Week 1: Geboren!

Deze week is onze zoon Sebastiaan geboren!

Ballonnetje plaatsen

Op maandag zouden we worden ingeleid. We moesten rond 7 uur ’s ochtends bellen hoe laat we welkom waren. Ik heb die nacht geen oog dicht gedaan. Er stroomde zoveel adrenaline door me, dat ik maar 2 uur geslapen had. Niet echt de voorbereiding die ik me voorgenomen had… Mijn vrouw sliep gelukkig redelijk goed.

Om 7 uur stond ik gedoucht en wel klaar. Ik belde, maar ik moest om 9 uur terugbellen. Er was nog geen plek. Hup, kleren uit en slapen. Toen lukte het wel. Om 9 uur konden we gelijk komen. We waren er rond 10 uur. Op de een of andere manier kwam nog net even de maaginhoud van mijn vrouw naar buiten toen we nog in de parkeergarage waren…

Er werd een ballonnetje geplaats en een hartfilmpje gemaakt. Deze was goed. We konden nu naar een kamer waar we konden doen en laten wat we wilden. Er stonden twee bedden, maar de hele dag hadden we de kamer voor onszelf.

Mijn vrouw kon wat krampjes krijgen, maar deze waren eigenlijk gelijk best heftig. Netjes om de 7 minuten, maar niet gelijk in sterkte. Wat paracetamol tegen de pijn hielp. Op een gegeven moment konden we zelfs even naar het restaurantje beneden.

We hebben vaak ontzettend lekker samen op bed gelegen in het donker. Nog even wat rust pakken voordat de storm losbarst zodra ons kind is geboren. ’s Avonds moest er nog een hartfilmpje worden gemaakt. Daarna heb ik mijn vrouw geholpen met een snelle douche en ben ik naar huis gegaan. Ik mocht die eerste nacht niet blijven, dus ik ben een beetje op tijd gegaan, zodat ik deze nacht wel een lange nacht zou maken. Die energie is wel nodig!

Vroeg eruit

Ik had om 7 uur de wekker gezet, want ze zouden pas iets na 8 uur ’s ochtends iets gaan doen. Om half 7 belde mijn vrouw, of ik snel kon komen, want ze gingen de vliezen breken. Ze hebben even op me gewacht, zodat ik erbij kon zijn. En dan begint het wachten…

Geboren

Het was een lange, lange dag… Om kwart over tien ’s avonds pas begon het echte werk en om 23:12 werd onze prachtige zoon Sebastiaan geboren. Hij was nog groter dan verwacht…

Ik kan niet beschrijven hoe het moment van de geboorte was. Het enige dat het beschrijft is het woord onbeschrijflijk. Ik vond het zo intens dat ik alleen maar kon huilen. Mijn vrouw had alleen niet door dat hij er al was, omdat ze zich aan het voorbereiden op de volgende keer persen. We moesten haar snel tegenhouden: “Kijk eens!”

De baby kwam op haar buik te liggen en ik kon alleen maar staren en huilen. De gynaecoloog liep op me af en zei: “Heb je een camera? Dan is dit het moment dat je foto’s wilt maken.” Oh ja! Ben blij dat ze dat heeft gezegd.

Geboren: eerste keer aankleden

Na het wegen mocht ik onze geboren zoon aankleden. De verpleegkundige legde de baby neer, gaf me de spullen en liep weg. Ze liet me lekker pielen. For the record, dit was mijn eerste keer een baby aankleden…. Het was een omslagromper en ik snapte er maar weinig van. Ze zei: “Dat is ook gemeen, haha, ik had hem open aan je gegeven.” We vonden wat extra drukkertjes en toen ging het goed. Een pakje erover aan (niet degene die we er speciaal voor hadden gekocht, want who needs maat 50?) en klaar.

Geboren: eerste flesje

Het was tijd voor zijn eerste flesje en ik mocht dit ook doen. Ik kon alleen maar staren terwijl hij de 10 ml wegslikte. Hij snapte het echt na een paar seconden. Wat bijzonder.

