Meemoeder.com

Week 26

Week 26: kirren en vuurspuwende ogen

In week 26 bezoeken we de verloskundige, gaan we naar onze aanstaande ouderschapscursus en scoren we het pakje voor het eerste fotomoment van de baby.

"Week 26: kirren en vuurspuwende ogen" In week 26 bezoeken we de verloskundige, gaan we naar onze aanstaande ouderschapscursus en scoren we het boxpakje voor het eerste fotomoment van de baby. Lees hier: www.meemoeder.com/week-26

In week 26 gaan we weer naar de verloskundige

Maandag zijn we weer naar de verloskundige gegaan. Het is de laatste keer dat we om de vier weken gaan; vanaf nu is het om de drie weken. En wat is er een hoop gebeurd in die vier weken. De vorige keer kregen we te horen dat mijn vrouw nu echt stil moest gaan staan, omdat de baby anders (veel!) te vroeg geboren zou worden, met alle gevolgen van dien. Dat was een heftig gesprek en direct daarna hebben we de eerste stappen genomen. Als in, voor de deur van de praktijk zijn de eerste telefoontje gepleegd.

Zestig stappen terugnemen zijn niet zo maar genomen en het is pas deze week dat haar nieuwe planning ‘officieel’ ingaat. Het regelen heeft haar in eerste instantie nog meer stress opgeleverd, maar nu begint ze er de vruchten van te plukken. Heel veel mensen hebben hierbij geholpen: jullie weten wie je zijn, bedankt daarvoor!

Baby algemeen

In week 26 heeft mijn vrouw veel last van een harde buik

Waar staan we dan nu? Nou, ze voelt zich nog niet goed. Elke keer opstaan, elke keer de straat uitlopen, elke keer douchen en die harde buik is er weer. Dit hebben we aangegeven bij de verloskundige, waar de weegschaal trouwens voor het eerst zei dat er meer dan een kilo aan is gekomen. We hadden weer dezelfde verloskundige als de eerste keer. Ik vind haar heel fijn en hoop sneaky dat zij bij de bevalling is. Mijn vrouw noemt haar onrustig, ik noem haar to the point.

Ook nu weer: weeën zijn ook een harde buik, dus we moeten rust blijven nemen. Die week vakantie was heel goed en er is verbetering te zien, maar als we hadden verwacht dat dat voldoende was geweest, dan helaas pindakaas. Die buik is hooggevoelig geworden en ons kindje kan nog steeds te vroeg geboren worden. Ik vroeg: “Ook als in vandaag?” Ze zei: “Als je als een dolle door was blijven denderen, dan had dat inderdaad gekund. Maar nu heb je duidelijke stappen genomen, dus dat gevaar is weg. Maar je moet er goed rekening mee blijven houden.” Zij raadde mijn vrouw aan ook deze week thuis te blijven. Dit kon in haar planning deze week alleen echt niet, maar ze heeft wel flink minder uren gedraaid dan moest. Lukt het niet, dan lukt het niet. Dat is waar we nu op moeten letten. Alleen, schuldgevoel is a bitch…

De natuur een handje helpen

Dinsdag hadden we weer ouderschapscursus. Deze avond ging over de natuur een handje helpen als de bevalling niet natuurlijk verloopt. Het ging daarmee over pijnstilling en een keizersnede. Alle soorten pijnstilling werden behandeld, met de voor- en nadelen.

In Den Haag zijn drie ziekenhuizen en overal gebruiken ze weer wat anders. De pijnstilling waar de voorkeur van mijn vrouw naar uitgaat, wordt niet in ons ziekenhuis gebruikt, kwamen we achter. Het is daar blijkbaar een keer mis mee gegaan en ze hebben niet de tijd om dit tijdens de bevalling constant in de gaten te houden. Mijn vrouw heeft zich deze week verdiept in andere pijnstilling, zodat ze beter voorbereid de bevalling in gaat.

Keizersnee

We weten nu ook dat er een “gezinsvriendelijke” keizersnee is (je kunt als gezin samenblijven daarna) en een spoedkeizersnee waarbij dat niet kan. Er zat een foto bij van een kind dat er net een seconde geleden uit is gehaald. Mjam!

Ik heb de laatste twee jaar zeven operaties gehad, en ik hoef tijdens die ingrepen echt niet mee te kijken. De laatste keer vroegen ze me na die kleine operatie zelfs of ik geen koffie met suiker of chocolademelk wilde en of ik niet even wilde blijven zitten. Ik begreep van die vragen dat ik waarschijnlijk lijkwit was en heb de hint toen maar opgepikt (mijn slappe beentjes brachten me ook niet veel verder).

Ik kan me daarom haast niet voorstellen dat ik ineens erg graag met mijn neus midden in de actie wil zitten tijdens de bevalling of keizersnee, ook al gaat het om mijn eigen kind. Noem me maar een schijterd, maar ik denk niet dat het moment ineens om mij moet gaan draaien omdat ik flauw ben gevallen o.i.d. Ik hoop vooral mijn vrouw te steunen. Ik kijk gewoon op dat moment wat ik wel en niet wil zien. Misschien ben ik supergelukkig en wil ik alles wél met mijn neus midden in de actie volgen. Ik ben in ieder geval niet zoals een aantal mannen van de cursus die geen stap verder willen verzetten van de schouder van hun vrouw…

In week 26 krijg ik vuurspuwende ogen op me gericht

Wist je dat je tijdens stille ademhalingsoefeningen ook ruzie kunt krijgen met je partner? Ogen spreken boekdelen!

Mijn vrouw had gemist dat we naar de volgende oefening waren gegaan en ging door met de eerste ademhalingsoefening. Daar kreeg ze het alleen benauwd van en dus stopte ze. Ik had, tussen al het gepuf en gezucht van de vier andere stellen, wel gehoord dat we het sneller moesten gaan doen en dat mijn vrouw in mijn handen moest knijpen om het tempo voor mij aan te geven. Dat was ook wel nodig, want door al dat gepuf en gezucht in de zaal kon ik die van haar heel moeilijk volgen en nadoen.

Zij kon niet zeggen dat ze niet meer wilde (maar oh, dat kan ze heel goed zeggen met haar houding en blik) en ik kon niet zeggen dat ik graag wilde oefenen. De tweede oefening was namelijk voor als de weeën sterker waren en ze dus meer hulp van mij kan gebruiken: best prettig als je weet wat je dan moet doen… Dus, irritatie en vuurspuwende ogen alom, maar daar konden we thuis alweer om lachen.

In week 26 vinden we dat speciale eerste pakje

We hebben babykleding. Véél kleding. Allemaal tweedehands. Maar voor die eerste foto wil je toch een speciaal pakje. Daar zijn we naar op zoek gegaan. We kunnen één conclusie trekken uit dit experiment. Zet ons in een afdeling babykleding en we rennen (lees: schuifelen) kirrend van rek naar rek. Zo veel schattige dingen!

Je eindigt met een stapeltje kleding. Dat stapeltje kan niet heel groot worden, want maat 50 is echt ieniemienie. En dan moet je nog de grote keuze maken: welke wordt het? Uiteindelijk hadden we er drie over. Nee, ook dit moet terug naar één pakje, we hebben er al zo veel. Omdat ik weet dat mijn vrouw fan is van groen, heb ik mijn favoriet opgegeven. Helemaal niet erg, want we hebben al vele verliefde blikken op dit pakje geworpen. Hopelijk kunnen we over drie maanden ons baby’tje hierin zien!


Geplaatst

in

,

door