Week 49: Tillamook, Astoria en Victoria

Deze week slaapt Sebastiaan een aantal dagen aan de prachtige kust van Oregon, Washington en Vancouver Island, maar heeft hij aan het begin van de week enorme last van zijn maag, waardoor hij er niet heel veel van kan genieten. Na een ziekenhuisbezoekje knapt hij op en kan hij van Victoria, Canada genieten.

Tillamook

Maandagochtend pakten we alles in, omdat we met Katherine naar haar oom en tante in Tillamook zouden rijden. Het moment dat we Sebastiaan uit bed halen, begint hij flink over te geven. Alle laatste hydrofiele luiers en kleding die we nog hadden, vliegen er doorheen. We stappen in de auto, maar na slechts één straat vliegt ons het spuug alweer om de oren. Oef, dat wordt een lange rit…

We pakten hem helemaal in en onderweg gebeurde het nog een keer. Bij de oom en tante van Katherine, Susan en Doug, wordt hij gelijk in een warm bad geplaatst. Ze vinden een badeend voor hem, zodat hij toch nog wat lol heeft. Ondanks dat hij zo belabberd is, zijn ze al gelijk weg van hem. Naar bed, naar bed met die kleine!

Uitzichtpunt

’s Middags is Susan maar al te blij om op hem op te passen, dus wij kunnen met zijn vieren naar een supermooi uitzichtpunt, dat vlakbij ligt. Toen Doug erachter kwam hoe graag ik wilde dieren uit de buurt zie, zoals walvissen, werd hij helemaal enthousiast. We trokken onze regenjassen aan en gingen de berg op om van het uitzicht te genieten. Binnen vijf minuten verandert de regen in een mooie, blauwe lucht en kunnen we ontzettend ver kijken. We zagen geen walvissen, maar mooi was het wel.

Gezelligheid

’s Avonds was het tijd voor gezelligheid. Doug en Susan kletsen volop en we worden volledig in de watten gelegd. We eten Mexicaans en de gehele bereidingstijd zitten we in de keuken nacho’s met dips te eten, margherita’s te drinken en kolibries te bekijken vanuit het raam. Wat een hartelijke mensen en wat hebben ze een klein paradijsje op aarde daar aan de kust van Oregon. We kletsen tot we gaan gapen en we besluiten rond half tien in bed te gaan liggen. Met een zieke Sebastiaan weet je immers niet hoe de nacht gaat verlopen…

Hardlopen

De nacht was niet al te best, maar vanaf 2 uur die nacht geeft hij in ieder geval niet meer over. We zijn ’s ochtend een beetje gebroken. Ik besluit dat de beste manier om daarover te komen, is om actief te gaan doen. Katherine en ik besluiten om naar een strandje te rijden. We zagen onderweg ontzettend veel zeehonden, dus ik had een goed humeur.

We wilden op dat strand gaan hardlopen. Wat je hardlopen noemt. We komen al snel bij een te grote stroom, waar we niet over kunnen zonder natte voeten te krijgen. Ik riep nog dat ik niet graag op het YouTube-kanaal van FailArmy wil komen, dus we draaiden om.

Stroompje

Na een klein stukje rennen, kwamen we weer aan bij een stroompje. Deze keer was het wel te doen om eroverheen te komen. Ik ben alleen ver van een hinde, ondanks dat ik mijn best doe. Aan Katherine vroeg ik of ze wilde lachen en daar was ze wel voor in. Ik draai me om, loop een stukje terug en liep in lichte draf (voor mijn gevoel op topsnelheid) op de stroom af. Tijdens deze draf riep ik: “I’m gonna fail!!!” Ik nam een grote sprong en landde aan de andere kant van de stroom, zonder mijn voeten nat te maken.

Mijn lichaam was echter niet gewend aan deze topsnelheid, dus ik stortte ter aarde en draaide een paar keer om mijn as. Ik moest zo hard lachen en Katherine ook. Ze snapte überhaupt niet waarom ik rende, want zij stapte er gracieus overheen. Toen moest ik nog harder lachen. Wat een topactie.

Ik heb me maar een beetje afgeklopt en afgespoeld met zeewater. Door het harde lachen had ik het gevoel alsof ik een marathon had gerend, dus het was vast een goede work out. Op de terugweg stapte Katherine weer gracieus over de stroom heen en zette haar camera aan. Ik probeerde lachend de stroom over te steken zonder te rennen of te springen en dat lukte dus supergoed. We lagen dus weer helemaal in een deuk.

