Deze week moet Sebastiaan flink uitzieken nadat de artsen in het ziekenhuis hadden vastgesteld dat hij pseudokroep had. Zijn moeder houdt het niet langer vol en gaat mee ziek zijn. In het weekend is het tijd voor wat leuks, dus bezoeken we het Kinderboekenmuseum in Den Haag.
Kinderdagverblijf
Mijn vorige blog was tot en met dinsdag, toen Sebastiaan een lekker dagje had met zijn opa na een nacht in het ziekenhuis. Woensdag vonden we hem vrolijk genoeg om naar het kinderdagverblijf te gaan. Dat kon hij ook wel gebruiken, want hij wordt zo vrolijk van kinderen om zich heen. Daar deed hij het op zich goed, al had hij net iets meer mogen slapen.
Mamadag
Donderdag was mijn mamadag. We hadden best een gezellige dag samen, maar ik vond hem juist weer wat zieker overkomen. Het leek alsof Sebastiaan flink keelpijn had en hoestte meer. Hij sliep flink en om twee uur maakte ik hem wakker voor een doktersbezoekje. Even controleren of alles nog wel goed gaat.
De dokter hoorde wel wat in de longen, maar ze kon niet zeggen of dat het een restje pseudokroep was of het begin van een longontsteking. Ik kreeg een recept voor antibiotica mee, voor het geval hij koorts kreeg of benauwd werd.
Ik had de hele dag zin om te bankhangen, alsof de afgelopen dagen een beetje te veel waren geweest voor me. Nou, ’s avonds ging dat bankhangen vol over in ziekzijn. Mijn vrouw was lekker naar de bios gegaan met een vriendin en ging nog een drankje doen, maar ik belde of ze naar huis kon komen na de film. Poe hey, ik voelde me echt niet goed!
Vrijdag heb ik dan ook als een zoutzak op de bank gehangen of liggen slapen in bed. Sebastiaan leek het juist weer beter te doen dan de dag ervoor.
Kinderboekenmuseum
Zaterdag was het tijd om iets leuks te doen met Sebastiaan. Hij mist duidelijk wat uitdaging nu hij zo weinig naar het kinderdagverblijf is geweest. Het Kinderboekenmuseum ligt om de hoek van ons bij CS en we hadden gehoord dat het echt heel leuk was. Voor dat afstandje had ik nog wel wat energie, dus we pakten de kinderwagen en gingen.
Wat een geniaal museum. Kinderen kunnen spelen in allerlei kamers in boekenthema’s, zoals Kikker, Nijntje, Dikkie Dik en Rupsje Nooitgenoeg. In de Kikkerruimte krijgen alle kinderen hetzelfde roodwitte broekje als Kikker, dus je ziet allemaal kinderen in dezelfde broekjes spelen, bij de een wat langer als bij de ander.
Sebastiaan had vooral genoeg aan de Kikkerruimte. Daar was voor kinderen van nul tot twee jaar zelfs een aparte kruipbaan. Superschattig! Sebastiaan vond die baan met heuveltjes wel leuk, maar hij vond het nog leuker om op de randen te klimmen en dan er weer af. Ik denk dat dit de eerste keer was dat hij dit deed. Hij wist in ieder geval nog niet hoe hij van iets hoogs af moest klimmen. Recht vooruit? Mama hielp hem maar even door hem om te draaien om hem met zijn benen eerst te laten gaan, maar dat kon hij niet zo waarderen…
Ook was er een stukje duinen waar je schatten kon zoeken. Dat vond Sebastiaan ook heel interessant. Schuin zitten is alleen nog iets te moeilijk voor hem. We bleven maar op de lage stukjes. Toen bleek dat de gaten waar de schatten in zitten precies groot genoeg zijn voor peutervoetjes. Sebastiaan zat vast… Zucht. Heb je dat weer. Nou, na een klein beetje peuteren kregen we het voetje er weer uit. Dat was op tijd, er begon al lichtelijk wat zweet bij me te vormen 😉
Daarnaast is er een leesruimte met bankjes. Bij die bankjes zitten ook kleine telefoons, waar je verhaaltjes kunt luisteren. Mijn vrouw hield die tegen het hoofd van Sebastiaan en hij was gelijk fan. Alle telefoontjes werden afgelebberd en afgeknauwd. Jam!
Daarna werd het tijd voor Sebastiaan om te gaan. Hij had genoeg gezien en beleefd voor deze middag. Hij kon gelijk naar bed! We gaan hier zeker vaker naartoe. Met een museumjaarkaart kun je zo naar binnen bij het Kinderboekenmuseum en voor de kleintjes tot twee jaar is het gratis. Ik voorzie hier heel wat middagen op regenachtige mamadagen 😉
9 augustus 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Met de ambulance naar het ziekenhuis
Met de ambulance naar het ziekenhuis
Deze week gaat Sebastiaan met zijn oom op pad, zodat zijn ouders naar Amsterdam Pride kunnen gaan. Zondag wordt het gezin verwend met een EK-finale, maar helaas kunnen ze die niet afkijken, want Sebastiaan moet met de ambulance naar het ziekenhuis. Vandaar dat deze blog een keer op woensdag verschijnt!
Amsterdam Pride
Mijn broer offerde zich zaterdag op om op Sebastiaan te passen, zodat zijn mama’s naar Amsterdam Pride konden. We vonden als gezin gaan nog te vroeg, want een hele dag op pad in zo’n drukte kan hij nog niet aan.
Wat een stralend weertje en wat een prachtige dag! Ik vond het echt supergezellig. Volgens mij heeft de nieuwe route van de boten er niet voor gezorgd dat er geen gaten vallen, zoals de bedoeling was, want we stonden soms nog steeds vijf minuten te wachten tot de volgende boot kwam… Maar er stond een dj in de buurt en er was genoeg te zien en te kletsen.
Na ongeveer zestig boten wandelden we nog even door de stad en aten we ergens een hapje. Ook werd er nog een bezoekje gebracht aan het feest bij de oude Vivelavie. We gingen op tijd weer naar huis, zodat we de buien in de trein meemaakten en niet in de open lucht 😉
Sebastiaan had deze dag verhoging, maar dat heeft de dag met zijn oom zeker niet verpest. Samen hebben ze dikke pret gehad in de binnenstad van Den Haag.
EK
Wat een mooie wedstrijd van de Oranje Leeuwinnen donderdagavond! In de 93e minuut van de halve finale nog even een derde punt erbij regelen, waarom niet? We werden zondag dus getrakteerd op een finalewedstrijd. Ik zeg, tijd voor een EK-borrel bij ons thuis! Met vier gasten hadden we wat drank en versnaperingen geregeld. Op het laatste moment versierden we de banken nog even met oranje boa’s. De tv stond op de vensterbank, zodat iedereen het goed kon zien.
Sebastiaan voelde zich nog steeds niet lekker. Hij had deze dag wat koorts, maar veel meer dan de warmte merkte je niet echt aan hem. Hij kwam tijdens de wedstrijd nog even bij ons zitten en speelde wat op de grond. We legden hem terug in bed, want hij leek nog niet klaar te zijn met slapen.