Toen was het tijd om de spullen bij elkaar te rapen en mijn vrouw te verzorgen. Ik heb geholpen haar te wassen. Dat was wel het minste dat ik kon doen. We moesten beginnen aan een test van 24 uur om te checken of ons kind te lage suikerwaarden had i.v.m. de zwangerschapsdiabetes. Dat betekent 5 prikjes in 24 uur: zielig! Ook betekende het dat we twee nachten in het ziekenhuis moesten blijven. Dat is wat minder, je wilt ’s ochtends het liefst lekker naar huis.

Om kwart over twee kwamen we eindelijk op onze kamer terecht. Sebastiaan moest weer gevoed worden om kwart over 3 en om kwart over 6 weer. Om half 7 hebben we de belangrijkste telefoontjes gepleegd en om 8 uur gingen de lichten aan: bloedprikken en ontbijt. Je kunt je voorstellen: wij waren kapot! Nee, in het ziekenhuis moet je niet voor je rust zijn.

Misselijk

De eerste tijd was Sebastiaan de hele tijd misselijk als hij plat lag. Het bedje werd al snel schuin gelegd en dat ging beter. Hij sliep steeds als een roosje tussendoor. ’s Ochtends moest ik nog even op en neer naar huis. We hadden ons op alles voorbereid: maat 50, maat 56, romper met korte mouw, romper met lange mouw, dat soort dingen. Maar we hadden niet op zo’n grote baby gerekend en twee nachten in het ziekenhuis. Dus ik moest wat kleding bij elkaar gaan sprokkelen. Dat is iets uit de hand gelopen… Ik kwam met een tas vol aan, terwijl het werkelijk waar nog om 1,5 dag ging.

’s Middags kwamen de beide opa’s met vrouw/vriendin hun kleinzoon bewonderen en ’s avonds nog even mijn broer. Bekaf waren we, maar voldaan. Deze woensdag doken wij al om half 8 ons bedje in!

Geboren: naar huis

Donderdag zagen de artsen geen reden meer om de baby en mijn vrouw in het ziekenhuis te houden. Je verwacht op een bepaalde manier thuis te komen. Blij, maar moe. Rustig, maar ook vol verwachting. Je verwacht niet in totale chaos aan te komen.

We vertrokken op het tijdstip dat Sebastiaan eigenlijk had moeten eten. Thuis aangekomen was er geen parkeerplek. We hadden de AH bezorgservice besteld, zodat we gelijk voldoende eten in de koelkast zouden hebben, maar dat was op een totaal verkeerd moment. De kraamverzorgster was er nog niet. Ik wilde snel voeding maken. Dat ging alleen niet, want op de zijkant van het pak staan alleen de maten voor baby’s die er al even zijn, niet die net 2 dagen oud zijn, ook al is de voeding voor 0-6 maanden…

Ik flipte en ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik voelde alleen maar totale woede, omdat ik het allemaal niet voor elkaar kreeg.

Op dat moment kwam Sophie binnen, onze kraamverzorgster. Ik zei dat het crisis was en zij kalmeerde me gelijk. Ze pakte mijn schouders vast en begon tegen me te praten. Ik was weer ok, zij maakte snel voeding en we verschoonden Sebastiaan. Zo, nu dat uit de weg was, zorgde ze er snel voor dat we een paar boterhammen kregen en we elkaar konden leren kennen. Dat was zo prettig!

Geboren: de basisdingen leren

Die dag hebben we vooral de basisdingen geleerd. Net als in het ziekenhuis kreeg ik uitleg over het aankleden, verschonen en voeden. Ik wist niet dat ik het moederschap in me had, maar het komt ergens vanuit mijn tenen. Het gaat allemaal zo makkelijk. Dat had ik nooit verwacht.  Ze zeiden het al in het ziekenhuis: “Wacht, je zei dat je geen ervaring met baby’s had?”