Zeehond

We liepen weer verder en ik riep enthousiast dat ik een zeehond zag liggen. Ik wilde er al op af rennen, maar toen realiseerde ik me dat het beest geen ogen meer had. Helaas, dit was geen levend exemplaar meer… Het zat me ook niet mee op dat strand! Ik doopte hem om tot horrorzeehond en hebben die avond, toen ik lichtelijk stijfjes was geworden, nog een paar keer gelachen over de val en zeehond.

Uitzicht

We aten nog wat gevulde wraps die over waren van gisteren en besloten de auto in te stappen om naar een ander supermooi uitzicht met een vuurtoren te rijden. Deze lag aan de andere kant van de mooie rotsen waar we gisteren uitzicht op hadden. Het regende superhard, maar dat hield ons niet tegen. We waren goed ingepakt tegen de regen en wisten dat Sebastiaan in goede handen was bij Susan en Doug, die jarenlang als verplegers hebben gewerkt.

Het moment dat we de parkeerplek opreden, zagen we dat er iets mis was. Twee politiewagens, twee brandweerwagens en een gele helikopter waren hard aan het werk. Helaas, een dame zag het niet meer zitten en was van de rots gesprongen. We kregen er een naar gevoel van, maar probeerden er wat van te maken door een ander pad te nemen. Daar kwamen we uit bij een boom met acht stammen. Nou ja, inmiddels had een storm één stam te grazen genomen, maar met zeven stammen vond ik het nog steeds indrukwekkend!

Wandelpad

Genietend van het uitzicht besloot Katherine dat we een smal wandelpaadje moesten nemen dat redelijk dicht bij een diepe afgrond lag. Ik zei dat het wel heel avontuurlijk was voor deze Dutchies, maar we volgden haar op de voet. We kwamen prachtige bomen en planten tegen en het uitzicht bleef fenomenaal.

We gingen weer terug naar de parkeerplaats om te kijken of het daar weer ok was, want daar lag het pad naar de vuurtoren. Het leek alsof er nooit iets gebeurd was en we gingen het pad op. Ook daar was het uitzicht fenomenaal. Bij de vuurtoren hebben we nog geprobeerd om walvissen te spotten, maar ze vonden het vast te nat met die hoosbuien.

Vis

Weer thuis trokken we onze comfy kleding aan en pakten we wat bier erbij. Op de tafel in de keuken kwamen de dominostenen tevoorschijn en werd het een test om te kijken of het inderdaad “American first, The Netherlands second” was. Nope, ik won!

Het werd weer tijd om te eten, dus er kwamen schalen vol zelf gevangen vis, zoete aardappelen en corn on the cob op tafel. Wat zijn we weer verwend. Op de banken in de huiskamer gingen we uitbuiken en verder drinken. Dat gaat goed, want je trekt even aan een hendeltje en er vliegt een stuk extra bank naar boven waarop je met je benen kunt liggen. Vooruit, omdat het zo lekker ligt, past er nog wat dessert in. Ik voelde me net zo’n zeehond als die ik ’s ochtends had gespot. Met ogen, dat dan weer wel.

Ziekenhuis

’s Nachts moest Sebastiaan helaas weer overgeven, ondanks dat hij het al bijna 24 uur niet meer had gedaan. Dat deed ons besluiten om de verzekering te bellen in Nederland, zodat we toestemming konden krijgen om het ziekenhuis te bezoeken met hem. Dat mocht en rond half 9 zaten we in het ziekenhuis van Tillamook. We vermoedden dat het niet superernstig was, maar dat overgeven moest nu wel een keertje gaan stoppen. We kregen een bepaald soort tabletje en een soort drankje, zodat het snel moest overgaan.

Weer thuis keken een aantal ogen ons hoopvol aan of dat betekende dat we nog een nacht zouden blijven, maar nee, we gingen toch echt vertrekken naar Astoria. Er is nog veel meer kust te ontdekken! We zeiden dat dit zeker niet de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien. Dat kleine stukje paradijs willen we zeker nog vaker bezoeken!

Astoria

De rit van Tillamook naar Astoria is iets korter dan twee uur en highway 101 brengt je langs de prachtigste stukjes kust. Het zonnetje scheen, dus je kon ver kijken. Soms reden we door kleine dorpjes, die zo heerlijk Amerikaans aan doen. Andere momenten zaten we in het bos of in de bergen. Ik heb nog zo mijn best gedaan, maar ook nu zag ik geen walvis.