Benauwd, dus gelijk een ambulance
Rond half zeven, een kleine drie kwartier later, werd hij wakker. Mooi, dachten we, dan komt dat helemaal goed met zijn etenstijd. We zagen alleen direct dat zijn ademhaling heel anders was dan normaal. Hij had ontzettend moeite met ademhalen, piepte en steunde, had het heel benauwd en zijn ogen stonden maar half open. Zijn borstkas trok ontzettend diep in. Omdat hij wel vaker last heeft gehad van zijn luchtwegen en de artsen ons hadden laten zien waar we op moesten letten, wisten we direct dat het mis was toen we zagen hoe diep zijn borstkas introk.
We belden 112 en die stuurden gelijk een ambulance. In de tussentijd moesten we hem koel houden met vochtige doeken, zodat hij niet in een koortsstuip schoot. Ik zag dat zijn temperatuur 39.1 was. De vrouw aan de lijn zei dat het inderdaad ineens zo kon omslaan bij kleine kinderen. Een uur geleden was hij namelijk nog prima in orde!
Ambulance
In de ambulance ging zijn andere mama op de brancard liggen en ging Sebastiaan met een speeltje bij mama op de buik zitten. Daar leek het wat beter te gaan. Toen hij wat platter ging liggen, kreeg hij het weer heel benauwd. Na een tijdje kwamen de ambulance aan bij de SEH van Westeinde, waar het personeel net aan het roepen was dat het 4-2 was. Oh ja, het EK… In onze huiskamer zaten nog mensen die elkaar amper kennen…
Mijn vrouw werd zo op de brancard met Sebastiaan op haar buik van de ambulance naar de SEH gereden, haha. Daar kreeg hij allerlei onderzoeken. Ze konden op dit moment niet specifiek zeggen wat het was. Het kon pseudokroep zijn, maar dat wisten ze niet helemaal zeker. Als het dat wel was, dan kon het ’s nachts weer in een keer komen opzetten. Soms geven ze er medicijnen voor en soms niet. We konden naar huis en het afwachten of we konden een nachtje blijven en het monitoren.
Met de ambulance naar het ziekenhuis
Mijn vrouw en ik besloten om Sebastiaan een nachtje daar te laten houden. Hij heeft nu zo vaak artsen gezien voor zijn luchtwegen, dat we het wel fijn vonden dat het een keer in de gaten werd gehouden. Mijn vrouw ging op en neer naar huis om spullen voor me te halen, zodat ik de nacht naast hem kon doorbrengen.
Rond half elf had meneer wat gegeten en gedronken en kon hij zijn bed induiken. Met vier draadjes aan zijn teen en op zijn buik viel dat nog niet mee. Ik dook in het andere bed. Zo rond één uur vond ik hem heel onrustig en benauwd worden. Ik belde de verpleging erbij en die hadden het ook al op de monitor gezien.
Pseudokroep
Sebastiaan bleek 39.4 graden koorts te hebben en had het inderdaad benauwd. De kinderarts kwam ook en constateerde dat het inderdaad om een milde vorm van pseudokroep ging. Ze ging overleggen of er medicijnen gegeven ging worden. Ik hoopte van wel en even later kwam de verpleger met een spuitje waarmee ik het goedje in zijn mond kon spuiten. Hij vond het nog lekker ook! Uiteraard werd iedereen weer verliefd op onze charmeur. De verpleger speelde met liefde en plezier met hem, terwijl ik even naar het toilet ging.
Hij leek nog wat honger te hebben en at zo een bakje met fruit op. Zijn waterfles dronk hij ook in een keer leeg. Ho ho, dat was allemaal teveel van het goede. Hij spuugde alles weer uit. Dat betekende een nieuwe spuit met medicijnen… Om hem in slaap te krijgen, gaven we ook maar een half flesje melk. Na een half uur was zijn ademhaling weer goed en om drie uur sliep hij weer. Fijn, kon ik ook weer wat slapen!
Goed nieuws
Ik was helemaal blij dat we ervoor hadden gekozen om de nacht hier te blijven. Thuis lig je dan toch maar bang in de gaten te houden of je kind gaat stikken. Nu kon mijn vrouw tenminste nog een goede nacht maken en kreeg hij gelijk medicijnen. We hadden geen zin in nog een rit met de ambulance…
Om zes uur was meneer wakker en wilde hij wat eten. Goed nieuws: zijn temperatuur was 37 graden! Helaas sliep Sebastiaan pas weer om kwart voor tien, waardoor we een paar uur gejengel en verveel hebben gehad. Na drie kwartier slapen werd hij weer huilend en benauwd wakker. Net op dat moment kwam mijn vrouw binnen, dus die schrok een beetje. Na wat rechtop zitten, eten, drinken, zingen en spelen, voelde hij zich beter.
Hij mocht gelukkig snel naar huis! Voor de zekerheid kregen we nog een dosis van die medicijnen mee, mocht het ’s nachts weer misgaan, maar dat verwachtten de artsen niet.
Thuis
Zo hey, daar sta je dan ineens in het felle daglicht na iets van vijftien uur lang in een donker hok te hebben gezeten zonder al te veel slaap. Ik voelde me redelijk gebroken… I needed comfort food! Na een dikke Subway en wat boodschappen te hebben gehaald, kwamen we rond het middaguur thuis aan. De oranje boa’s en de tv staarden ons treurig aan. Wat een anticlimax was dat, die halve avond terwijl de wedstrijd zo mooi was.
Sebastiaan kon eindelijk weer eens spelen! Hij vond het echt heel fijn om zijn vertrouwde omgeving en speelgoed weer te zien. Hoe wit hij er ook uit zag, die glimlach was mooi. Ik dronk nog een kop koffie en ging maar eens naar kantoor. Sebastiaan lag al snel in bed na nog wat te hebben gegeten. De middag ging redelijk oké: wat geslapen, veel gejengeld, wat gegeten, wat gespeeld en wat gewandeld.
’s Avonds had Sebastiaan moeite met in slaap vallen. Op een gegeven moment kreeg ik door dat hij weer last had van zijn darmen. Dat vond ik niet gek, want in het ziekenhuis had hij behoorlijk veel brood gegeten. Na heel wat buikmassages en een warm bad viel hij rond kwart over acht in slaap.
Nou, ik dook er ook gelijk in. Ik kon niet meer! Helaas kreeg ik halverwege de nacht een migraineaanval, dus ik kreeg een uurtje slaap minder. Sebastiaan sliep gelukkig nog gewoon. Op een gegeven moment hoorde ik hem wel. Even kijken hoe laat het was. KWART VOOR ZEVEN!!!! Hoezee!!
Ik schopte mijn vrouw uit bed voor de ochtendvoeding en pakte nog een uurtje slaap. Wat een pret. Mijn schoonvader was zo lief om dinsdag op te passen, zodat Sebastiaan niet naar het kinderdagverblijf hoefde en wij gewoon aan het werk konden. Dat was echt een uitkomst. Hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar beter!
30 april 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Week 49: Tillamook, Astoria en Victoria
Week 49: Tillamook, Astoria en Victoria
Deze week slaapt Sebastiaan een aantal dagen aan de prachtige kust van Oregon, Washington en Vancouver Island, maar heeft hij aan het begin van de week enorme last van zijn maag, waardoor hij er niet heel veel van kan genieten. Na een ziekenhuisbezoekje knapt hij op en kan hij van Victoria, Canada genieten.