Ik snap het ook niet, maar ik vind ineens niets vies meer. Vraag het aan iedereen om me heen en ze zeggen dat ik gelijk kots als ik maar iets smerigs vind. Dat had ik al als kind en nu nog steeds. Mijn vrouw kwam deze week met de term sympathy vomiter. Daar herken ik me wel in…

Dat is ineens verdwenen… Die eerste zwarte babypoep? Boeien. Mijn vrouw gaat over haar nek? Oggut! De baby plast of poept over me heen? Haha!  Heel raar, maar wel handig.

Geboren: de eerste nacht samen

Oh, oh, die eerste nacht. Daar komt dus geen slapen aan te pas. Is hij stil, vraag je je af of hij nog leeft. Is hij aan het slikken, vraag je je af of hij stikt. Je bent alleen maar aan het luisteren. Sophie had gezegd dat de baby last kon krijgen van zijn darmpjes, omdat er nu echte poep aan gaat komen. Het was maar goed dat ze dat gezegd had, want de tweede helft van de nacht ging hij los: krijsen!

Gelukkig hadden we in de ouderschapscursus al die vijf babygeluiden gehoord, dus we herkenden het meteen. Sja, wat doe je dan? Ik heb maar wat over zijn buikje gewreven en hem op mijn borst gelegd, lekker onder de deken. Ja, daar kalmeerde hij van.

Sophie zag ook gelijk dat hij heel veel moeite had met zijn nieuwe bewegingsvrijheid. Hij schopte met zijn armpjes en beentjes zo ineens de lucht in. Dat is heel onrustig voor hem. Ze heeft ons laten zien hoe we de baby kunnen inwikkelen, zodat de armpjes rustig blijven. Dat heeft deze nacht ook goed geholpen, net als de volgende nachten.

Geboren: klassieke beginnersfout

Deze nacht maakte ik ook een klassieke beginnersfout. Ik had alles netjes schoongepoetst tijdens het verschonen. Het was tijd om de temperatuur op te nemen. Uiteraard begon hij op dat moment twee keer heel hard poep eruit te duwen en had ik de luier weggehaald. Ik wilde heel hard gaan lachen, maar toen kwam de geur in mijn neusgaten. Ik geloof dat dit de uitzondering was op de nieuwe regel: ik moest twee keer kokhalzen, voordat ik alles schoon kon gaan maken. Toen dit was gebeurd, kon ik er eindelijk hard om lachen.

Ik denk dat we in totaal 2-3 uur hadden geslapen. ’s Ochtends maakte Sophie een goed ontbijt voor ons en konden we aan de dag beginnen. Ze heeft ons voorgedaan hoe we de baby in het badje kunnen doen. Dat was heel bijzonder. Hij was net heel hard aan het krijsen. Met hard bedoel ik ook echt hard. Sophie zegt dat ze zich niet kan heugen dat ze ooit een baby heeft gehad met zulke sterke longen. Ze wil er het liefst een filmpje van maken, omdat ze het volume zo cool vindt…

Ze liet hem het water in glijden. Van 100 naar 0 in 10 seconden. Totale ontspanning bij dat kind. Ik kon wel janken. Zo mooi was dat. Daarna lekker over zijn hele lijfje met olie. Wat een mooi moment samen. Heerlijk. Ik ben aan het genieten!

Emoties

Ik heb trouwens een dag gehad waarop er nog spontaan tranen in mijn ogen sprongen als hij op zijn hardst aan het huilen was. Ik wist dat er niets aan de hand was, maar er stond een directe verbinding tussen die huil en mijn waterbuisjes. Deze dagen ben je zo emotioneel. Ik loop de straat op om boodschappen te gaan doen en ik snotter de hele weg van geluk.

Geboren: aangifte geboorte

Vrijdag kwam ook het moment waarin ik al maanden zin had en waar ik ongelooflijk trots op was. Ik mocht bij de gemeente aangifte gaan doen van de geboorte van onze zoon. Dat betekende heel veel voor me.