Astoria is een mooi, wat rijker dorpje aan de kust. We sliepen bij Columbia Inn, een goedkoop maar schoon en ruim motel. Ze hebben hier een mooi dak aangelegd, waardoor zelfs je auto droog staat. Dat is hier aan de kust geen overbodige luxe en het helpt je om je bagage droog in je kamer te krijgen.

Het centrum is leuk om doorheen te wandelen en je ziet de ene na de andere brouwerij. Ook hier vind je felgekleurde huisjes en kerken. Aan de kust zie je een joekel van een brug, evenals schepen van de US Coast Guard. We wisten dat we de volgende dag over die superlange en superhoge brug moesten en we kregen er al wat kriebels van in onze buik.

Washington

De staat Washington is prachtig. De volgende dag reden we over die megabrug Washington binnen en het was helemaal niet zo erg als we dachten. Dit was de langste dag rijden: we vertrokken om half elf en waren om kwart over zeven in ons motel. Maar wat een dag. Na ongeveer 1,5 uur leek het me leuk om een thee to go te nemen ergens.

In South Bend zagen we een leuk koffietentje. In de drie minuten lopen van de auto naar de ingang waren allemaal fotomomenten. Er stonden wat beelden, er liep een rivier en we zagen oesterboten. Het koffietentje was vanbinnen nog leuker, dus we bleven even aan het raam zitten. Sebastiaan kon lekker met speelgoed spelen en wij konden een keuze maken uit de vele smaken thee. Van blijheid gaf mijn vrouw me een kusje. Ik heb nog nooit zo snel een nek van iemand zien draaien. Even vergeten dat we in een klein plaatsje waren.

Groen

De rit bracht ons van het ene mooie, groene uitzicht naar het andere. We bleven wijzen en rondkijken: bergen, rivieren, bossen, alles. Soms viel er wat regen, maar meestal hadden we mooi wat zon bij ons.

Voor Victoria nog naar Forks

We namen een grote pauze in Forks. Waarom wilden we daar naartoe? Omdat daar de Twilight films zijn opgenomen. Jup. Team Jacob hier. Bij het visitors’ center staat de oude, rode auto van Bella en bij het politiestation staat het huis waar Bella en Charlie wonen.

In een diner hadden we van twee goede maaltijden genoten en kon Sebastiaan even in een kinderstoel zitten. Dat is weer een andere houding dan de Maxi-Cosi. Hij trok vrolijk de aandacht van iedereen en speelde wat met blokken toen wij aan het eten waren.

Vanaf Forks was het nog een uurtje rijden over supermooie wegen naar Port Angeles. Hier zijn ook wat scènes van Twilight opgenomen, maar we gingen hier meer heen omdat vanuit hier de boot naar Victoria in Canada vertrekt. We hebben een simpel maar mooi en schoon motel genomen dat vijf minuten van de ferry ligt: Royal Victorian Motel. Als je het raam uitkijkt, zie je de besneeuwde bergtoppen van Mount Olympic.

Met de ferry naar Victoria

Om half zes ging de wekker, want de ferry vertrok om 8:20 en we moesten er een uur van tevoren zijn. Met de baby voeden en de auto inpakken ben je niet zo snel, vandaar dat de wekker zo vroeg moest. In de rij wachtende auto’s besloot ik een lekker ontbijtje te scoren. We hadden al een lekkere kop thee meegenomen van het motel, maar echt ontbijt hadden we nog niet gehad. Bij een foodtruck haalde ik twee verse bagels met roomkaas. Jammie!

Sebastiaan was inmiddels weer moe. Hij duikt er normaal weer in na zijn ontbijt. Op de boot was hij wat aan het huilen, maar toen ik op een bankje ging liggen en hem op mijn buik legde, ging hij uiteindelijk slapen. Ik heb zelf ook nog even liggen snurken, geloof ik. Gelukkig had ik nog net even een rondje gelopen om van het uitzicht op Mount Olympic te genieten.

Weer terug in de auto kwamen we erachter dat we geen kaart op de TomTom hebben van Canada. En op mijn reservering stond geen adres. Handig! Ik wist dat het ergens aan het water lag, dus heel moeilijk moest het niet zijn. We reden weg van de douane en ja hoor, recht voor onze neus was ons hotel al. Wat een geluk, hihi. In een latere blog lees je meer over ons prachtige hotel Huntingdon Manor.