Tillamook
Maandagochtend pakten we alles in, omdat we met Katherine naar haar oom en tante in Tillamook zouden rijden. Het moment dat we Sebastiaan uit bed halen, begint hij flink over te geven. Alle laatste hydrofiele luiers en kleding die we nog hadden, vliegen er doorheen. We stappen in de auto, maar na slechts één straat vliegt ons het spuug alweer om de oren. Oef, dat wordt een lange rit…
We pakten hem helemaal in en onderweg gebeurde het nog een keer. Bij de oom en tante van Katherine, Susan en Doug, wordt hij gelijk in een warm bad geplaatst. Ze vinden een badeend voor hem, zodat hij toch nog wat lol heeft. Ondanks dat hij zo belabberd is, zijn ze al gelijk weg van hem. Naar bed, naar bed met die kleine!
Uitzichtpunt
’s Middags is Susan maar al te blij om op hem op te passen, dus wij kunnen met zijn vieren naar een supermooi uitzichtpunt, dat vlakbij ligt. Toen Doug erachter kwam hoe graag ik wilde dieren uit de buurt zie, zoals walvissen, werd hij helemaal enthousiast. We trokken onze regenjassen aan en gingen de berg op om van het uitzicht te genieten. Binnen vijf minuten verandert de regen in een mooie, blauwe lucht en kunnen we ontzettend ver kijken. We zagen geen walvissen, maar mooi was het wel.
Gezelligheid
’s Avonds was het tijd voor gezelligheid. Doug en Susan kletsen volop en we worden volledig in de watten gelegd. We eten Mexicaans en de gehele bereidingstijd zitten we in de keuken nacho’s met dips te eten, margherita’s te drinken en kolibries te bekijken vanuit het raam. Wat een hartelijke mensen en wat hebben ze een klein paradijsje op aarde daar aan de kust van Oregon. We kletsen tot we gaan gapen en we besluiten rond half tien in bed te gaan liggen. Met een zieke Sebastiaan weet je immers niet hoe de nacht gaat verlopen…
Hardlopen
De nacht was niet al te best, maar vanaf 2 uur die nacht geeft hij in ieder geval niet meer over. We zijn ’s ochtend een beetje gebroken. Ik besluit dat de beste manier om daarover te komen, is om actief te gaan doen. Katherine en ik besluiten om naar een strandje te rijden. We zagen onderweg ontzettend veel zeehonden, dus ik had een goed humeur.
We wilden op dat strand gaan hardlopen. Wat je hardlopen noemt. We komen al snel bij een te grote stroom, waar we niet over kunnen zonder natte voeten te krijgen. Ik riep nog dat ik niet graag op het YouTube-kanaal van FailArmy wil komen, dus we draaiden om.
Stroompje
Na een klein stukje rennen, kwamen we weer aan bij een stroompje. Deze keer was het wel te doen om eroverheen te komen. Ik ben alleen ver van een hinde, ondanks dat ik mijn best doe. Aan Katherine vroeg ik of ze wilde lachen en daar was ze wel voor in. Ik draai me om, loop een stukje terug en liep in lichte draf (voor mijn gevoel op topsnelheid) op de stroom af. Tijdens deze draf riep ik: “I’m gonna fail!!!” Ik nam een grote sprong en landde aan de andere kant van de stroom, zonder mijn voeten nat te maken.
Mijn lichaam was echter niet gewend aan deze topsnelheid, dus ik stortte ter aarde en draaide een paar keer om mijn as. Ik moest zo hard lachen en Katherine ook. Ze snapte überhaupt niet waarom ik rende, want zij stapte er gracieus overheen. Toen moest ik nog harder lachen. Wat een topactie.
Ik heb me maar een beetje afgeklopt en afgespoeld met zeewater. Door het harde lachen had ik het gevoel alsof ik een marathon had gerend, dus het was vast een goede work out. Op de terugweg stapte Katherine weer gracieus over de stroom heen en zette haar camera aan. Ik probeerde lachend de stroom over te steken zonder te rennen of te springen en dat lukte dus supergoed. We lagen dus weer helemaal in een deuk.
Zeehond
We liepen weer verder en ik riep enthousiast dat ik een zeehond zag liggen. Ik wilde er al op af rennen, maar toen realiseerde ik me dat het beest geen ogen meer had. Helaas, dit was geen levend exemplaar meer… Het zat me ook niet mee op dat strand! Ik doopte hem om tot horrorzeehond en hebben die avond, toen ik lichtelijk stijfjes was geworden, nog een paar keer gelachen over de val en zeehond.
Uitzicht
We aten nog wat gevulde wraps die over waren van gisteren en besloten de auto in te stappen om naar een ander supermooi uitzicht met een vuurtoren te rijden. Deze lag aan de andere kant van de mooie rotsen waar we gisteren uitzicht op hadden. Het regende superhard, maar dat hield ons niet tegen. We waren goed ingepakt tegen de regen en wisten dat Sebastiaan in goede handen was bij Susan en Doug, die jarenlang als verplegers hebben gewerkt.
Het moment dat we de parkeerplek opreden, zagen we dat er iets mis was. Twee politiewagens, twee brandweerwagens en een gele helikopter waren hard aan het werk. Helaas, een dame zag het niet meer zitten en was van de rots gesprongen. We kregen er een naar gevoel van, maar probeerden er wat van te maken door een ander pad te nemen. Daar kwamen we uit bij een boom met acht stammen. Nou ja, inmiddels had een storm één stam te grazen genomen, maar met zeven stammen vond ik het nog steeds indrukwekkend!
Wandelpad
Genietend van het uitzicht besloot Katherine dat we een smal wandelpaadje moesten nemen dat redelijk dicht bij een diepe afgrond lag. Ik zei dat het wel heel avontuurlijk was voor deze Dutchies, maar we volgden haar op de voet. We kwamen prachtige bomen en planten tegen en het uitzicht bleef fenomenaal.
We gingen weer terug naar de parkeerplaats om te kijken of het daar weer ok was, want daar lag het pad naar de vuurtoren. Het leek alsof er nooit iets gebeurd was en we gingen het pad op. Ook daar was het uitzicht fenomenaal. Bij de vuurtoren hebben we nog geprobeerd om walvissen te spotten, maar ze vonden het vast te nat met die hoosbuien.
Vis
Weer thuis trokken we onze comfy kleding aan en pakten we wat bier erbij. Op de tafel in de keuken kwamen de dominostenen tevoorschijn en werd het een test om te kijken of het inderdaad “American first, The Netherlands second” was. Nope, ik won!
Het werd weer tijd om te eten, dus er kwamen schalen vol zelf gevangen vis, zoete aardappelen en corn on the cob op tafel. Wat zijn we weer verwend. Op de banken in de huiskamer gingen we uitbuiken en verder drinken. Dat gaat goed, want je trekt even aan een hendeltje en er vliegt een stuk extra bank naar boven waarop je met je benen kunt liggen. Vooruit, omdat het zo lekker ligt, past er nog wat dessert in. Ik voelde me net zo’n zeehond als die ik ’s ochtends had gespot. Met ogen, dat dan weer wel.
