Meemoeder.com

Vragen die ik als meemoeder liever nooit meer beantwoord

Vragen die ik als meemoeder liever nooit meer beantwoord

Voordat mijn vrouw en ik een kind hadden, was ik benieuwd of er weleens negatieve ervaringen zouden zijn bij lesbische stellen met een kind. Ik kon toentertijd niet heel veel online vinden. Nu onze zoon 2,5 jaar oud is, kan ik hier wat meer over zeggen. Over het algemeen gaat alles goed, maar toch krijg ik af en toe vragen die ik als meemoeder liever nooit meer beantwoord. Ik deel ze graag met jullie!

‘Vragen Die Ik Als Meemoeder Liever Nooit Meer Beantwoord’ Voordat mijn vrouw en ik een kind hadden, was ik benieuwd of er weleens negatieve ervaringen zouden zijn bij lesbische stellen met een kind. Ik kon toentertijd niet heel veel online vinden. Nu onze zoon 2,5 jaar oud is, kan ik hier wat meer over zeggen. Over het algemeen gaat alles goed, maar toch krijg ik af en toe vragen die ik als meemoeder liever nooit meer beantwoord. Ik deel ze graag met jullie: http://bit.ly/MMVragen

Meestal gaat alles goed

In het algemeen merk je er weinig van, dat je bijzonder zou zijn omdat je kind twee moeders heeft. Dat is dus positief. Tot nu toe had ik ook weinig om over te schrijven. Er gebeurt weinig, omdat mensen vaak niet eens doorhebben dat we getrouwd zijn en dat onze zoon van ons allebei is.

Als we met zijn drieën op pad zijn, nemen mensen vaak aan dat één een vriendin is. Prima, laat ze lekker denken. Andere keren snappen mensen wel dat we een stel zijn met een kind, maar worden we gelukkig lekker normaal behandeld.

Als ik met mijn zoon alleen ben, is er ook niemand die zich ook maar één seconde afvraagt of mijn zoon mijn zoon is. We zijn gewoon een mama en een zoon die samen op pad zijn.

Als ik alleen ben, krijg ik vragen die ik als meemoeder liever nooit meer beantwoord

Toch kan er weleens iets vervelends worden gezegd als ik, zonder de aanwezigheid van mijn vrouw en zoon, het heb over mijn gezin. Het lijkt alsof mijn gezin op dit soort momenten iets theoretisch wordt voor mijn gesprekspartner. Normaal geef ik graag tips en adviezen in mijn blogs, maar ik vrees dat ik nog niet doorheb hoe ik in deze situaties moet reageren. Hoe vaker het gebeurt, hoe harder de klap aankomt en hoe langer de irritatie blijft hangen.

Het gebeurt vaak op momenten waarop je niet zomaar weg kunt gaan. Het gaat dan om afspraken met bijvoorbeeld de kapper of schoonheidsspecialist. Je hebt een afspraak van ergens tussen een half uur en twee uur, je hebt diegene nodig, je kunt niet zomaar halverwege een behandeling weg en het is wel sociaal gewenst om een praatje te maken.

BabyBaby

Vragen die ik als meemoeder liever nooit meer beantwoord: niet heel prettig

Al snel gaat het dan over eventuele partners en kinderen. Normaal gaat dat prima, maar die enkele keer verloopt het gesprek niet heel prettig. Soms gaan mensen er dan dieper op in en vragen hoe dat dan gaat bij twee moeders. Nou ja, ik wil op zulke momenten best wat algemene informatie geven. Maar soms krijg je ineens van die vragen als ‘Wie is dan de echte mama?’ en ‘Wie is de vader?’ Dan leg ik meestal uit dat we allebei mama zijn, maar dat mijn vrouw hem heeft gedragen en dat er geen vader is maar een donor.

Dit vind ik al lastig worden, want je weet niet waar het gaat eindigen en of het pijnlijk gaat worden. Laatst was het zover. De mevrouw in kwestie begon onze zoon ‘haar zoon’ (de zoon van mijn vrouw) te noemen en als ik onze zoon of mijn zoon zei, dan liet ze stiltes vallen. Ik had haar, om redenen die ik me echt niet meer kan herinneren, haar een foto laten zien van ons samen. “Oh ja, hij lijkt echt op haar. Een mama’s-kindje.” En dit bleef ze herhalen.

Oerinstinct

Dit zijn van die momenten waarop er een oerinstinct in mij naar boven komt. Met zulke opmerkingen geef je namelijk aan te vinden dat mijn zoon mijn zoon niet is. En dat druist in tegen elk greintje moedergevoel dat ik heb. Nee, biologisch gezien ben ik niet verwant met mijn zoon. Dat klopt. Maar gevoelsmatig (en voor de wet) wel. En alles aan mijn zoon zal je laten zien dat hij mij als zijn moeder ziet, wat jij daar nu ook van mag vinden.

Een of andere gorilla staat dan op in mij, klaar om diegene neer te halen. Maar dat doe ik niet. Wat doe ik dan wel? Dat is nu de vraag. Ik weet dus niet hoe ik hier goed mee om moet gaan. Ik wil mensen best helpen dingen te begrijpen. Maar zoiets als een moederzoonrelatie in twijfel trekken, dat dringt door tot in de kern van een persoon, of je dat nu zo bedoelt of niet. Dan wil ik gewoon weg uit de situatie, niets meer en niets minder.

Jullie ervaringen

Hebben jullie ervaring met dit soort onprettige vragen? Hoe reageren jullie hierop? Nog tips voor deze conflict vermijdende persoon?

PS Weet je dat ik een YouTubekanaal heb? Zie je daar graag als abonnee terug!