Victoria

We hebben deze middag lekker door de stad Victoria gelopen. Wat een pracht en praal. Mensen komen hier duidelijk om te genieten. De koers van de Canadese dollar is ook lekker, dus de uitgaven vallen best mee. Bij een Ierse pub heb ik genoten van een heerlijke breakfast wrap. Het was inmiddels al twee uur ’s middags, maar op zo’n vroege dag heb ik altijd veel vaker honger. Mijn vrouw zat lekker in het zonnetje en Sebastiaan speelde op de grond. Wat een perfecte middag!

Aan het eind van de middag werd het tijd om Sebastiaan in bed te leggen. De dag ervoor en deze ochtend waren duidelijk teveel voor hem geweest. Hij was behoorlijk overstuur. We planden een dag rust in voor de dag erna. Met een baby moet je gewoon af en toe op de rem trappen.

Aangezien we een keuken hadden, deed ik nog even boodschappen en kookte ik een simpel maar lekker rijstgerecht. Mijn vrouw voelde zich ook niet top, dus die dook het bed in. Ik ben een half uur baantjes gaan trekken om vervolgens lekker in de hot tub te duiken en een warme douche te nemen. Het voelt hier zeker als vakantie!

Walvissen spotten in Victoria

Een grote wens van mij kwam uit in Victoria: ik ging walvissen spotten met een boot. Ik had verwacht ze aan de kust te zien en ik heb echt mijn best gedaan, maar helaas, tot nu toe had ik nog geen walvissen gezien. Maar goed, ik heb in Californië ook nooit een beer gezien: ik heb altijd pech met dat soort dingen. Dan maar een ticket kopen en meegaan met zo’n tour. Mijn vrouw heeft in Canada gestudeerd en toen al een keer een tour gedaan, dus die vond het niet erg om thuis te blijven bij Sebastiaan.

Wat heb ik genoten! We voeren weer naar Amerikaans grondgebied, waar je uitzicht had op Mount Olympic en waar we een walvissenpaar tegenkwamen. Deze hebben we, schat ik, zo’n drie kwartier gevolgd. Soms spuiten ze mist naar boven en zie je een vin boven water komen. Dat betekent dat ze ondiep gaan duiken. Als ze echt een grote duik gaan nemen, zodat de hele rug en staart boven komt, dan gaan ze voor een diepe duik van een minuut of vijf. Dan is het maar turen en wachten totdat ze weer ergens naar boven komen. De gids zei dat whale watching meer whale waiting is en dat klopt. Maar met zo’n uitzicht is dat helemaal niet erg.

Wat is het ontzettend gaaf om zo’n dier van dichtbij te zien. In het begin waren we er nog redelijk ver vandaan, maar op een gegeven moment kwamen ze na een lange duik zo’n vijftien meter bij ons vandaan naar boven. Machtig mooi.

De tour vanuit Victoria werd verzorgd door Orca Spirit. Echt een aanrader!

Zeeotter bij Victoria

Op de terugweg naar Victoria gingen we naar een mini-eiland. Dat is het zuidelijkste puntje van Canada, zei onze gids, en het is best gevaarlijk in verband met allerlei zware, tegenstrijdige stromingen. Op dat eiland lagen zeehonden en zeeleeuwen. In het gebied is ook welgeteld één zeeotter, die ze Olly noemen, en die was daar gelukkig vrolijk aan het ronddobberen. Wat ik ook mooi vond, was dat er twee bald eagles (die arend op Amerikaanse afbeeldingen) naast elkaar zaten te chillen. Het leek in ieder geval alsof ze aan het chillen waren; wie weet waren ze hard aan het werk met speuren.

Koud tijdens de boottocht bij Victoria

Tijdens de vaart droeg ik een T-shirt, een trui, een capuchonvest, een jas, een regenjas, handschoenen en een sjaal, maar op een gegeven moment werd ik echt niet meer warm, ondanks dat het weer deze drie uur lange tocht helemaal niet slecht was. Dus bij terugkomst in Victoria ben ik even in bed gedoken om op te warmen en zijn we naar de Mexicaan van het hotel gegaan. Het was happy hour, dus we hadden supergoedkoop allebei een bord nacho’s en ik een sangria (het is vakantie, nietwaar?).

Morgen vertrekken we met de ferry van Victoria naar Vancouver, waar het weer niet al te slecht gaat zijn. Daar blijven we vijf dagen, waarna we de grens met Amerika weer oversteken, zodat we Seattle kunnen verkennen. Dat lees je de volgende keer!