Ziekenhuis
’s Nachts moest Sebastiaan helaas weer overgeven, ondanks dat hij het al bijna 24 uur niet meer had gedaan. Dat deed ons besluiten om de verzekering te bellen in Nederland, zodat we toestemming konden krijgen om het ziekenhuis te bezoeken met hem. Dat mocht en rond half 9 zaten we in het ziekenhuis van Tillamook. We vermoedden dat het niet superernstig was, maar dat overgeven moest nu wel een keertje gaan stoppen. We kregen een bepaald soort tabletje en een soort drankje, zodat het snel moest overgaan.
Weer thuis keken een aantal ogen ons hoopvol aan of dat betekende dat we nog een nacht zouden blijven, maar nee, we gingen toch echt vertrekken naar Astoria. Er is nog veel meer kust te ontdekken! We zeiden dat dit zeker niet de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien. Dat kleine stukje paradijs willen we zeker nog vaker bezoeken!
Astoria
De rit van Tillamook naar Astoria is iets korter dan twee uur en highway 101 brengt je langs de prachtigste stukjes kust. Het zonnetje scheen, dus je kon ver kijken. Soms reden we door kleine dorpjes, die zo heerlijk Amerikaans aan doen. Andere momenten zaten we in het bos of in de bergen. Ik heb nog zo mijn best gedaan, maar ook nu zag ik geen walvis.
Astoria is een mooi, wat rijker dorpje aan de kust. We sliepen bij Columbia Inn, een goedkoop maar schoon en ruim motel. Ze hebben hier een mooi dak aangelegd, waardoor zelfs je auto droog staat. Dat is hier aan de kust geen overbodige luxe en het helpt je om je bagage droog in je kamer te krijgen.
Het centrum is leuk om doorheen te wandelen en je ziet de ene na de andere brouwerij. Ook hier vind je felgekleurde huisjes en kerken. Aan de kust zie je een joekel van een brug, evenals schepen van de US Coast Guard. We wisten dat we de volgende dag over die superlange en superhoge brug moesten en we kregen er al wat kriebels van in onze buik.
Washington
De staat Washington is prachtig. De volgende dag reden we over die megabrug Washington binnen en het was helemaal niet zo erg als we dachten. Dit was de langste dag rijden: we vertrokken om half elf en waren om kwart over zeven in ons motel. Maar wat een dag. Na ongeveer 1,5 uur leek het me leuk om een thee to go te nemen ergens.
In South Bend zagen we een leuk koffietentje. In de drie minuten lopen van de auto naar de ingang waren allemaal fotomomenten. Er stonden wat beelden, er liep een rivier en we zagen oesterboten. Het koffietentje was vanbinnen nog leuker, dus we bleven even aan het raam zitten. Sebastiaan kon lekker met speelgoed spelen en wij konden een keuze maken uit de vele smaken thee. Van blijheid gaf mijn vrouw me een kusje. Ik heb nog nooit zo snel een nek van iemand zien draaien. Even vergeten dat we in een klein plaatsje waren.
Groen
De rit bracht ons van het ene mooie, groene uitzicht naar het andere. We bleven wijzen en rondkijken: bergen, rivieren, bossen, alles. Soms viel er wat regen, maar meestal hadden we mooi wat zon bij ons.
Voor Victoria nog naar Forks
We namen een grote pauze in Forks. Waarom wilden we daar naartoe? Omdat daar de Twilight films zijn opgenomen. Jup. Team Jacob hier. Bij het visitors’ center staat de oude, rode auto van Bella en bij het politiestation staat het huis waar Bella en Charlie wonen.
In een diner hadden we van twee goede maaltijden genoten en kon Sebastiaan even in een kinderstoel zitten. Dat is weer een andere houding dan de Maxi-Cosi. Hij trok vrolijk de aandacht van iedereen en speelde wat met blokken toen wij aan het eten waren.
Vanaf Forks was het nog een uurtje rijden over supermooie wegen naar Port Angeles. Hier zijn ook wat scènes van Twilight opgenomen, maar we gingen hier meer heen omdat vanuit hier de boot naar Victoria in Canada vertrekt. We hebben een simpel maar mooi en schoon motel genomen dat vijf minuten van de ferry ligt: Royal Victorian Motel. Als je het raam uitkijkt, zie je de besneeuwde bergtoppen van Mount Olympic.
Met de ferry naar Victoria
Om half zes ging de wekker, want de ferry vertrok om 8:20 en we moesten er een uur van tevoren zijn. Met de baby voeden en de auto inpakken ben je niet zo snel, vandaar dat de wekker zo vroeg moest. In de rij wachtende auto’s besloot ik een lekker ontbijtje te scoren. We hadden al een lekkere kop thee meegenomen van het motel, maar echt ontbijt hadden we nog niet gehad. Bij een foodtruck haalde ik twee verse bagels met roomkaas. Jammie!
Sebastiaan was inmiddels weer moe. Hij duikt er normaal weer in na zijn ontbijt. Op de boot was hij wat aan het huilen, maar toen ik op een bankje ging liggen en hem op mijn buik legde, ging hij uiteindelijk slapen. Ik heb zelf ook nog even liggen snurken, geloof ik. Gelukkig had ik nog net even een rondje gelopen om van het uitzicht op Mount Olympic te genieten.
Weer terug in de auto kwamen we erachter dat we geen kaart op de TomTom hebben van Canada. En op mijn reservering stond geen adres. Handig! Ik wist dat het ergens aan het water lag, dus heel moeilijk moest het niet zijn. We reden weg van de douane en ja hoor, recht voor onze neus was ons hotel al. Wat een geluk, hihi. In een latere blog lees je meer over ons prachtige hotel Huntingdon Manor.
Victoria
We hebben deze middag lekker door de stad Victoria gelopen. Wat een pracht en praal. Mensen komen hier duidelijk om te genieten. De koers van de Canadese dollar is ook lekker, dus de uitgaven vallen best mee. Bij een Ierse pub heb ik genoten van een heerlijke breakfast wrap. Het was inmiddels al twee uur ’s middags, maar op zo’n vroege dag heb ik altijd veel vaker honger. Mijn vrouw zat lekker in het zonnetje en Sebastiaan speelde op de grond. Wat een perfecte middag!
Aan het eind van de middag werd het tijd om Sebastiaan in bed te leggen. De dag ervoor en deze ochtend waren duidelijk teveel voor hem geweest. Hij was behoorlijk overstuur. We planden een dag rust in voor de dag erna. Met een baby moet je gewoon af en toe op de rem trappen.
Aangezien we een keuken hadden, deed ik nog even boodschappen en kookte ik een simpel maar lekker rijstgerecht. Mijn vrouw voelde zich ook niet top, dus die dook het bed in. Ik ben een half uur baantjes gaan trekken om vervolgens lekker in de hot tub te duiken en een warme douche te nemen. Het voelt hier zeker als vakantie!
Walvissen spotten in Victoria
Een grote wens van mij kwam uit in Victoria: ik ging walvissen spotten met een boot. Ik had verwacht ze aan de kust te zien en ik heb echt mijn best gedaan, maar helaas, tot nu toe had ik nog geen walvissen gezien. Maar goed, ik heb in Californië ook nooit een beer gezien: ik heb altijd pech met dat soort dingen. Dan maar een ticket kopen en meegaan met zo’n tour. Mijn vrouw heeft in Canada gestudeerd en toen al een keer een tour gedaan, dus die vond het niet erg om thuis te blijven bij Sebastiaan.
