn flesjes namelijk niet opgedronken. Er kwam een hoop uit iedere keer. ’s Avonds stopten we hem in bed na maar een halve fles. We dachten dat we ergens halverwege de nacht er wel uit zouden moeten om hem te voeden, maar hij sliep tot zeven uur.

Spugen

Dinsdagochtend gaf ik hem zijn flesje en dat dronk hij gelukkig goed op. Ik kreeg later een appje van mijn vrouw dat bij aankomst bij het kinderdagverblijf, hij alles onder had gespuugd. Aj. Later die dag heeft hij zijn andere twee flesjes ook uitgespuugd. Hij kwam lijkwit terug met bruine kringen onder zijn ogen. We stopten hem snel in bed, zodat hij flink bij kon slapen. ’s Avonds wilde ik hem een halve fles geven voor zijn maag, maar hij was zo aan het vragen om meer, dat we hem toch maar de volle fles gaven. Snel naar bed, zodat het er niet uit ging komen! Hij heeft de hele nacht geslapen en die fles bleef gelukkig binnen.

Dinsdagochtend om half 9 belde ik het Bronovo. De eerstvolgende mogelijkheid was 10 januari. Dat is nog een maand langer niet groeien, dus ik protesteerde. Nee, de huisarts moest spoed regelen. Direct daarna belde ik de huisartsassistente en die ging het doorgeven. Ik heb de hele dag gewacht, maar helaas geen verlossend telefoontje. Om 4 uur belde ik weer.  Ik zou vandaag nog worden teruggebeld en anders morgen. Helaas werd ik die dag niet meer gebeld.

Nog een huisartsenbezoek

Omdat hij zoveel liep te spugen, belden we woensdagochtend gelijk weer de huisarts voor een nieuwe afspraak. Nu hoorden we ook ineens weer een piep en liep hij flink te hoesten. De huisarts belde direct met het ziekenhuis en ja hoor, we konden de volgende dag om 10:15 al terecht. Wat fijn!

We gebruiken deze dag het Bronchitispuffertje maar weer, zodat hij wat vrijer kan ademen. De vorige keer dachten we alleen dat het niet heel veel verlichting bracht. Maar goed, je doet alles. Ik heb hem maar thuisgehouden in plaats van naar het kinderdagverblijf te sturen. Hij sliep namelijk als een roosje.

Naar het ziekenhuis

Donderdagochtend werden we wakker van een hard huilende Sebastiaan. Hij huilt nooit, dus dan weet je dat er iets aan de hand is. Er kwam een grote gloeibal uit bed: 39.4 graden koorts. Hè, bah. Fijn dat we vandaag naar de kinderarts konden, want we moesten wel iets gaan doen nu.

Daar aangekomen, zei de kinderarts dat we toch nog meer moesten gaan voeden. Heerlijk, die tegenstrijdige berichten van allerlei mensen… Dus nu gaan we per fles meer voeding geven en proberen een fruit- én groentenhapje erin te krijgen.  Over een maand moeten we terugkomen en kijken of het beter gaat.

Luchtweginfectie

Bij het onderzoek kwam ook naar voren dat hij een luchtweginfectie had en dat hij antibiotica moest hebben. Daar komt de koorts ook door. Ze schreef de antibiotica door en een neusspray. Bij de apotheek kwamen we erachter dat de neusspray niet vergoed werd en dat het €43 is. Pardon? Dat vind ik wel een bizar bedrag voor neusspray. Bovendien heb ik niet het gevoel dat zijn neus nu erg verstopt is. We besloten het dus maar bij de zoutoplossing te houden.

Thuis hebben we de antibiotica in zijn fles gedaan en zijn we gelijk begonnen met de grotere hoeveelheid. Hij had nu echt heel erge honger, maar op het eind begon hij toch wat minder enthousiast te worden. Ben benieuwd hoe het is als hij normale honger heeft…

’s Middags heeft hij in bed gelegen om flink bij te slapen, maar ik kan niet zeggen dat slapen heel goed ging. Hij lag veel wakker van het hoesten.

Koorts

De afgelopen drie dagen gingen eigenlijk hetzelfde. Hij wordt wakker, lijkt een goede temperatuur te hebben, drinkt zijn fles leeg en gaat weer naar bed. Daarna loopt de temperatuur op tot hoge koorts en ’s avonds zakt het weer een beetje. Hij haalde gisteren zelfs 40.1! Daar waren we allebei flink van geschrokken. Af en toe drinkt hij de grote fles op, af en toe niet en af en toe komt het er weer in golven uit. Als het morgen weer zo’n dag is, dan bellen we opnieuw het ziekenhuis. Die antibiotica mag toch wel beginnen te werken…


Geplaatst

in

door