Wat heb ik genoten! We voeren weer naar Amerikaans grondgebied, waar je uitzicht had op Mount Olympic en waar we een walvissenpaar tegenkwamen. Deze hebben we, schat ik, zo’n drie kwartier gevolgd. Soms spuiten ze mist naar boven en zie je een vin boven water komen. Dat betekent dat ze ondiep gaan duiken. Als ze echt een grote duik gaan nemen, zodat de hele rug en staart boven komt, dan gaan ze voor een diepe duik van een minuut of vijf. Dan is het maar turen en wachten totdat ze weer ergens naar boven komen. De gids zei dat whale watching meer whale waiting is en dat klopt. Maar met zo’n uitzicht is dat helemaal niet erg.
Twee walvissen tijdens de Orca Spirit tour vanuit Victoria, Canada
Wat is het ontzettend gaaf om zo’n dier van dichtbij te zien. In het begin waren we er nog redelijk ver vandaan, maar op een gegeven moment kwamen ze na een lange duik zo’n vijftien meter bij ons vandaan naar boven. Machtig mooi.
De tour vanuit Victoria werd verzorgd door Orca Spirit. Echt een aanrader!
Zeeotter bij Victoria
Op de terugweg naar Victoria gingen we naar een mini-eiland. Dat is het zuidelijkste puntje van Canada, zei onze gids, en het is best gevaarlijk in verband met allerlei zware, tegenstrijdige stromingen. Op dat eiland lagen zeehonden en zeeleeuwen. In het gebied is ook welgeteld één zeeotter, die ze Olly noemen, en die was daar gelukkig vrolijk aan het ronddobberen. Wat ik ook mooi vond, was dat er twee bald eagles (die arend op Amerikaanse afbeeldingen) naast elkaar zaten te chillen. Het leek in ieder geval alsof ze aan het chillen waren; wie weet waren ze hard aan het werk met speuren.
Koud tijdens de boottocht bij Victoria
Tijdens de vaart droeg ik een T-shirt, een trui, een capuchonvest, een jas, een regenjas, handschoenen en een sjaal, maar op een gegeven moment werd ik echt niet meer warm, ondanks dat het weer deze drie uur lange tocht helemaal niet slecht was. Dus bij terugkomst in Victoria ben ik even in bed gedoken om op te warmen en zijn we naar de Mexicaan van het hotel gegaan. Het was happy hour, dus we hadden supergoedkoop allebei een bord nacho’s en ik een sangria (het is vakantie, nietwaar?).
Morgen vertrekken we met de ferry van Victoria naar Vancouver, waar het weer niet al te slecht gaat zijn. Daar blijven we vijf dagen, waarna we de grens met Amerika weer oversteken, zodat we Seattle kunnen verkennen. Dat lees je de volgende keer!
3 april 2017 / Linda / Reacties uitgeschakeld voor Week 45: Overnachting bij Hampshire Hotel Groningen Centre
Week 45: Overnachting bij Hampshire Hotel Groningen Centre
Deze week slaapt Sebastiaan in een appartement van Hampshire Hotel Groningen Centre en bezoekt hij de nieuwe spoedeisende hulp van het Bronovo ziekenhuis.
Hampshire Hotel Groningen Centre
Zoals je vorige week hebt kunnen lezen, moesten we na mijn verjaardag op ziekenbezoek in Groningen. Met baby op en neer naar Groningen in een dag is wat teveel gevraagd en bij ziekenbezoek is het ook niet handig om te blijven logeren, dus we hebben op het laatste moment een hotel geregeld. Dat werd het Hampshire Hotel Groningen Centre. We mochten van hen in een van hun vier appartementen slapen. Nogmaals dank daarvoor!
Luxe appartement van Hampshire Hotel Groningen Centre
Wat een luxe is dat, zo’n appartement midden in het centrum. De benedenverdieping heeft een grote, mooi ingerichte woonkamer en een fijne keuken die van alle gemakken is voorzien. Op de bovenverdieping vind je twee grote slaapkamers en een moderne, goed afgewerkte badkamer. Sebastiaan kon dus lekker in zijn campingbed op de ene kamer, terwijl wij in alle rust op de andere kamer konden liggen.
’s Avonds hadden we nog even lekker languit op de grote banken gelegen, maar eigenlijk waren we best moe van mijn verjaardag vieren en het naar Groningen reizen. Naar bed, naar bed! Mijn vrouw deed om 7 de ochtendvoeding en ik sprong gelijk even onder de lekkere regendouche. Daarna hebben we allebei nog lekker een paar uurtjes kunnen slapen, want Sebastiaan sliep tot 10 uur! Ik heb me lange tijd niet zo uitgeslapen gevoeld…
Wil je ook bij Hampshire Hotel Groningen Centre een appartement of een hotelkamer boeken? Dat kan natuurlijk via hun eigen website, maar ook o.a. bij Booking.com, Expedia.nl, Voordeeluitjes.nl en Hotels.com.
Van Hampshire Hotel Groningen Centre naar Den Haag
We vertrokken van Hampshire Hotel Groningen Centre naar Den Haag. Sebastiaan was deze dag behoorlijk jengelig en moe. Dat vonden we niet gek, met zo’n druk weekend. Alleen zat hij, toen we bijna thuis waren, keihard te huilen op de achterbank. We dachten dat het een poepluier was, maar nee. Thuis deden we hem lekker in bad en daarna in bed.
Dinsdagochtend was hij weer zijn vrolijke ikje, dus de dag begon als alle andere dagen. ’s Middags belde het kinderdagverblijf ineens of we hem wilden komen ophalen. Hij had 40 graden koorts. Een zielig hoopje mens kwam thuis en hij viel bijna meteen in slaap op mijn buik. Hij had moeite met ademen en ik voelde zijn hart gewoon bonzen in mijn buik.
Spoedeisende hulp
We belden de huisarts en mijn vrouw ging even alleen op en neer. De huisarts verwees Sebastiaan naar de spoedeisende hulp, want hij had wat puntjes op zijn lichaam. Die had hij ook met zijn Bronchitis, maar het kan ook wijzen op hersenvliesontsteking. Niet dat ze dacht dat hij dat had (hij was bijvoorbeeld niet nekstijf), maar ze wilde het heel graag uitsluiten.
In het Bronovo is de spoedeisende hulp nieuw. Ik ben blij dat het hier nu zit, want het is zo dichtbij! En het ziet er supermodern uit. Al trok de dokter bij het naar buiten gaan de deurhendel uit de deur, hihi.
Het was heel sneu, Sebastiaan werd gelijk op een bed gelegd, kreeg allerlei hartmonitorplakplaatjes op zijn buik en aan zijn teen. Ook kreeg hij een plaszakje om en werd zijn temperatuur gemeten (nu gelukkig weer 38,5). Toen moesten wij hem stilhouden, met al die snoeren. Nou, hij voelde zich rot, hij was boos en hij zag allerlei draadjes om zich heen. Trekken!!! En die hartslag maar stijgen en stijgen op de monitor….
Oog- en oorontsteking
Gelukkig hadden ze speelgoed in de kamer, dus de grootste momenten konden we hem vermaken. Eerst kwam er een dokter met een lagere ranking van de kinderafdeling (echt geen idee meer wat haar titel was), waar we het verhaal opnieuw aan moesten vertellen. We zeiden ook dat we geen antibiotica wilden, omdat dit hem de vorige keer alleen maar zieker maakte. Daarna kwam de dokter met de hogere ranking van de kinderafdeling, die ons de vorige keer die antibiotica had voorgeschreven. De puntjes waren alweer over hun hoogtepunt heen, maar we moesten ze wel in de gaten houden. Op hersenvliesontsteking testen vonden ze gelukkig niet nodig. Het leek gewoon op een flink virus.
Deze dokter keek me al lachend aan, want ik zat met net zo’n snotneus als Sebastiaan. Ik denk dat Sebastiaan mij een week of twee/drie gelegen heeft aangestoken, dat het toen weer beter ging met hem en dat ik daarna hem weer heb aangestoken. Op mijn verjaardag was het namelijk zo erg dat ik doof was aan de rechterkant! Nu was hij dus zo verkouden, dat hij er een oogontsteking en oorontsteking van had gekregen. We kregen wat neusdruppels mee en moesten hem verder met paracetamol rustig houden.
Slapen
Woensdag en donderdag heeft hij eigenlijk alleen maar lopen slapen. Hij was slechts 20 minuten wakker, waarin we hem wat eten gaven of probeerden te geven, en dat werd hij alweer jengelig: “Ik wil naar bèhèd, mamáááá!”
Dinsdagavond en woensdagavond ben ik naar de bios gegaan, dus die avonden hield mijn vrouw hem in de gaten. Toen ik woensdag in de bioscoopstoel gingen zitten, had ik berichtjes van mijn vrouw: hij had de hele bank onder gespuugd met brood en melk. De foto die erbij zat loog er niet om… Gelukkig gebeurde het een keertje bij haar en niet bij mij, haha! Onderweg naar de commode vielen blijkbaar nog broodstukjes van hen af. Mijn vrouw kon gelijk alle kleding van Sebastiaan en haarzelf bij de was gooien. Ondanks zijn lege maag sliep hij tot een uurtje of halfzeven.
Kinderdagverblijf
Ik had niet verwacht dat hij vrijdag weer naar het kinderdagverblijf zou kunnen, maar hij was zo vrolijk en hij had weer zijn normale slaapritme te pakken. Mijn vrouw vertrok deze dag voor drie dagen naar Madrid en ik had nog genoeg werk, dus het kwam me behoorlijk goed uit!
Ik heb hem lekker laten uitslapen en daarna weggebracht. Nou, gelijk weer grote ogen naar alle kindjes en al het speelgoed, dus dat was geen probleem. ’s Middags belde ik nog even op om te kijken hoe het ging. Ze zeiden dat het supergoed ging. Hij sliep goed, hij at goed en hij was vrolijk. Ik kon weer met een gerust hart aan het werk.
Nieuwe hosting
Misschien heb je gemerkt dat je af en toe Meemoeder.com niet kon bereiken. Dat hebben we nu (hopelijk) opgelost door naar een ander hostingbedrijf over te stappen. Afgelopen vrijdag is de verhuizing ingezet. Ik moest wachten tot deze verhuizing voorbij was voordat ik een nieuwe blog kon plaatsen, vandaar dat deze wat later is.
Julianadorp
Dit weekend ben ik alleen met Sebastiaan. De ouders van een vriendin zijn op vakantie en we mogen zaterdag en zondag met wat vriendinnen in hun huis in Julianadorp. Nog belangrijker, we mogen in hun tuin. Nog belangrijker, in die tuin staan een hot tub en een sauna. JEUJ!
Nou heb ik op dit moment nog twee hechtingen in mijn rug, dus eigenlijk mag ik niet. Maar, maar, maar! Ze mogen er maandag al uit én ze zitten bovenop bij mijn schouder én ik heb zwempleisters geregeld bij de apotheek én ik ga mijn best doen om rechtop te blijven zitten, dus ik vind dat ik wel in de hot tub mag. Volgende week lees je hoe dit is gegaan 😉
Sebastiaan viert Nieuwjaar met zijn eerste tand, bezoekt Groningen en komt thuis in een poedel water. Op bezoek bij de kinderarts in het ziekenhuis begint hij spontaan te tijgeren.
Oudjaar
Op zaterdag pakten we het rustig aan. Een beetje sporten, een beetje opruimen en een beetje de tas inpakken. Het plan was namelijk om Oudjaar te vieren in Grunn. Daar hebben mijn vrouw en ik allebei gestudeerd en daar wonen onze vriendinnen nog (oké, technisch gezien alweer i.p.v. nog).
’s Ochtends tijdens het eten geven, voelde ik bij Sebastiaan in zijn mond. En ja hoor, een scherp stukje tand prikte mij in mijn vinger! Ik was supertrots! Ik maakte de andere mama wakker, want ja, dit moment moet gedeeld worden. Het verklaart ook wel waarom Sebastiaan niet helemaal lekker kon slapen die week.
Nadat we Sebastiaan ’s middags te eten hadden gegeven, stapten we in de auto. Opnieuw gingen we kilometers vreten. Na 2 uur en een kwartier kwamen we aan in het knusse huisje van onze vriendinnen.
Diner
Sebastiaan kon gelijk naar bed en wij konden gelijk aan het diner aanschuiven. Ik had ’s ochtends een pan rodekool gemaakt en onze vriendinnen hadden gezorgd voor een soepje, rollade, aardappelpuree en een toetje. Met wat wijn erbij, vonden we dit een goede manier om de avond te starten.
Uiteraard begon Sebastiaan te vervelen op het moment dat Claudia de Breij haar oudejaarsconference begon. Hij werd wakker om te eten (prima), maar wilde vervolgens niet aan zijn pap (niet prima). Daar loop je dan een beetje te sukkelen, terwijl je eigenlijk heel graag lachend voor de buis wilt zitten. Nou, na een kwartiertje was hij er eindelijk klaar voor. Het eerste half uur van het programma hadden we gemist, dus die moesten we de volgende dag op de herhaling kijken.
Vuurwerk met Nieuwjaar
Om 00:00 proosten we, heel verrassend, op Nieuwjaar. Was Nieuwjaar in Den Haag vorig jaar nogal rustig, in Groningen ontplofte de boel. De wijk had zin in het nieuwe jaar! Ik ben met een vriendin de straat op gegaan om het gespetter en geknal te bekijken en om te checken of de auto een beetje veilig stond. Mijn vrouw bleef thuis bij Sebastiaan, die van het hele geknal niets heeft gemerkt. Mooi toch?
Nieuwjaar
Mijn vrouw was een kanjer! Zij gaf de ochtendvoeding op deze eerste dag van het jaar. Om 9 uur zat ik ook weer op de bank beneden, omdat Sebastiaan weer energie had voor een nieuwe speelronde. Ik vond het tijd voor een fruithapje, dus ik prakte een flink stuk banaan. Na dit stuk zat hij echter nog steeds met zijn mond open en een neonverlichte pijl met “FEED ME” erbij, dus ik gaf hem de rest ook maar. De eerste keer een hele banaan! Dan voel je je wel een trotse mama.
’s Middags zijn we gaan wandelen door het centrum. Daar hoort verplicht een drankje bij in een café, dus we hebben bij De Sigaar een non-alcoholisch drankje en een alcoholisch drankje gedaan onder het mom van een nieuwjaarsborrel. Onze vriendinnen gaven aan wel op Sebastiaan te willen passen, dus we zijn de bios ingedoken voor Soof 2. Die viel helaas een beetje tegen.
Saté met Nieuwjaar
Zondagavond was het tijd voor iets dat ik héél erg mis van Groningen: saté van Satéhuis Groningen. Het restaurant zelf is nou niet heel erg gezellig om te zitten, maar voor bezorgen is het toch altijd mijn favoriet. Vooral de zoete varkenshaassaté is lekker. Wat maakt deze saté nou anders? Nou, dat ze gebakken worden op een lange soort van barbecue, zodat dat gerookte smaakje eraan zit. Ik zat al een week te watertanden van het mogelijke vooruitzicht.
Ik kon gelukkig iedereen van het gezelschap overtuigen dat we dat écht moesten eten, dus onze vriendinnen hadden het besteld en wij haalden het af na de bios. Thuis aangekomen stond er een schaal met groenten in de oven, dus het was niet eens een heel slechte maaltijd.
We hadden nog wat zoete Martini Asti-bubbels over van de avond ervoor, dus daar konden we weer van genieten. Na het eerste half uur van Claudia te hebben gekeken, zijn we allemaal langzaamaan maar naar bed gegaan.
Bios
Omdat ik de laatste tijd niet heel erg vaak van mijn Pathé Unlimited heb kunnen genieten, had ik erg veel zin om me volledig over te geven aan mijn drang om de bios te bezoeken. ’s Middags ben ik daarom naar Onze Jongens gegaan en ’s avonds ben ik naar La La Land gegaan. ’s Middags zouden we ook nog even naar een museum gaan en ik dacht dat dit een redelijk doordacht plan was. Helaas bleek deze bij aankomst dicht te zijn, haha.
High tea na Nieuwjaar
Om half 5 was het tijd voor een high tea bij Moro. Op deze dag zaten we inderdaad alweer aan de bubbels, thee en chocola. Aangezien Moro een Spaans restaurant is, zaten er wel wat bijzondere dingen bij.
Wellicht lag het aan het late tijdstip, maar we hadden zin in nog meer hartige hapjes. Thuis hebben we daarom heel braaf nog een vers pompoensoepje gemaakt. En iets minder braaf namen we daar nog wat bier en borrelhapjes bij.
Toeristische route naar huis
Dinsdag was helaas de dag dat deze minivakantie ten einde kwam. We besloten onderweg de toeristische route te nemen. We reden even door Nagele, omdat mijn vrouw daar haar jeugd heeft doorgebracht. Aangezien we toch in de buurt waren, reden we ook een rondje door Urk, omdat ik daar nog nooit was geweest.
Leuk begin na Nieuwjaar: overstroming
Thuis aankomen was alleen wat minder. De stoeptegels voor ons huizenblok waren verwijderd, de straat was nat en het leek alsof er van alles schoon was geveegd. We deden de deur open en ook daar was het nat. Ik keek de kelder in en de vloer was ook daar nat.
Ik liep naar beneden en zag een dikke laag water liggen. Onze onderbuurman is een man op leeftijd en die wilde duidelijk zijn verhaal kwijt. Aangezien ik graag informatie wilde, ben ik een gesprek met hem begonnen. Die ochtend was hij door een buurman uit bed gebeld, want alles stond blank. Dunea heeft een groot lek moeten repareren. De onderbuurman had tegen ze gezegd dat de kelder onder water stond, maar daar deden ze niets mee.
Een behoorlijke laag water
Dus kon ik bij thuiskomst 1,5 uur met de verzekering, de VVE en Dunea aan de lijn hangen. We hebben behoorlijk wat spullen gestald in onze kelder en sommige dingen zijn helaas niet meer te gebruiken. Omdat de ruimte nog nat was, waren we bang dat de rest ook verpest ging worden. Uiteindelijk kon ik een afspraak krijgen bij Dunea: ’s ochtends zouden ze komen om de vloeren schoon te maken.
De Duneaman vond het ook een behoorlijke laag water en heeft best een tijd gewerkt met een stofzuiger om al het water weg te zuigen. De dag erna heb ik de deuren opengezet, want er kwam een soort grondwater-/schimmellucht naar boven en alle ruiten in de portiek waren beslagen. Dat is nu weer een beetje bijgetrokken.
Kinderarts
Vrijdagochtend was het tijd voor controle bij de kinderarts. Aangezien Sebastiaan nu zo veel aan het eten is, gingen we er helemaal vanuit dat hij was aangekomen. En ja hoor: 800 gram erbij, 2 cm gegroeid in de lengte en 1 cm met hoofdomtrek. Kijk, we zijn weer goed op weg met die curve! We waren helemaal blij. Niet gek dat zijn kleding weer te klein begint te worden.
Tijgeren
Alsof dat nog niet genoeg was, begon meneer tijdens het wachten op de kinderarts ook nog eens uit zichzelf te tijgeren op het aankleedkussen. We stonden helemaal trots in die kamer en de kinderarts vond het een heel leuke binnenkomst. Nog even volgde de “Wie is de moeder?”-drempel, maar goed.
Het enige dat er nu nog is, is dat Sebastiaan gevoelig blijft voor eczeem en droge huid. De koelcrème helpt, maar we vroegen ons af of het sterk genoeg is. We hebben een makkelijker te smeren vaseline gekregen, zodat de huid gehydrateerd blijft en je niet in de weer hoeft te zijn met dat normale plakspul van vaseline.
Hij trekt nog steeds een beetje met zijn huidje tussen zijn ribben. Hij kan astma ontwikkelen, maar hij kan er ook zomaar overheen groeien. Laten we dat laatste hopen!
Speelmat
Nu hij zo actief is met tijgeren, willen we ook een speelmat kopen voor hem. Bij de Kruidvat om de hoek hadden ze alleen een foeilelijk roze ding, dus tijdens een wandeling door het centrum hebben we een kleurrijke speelmat met diertjes gevonden.
Afval
Vanmiddag zijn we nog even met wat mensen uit de buurt voor de duurzaamheidsuitdaging afval gaan prikken hier in de omgeving. Brr, in de sneeuw… Een uur later hadden we slechts één straat gehad, zoveel zooi ligt er dus op de grond… Met hetzelfde gemak gooi je het in de afvalbak, nietwaar?
Sebastiaan is deze week heel erg ziek. We moeten zelfs naar het ziekenhuis voor een afspraak bij de kinderarts.
Sinterklaasavond
Eigenlijk heb ik niet veel met Sinterklaas. Sebastiaan is toch te klein om er iets van mee te krijgen, dus ik was niet van plan echt iets ermee te doen. Maar ja, mijn vrouw wilde toch een speciale avond. Ik had dus een lekker vleesje voor in de oven, op Italiaanse wijze bereid, en daar had ik een mooie, lichte pasta bij bedacht. Mijn vrouw wilde daarna de kerstboom op gaan zetten, omdat ik daar nu al een tijdje om zeur en dat leuk is om samen te doen.
Die maandagmiddag veranderden onze plannen alleen. Er stond een afspraak ingepland met de kinderarts op het consultatiebureau. Drie weken terug was ik bij het weeguur geweest en bleek Sebastiaan nauwelijks te zijn aangekomen. Wij sloegen onszelf eigenlijk voor de kop: waarom hadden we niet door dat we onze baby te weinig eten gaven? Er zat wel wat schuldgevoel.
We hebben in deze drie weken, ondanks de Bronchitis, flink onze best gedaan met de voeding. We hebben pap geregeld, zodat hij ’s nachts een voller gevuld maagje had en we gaven meer voeding per keer. Dat ging eigenlijk wel goed. We verwachtten dus een mooie gewichtstoename.
Van huisarts naar ziekenhuis
Mijn vrouw ging alleen naar deze controle, die eigenlijk niet zo heel bijzonder zou zijn. Ik kreeg daarna een lichtelijk paniektelefoontje. Sebastiaan was wéér nauwelijks aangekomen en zijn hoofdomtrek is ook niet toegenomen. Eigenlijk staat hij al twee maanden stil. Het lijkt alsof de voedselinname goed is, maar dat zijn energieverbruik hoog is. En dat dit al te lang zo is. Bovendien is hij, zonder dat je het goed kunt horen, ook benauwd. Dat valt te zien aan de huid die tussen de ribben naar binnen trekt bij het ademen.
De kinderarts wist het ook niet meer, dus die belde de huisarts. Daar konden we direct terecht. Ik heb een flesje gemaakt voor ons schatje (het uitje duurde wat langer dan gepland) en ben ook richting huisarts gegaan. Die schrok ook en vond de stilstand te lang duren. We kregen een verwijzing voor de kinderarts in het ziekenhuis. De boodschap was: die afspraak moet geen maanden op zich laten wachten.
Beduusd door de verwijzing naar het ziekenhuis
Daar sta je dan beduusd om kwart voor vijf met een verwijzing waar je maar tot half vijf voor kunt bellen. Thuis zaten we eigenlijk allebei maar een beetje in ons hoofd: wat kan het dan zijn? Ook kwam er een zwaar gevoel in mijn maag. Wat is er toch aan de hand met ons kleine schatje? Het verraderlijke is: hij is zo vrolijk en hij ziet er zo goed uit, dat je dit niet verwacht.
We probeerden toch maar iets van de avond te maken. De maaltijd smaakte inderdaad goed. Het begin van de kerstboom optuigen was erg gezellig. Lekker even kerstmuziek opzetten, de kerstspullen erbij pakken, een drankje erbij: prima te doen. Daarna begonnen de zorgen toch weer een beetje te komen.
Die dag had hij zijn flesjes namelijk niet opgedronken. Er kwam een hoop uit iedere keer. ’s Avonds stopten we hem in bed na maar een halve fles. We dachten dat we ergens halverwege de nacht er wel uit zouden moeten om hem te voeden, maar hij sliep tot zeven uur.
Spugen
Dinsdagochtend gaf ik hem zijn flesje en dat dronk hij gelukkig goed op. Ik kreeg later een appje van mijn vrouw dat bij aankomst bij het kinderdagverblijf, hij alles onder had gespuugd. Aj. Later die dag heeft hij zijn andere twee flesjes ook uitgespuugd. Hij kwam lijkwit terug met bruine kringen onder zijn ogen. We stopten hem snel in bed, zodat hij flink bij kon slapen. ’s Avonds wilde ik hem een halve fles geven voor zijn maag, maar hij was zo aan het vragen om meer, dat we hem toch maar de volle fles gaven. Snel naar bed, zodat het er niet uit ging komen! Hij heeft de hele nacht geslapen en die fles bleef gelukkig binnen.
Dinsdagochtend om half 9 belde ik het Bronovo. De eerstvolgende mogelijkheid was 10 januari. Dat is nog een maand langer niet groeien, dus ik protesteerde. Nee, de huisarts moest spoed regelen. Direct daarna belde ik de huisartsassistente en die ging het doorgeven. Ik heb de hele dag gewacht, maar helaas geen verlossend telefoontje. Om 4 uur belde ik weer. Ik zou vandaag nog worden teruggebeld en anders morgen. Helaas werd ik die dag niet meer gebeld.
Nog een huisartsenbezoek
Omdat hij zoveel liep te spugen, belden we woensdagochtend gelijk weer de huisarts voor een nieuwe afspraak. Nu hoorden we ook ineens weer een piep en liep hij flink te hoesten. De huisarts belde direct met het ziekenhuis en ja hoor, we konden de volgende dag om 10:15 al terecht. Wat fijn!
We gebruiken deze dag het Bronchitispuffertje maar weer, zodat hij wat vrijer kan ademen. De vorige keer dachten we alleen dat het niet heel veel verlichting bracht. Maar goed, je doet alles. Ik heb hem maar thuisgehouden in plaats van naar het kinderdagverblijf te sturen. Hij sliep namelijk als een roosje.
Naar het ziekenhuis
Donderdagochtend werden we wakker van een hard huilende Sebastiaan. Hij huilt nooit, dus dan weet je dat er iets aan de hand is. Er kwam een grote gloeibal uit bed: 39.4 graden koorts. Hè, bah. Fijn dat we vandaag naar de kinderarts konden, want we moesten wel iets gaan doen nu.
Daar aangekomen, zei de kinderarts dat we toch nog meer moesten gaan voeden. Heerlijk, die tegenstrijdige berichten van allerlei mensen… Dus nu gaan we per fles meer voeding geven en proberen een fruit- én groentenhapje erin te krijgen. Over een maand moeten we terugkomen en kijken of het beter gaat.
Luchtweginfectie
Bij het onderzoek kwam ook naar voren dat hij een luchtweginfectie had en dat hij antibiotica moest hebben. Daar komt de koorts ook door. Ze schreef de antibiotica door en een neusspray. Bij de apotheek kwamen we erachter dat de neusspray niet vergoed werd en dat het €43 is. Pardon? Dat vind ik wel een bizar bedrag voor neusspray. Bovendien heb ik niet het gevoel dat zijn neus nu erg verstopt is. We besloten het dus maar bij de zoutoplossing te houden.
Thuis hebben we de antibiotica in zijn fles gedaan en zijn we gelijk begonnen met de grotere hoeveelheid. Hij had nu echt heel erge honger, maar op het eind begon hij toch wat minder enthousiast te worden. Ben benieuwd hoe het is als hij normale honger heeft…
’s Middags heeft hij in bed gelegen om flink bij te slapen, maar ik kan niet zeggen dat slapen heel goed ging. Hij lag veel wakker van het hoesten.
Koorts
De afgelopen drie dagen gingen eigenlijk hetzelfde. Hij wordt wakker, lijkt een goede temperatuur te hebben, drinkt zijn fles leeg en gaat weer naar bed. Daarna loopt de temperatuur op tot hoge koorts en ’s avonds zakt het weer een beetje. Hij haalde gisteren zelfs 40.1! Daar waren we allebei flink van geschrokken. Af en toe drinkt hij de grote fles op, af en toe niet en af en toe komt het er weer in golven uit. Als het morgen weer zo’n dag is, dan bellen we opnieuw het ziekenhuis. Die antibiotica mag toch wel beginnen te werken…