Het ging eigenlijk wel grappig. De ambtenaar liep een tijdje naar achter om alles goed te bespreken, want hij had duidelijk weinig tot geen ervaring met de meemoederprocedure. Hij kwam terug om alles in orde te maken. Hij wilde de achternaam die van mijn vrouw maken. Ik zei: “Nee, de mijne!” Hij ging me uitleggen dat het de achternaam van de meemoeder wordt. Ik vertelde hem dat ik de meemoeder ben. Hij lachte: “Oh, sorry, ik zit zo standaard te denken op de een of andere manier.” Ik zei: “Nou, het is goed dat je hardop denkt. Zo komen we er wel!”

Uiteindelijk hebben we alles gecontroleerd en kreeg ik het geboortecertificaat. Ik wilde dat hij Sebastiaan in ons trouwboekje erbij ging schrijven. “Nee! Dat ga ik echt niet doen! Ik heb het lelijkste handschrift ooit!” Hij ging een collega zoeken met een mooi handschrift en kwam terug. Inderdaad, het pronkt nu mooi in ons trouwboekje.

Op de weg terug heb ik nog even een lekkere koffie gehaald voor Sophie, want ik weet inmiddels wat ze het liefst drinkt. Ze werd er helemaal ontroerd van. Ze schopte me gelijk naar bed, waar ik eerst eten moest wegwerken en daarna moest slapen.

Geboren: standaard kraambezoek

’s Avonds kwam mijn schoonvader nog een keer langs om het jong grut te bewonderen. Dat was natuurlijk heel gezellig, maar we hebben wel besloten dat avondbezoek inderdaad een no go is. Standaard is kraambezoek van 11:00-12:00 en van 15:00-17:00 en duurt het maar 20 minuten.

Je merkt dat dit helemaal geen rare regel is. Mijn god, je energie kan zomaar ineens *poef* weg zijn. En tijd voor elkaar is echt heel belangrijk. Voor je het weet is die cirkel van 3 uur weer voorbij en moet je weer gaan verschonen en voeden.

Je hebt steeds maar 2 uur voor jezelf en dat hakt erin. Je wilt gewoon tijdens en na het avondeten tijd voor jezelf, voor elkaar en voor rust. Dan komt de avondvoeding, daarna de nachtvoeding en voor je het weet, is het alweer een nieuwe dag.

Geboren: de tweede nacht

De tweede nacht hebben we een tip van Sophie opgevolgd (een van de vele tips). We hebben de slaapbank opgemaakt en de nacht in twee helften verdeeld. De eerste helft ging ik op de slaapbank wat uurtjes pakken en de tweede helft mijn vrouw. Gelukkig was de baby ook vrij rustig. Hij had veel minder last van darmkrampjes en sliep lekker. Je bent zelf ook net een tikkeltje relaxter (en voelt nog meer vermoeidheid), dus dan slaap je zelf ook nog wat. Prima tip, die we ook de derde nacht gaan opvolgen!

Sugar rush

Zaterdag kwam de zus van mijn vrouw met haar gezin een uurtje kijken. Dat was heel gezellig. De kinderen waren behoorlijk druk, maar dat laat je gewoon van je af glijden. Ze hadden vast een sugar rush van mijn kraambezoektraktatie: zoenen met muisjes. Die zijn inderdaad behoorlijk machtig…

Toen was het alweer tijd voor een heerlijk fruithapje dat Sophie nog voor ons had gemaakt voordat ze naar huis ging. Het was de eerste keer dat we redelijk vroeg rust hadden en tijd voor onszelf. Je kookt een keer rustig, je ruimt eens op, je neemt een moment om met de baby te zitten en met je vrouw te praten, en je schrijft de hele week aan ervaringen eens op in een lange blog. Zo gaat dat!

Geboren: de derde nacht

De derde dag ging zowel fantastisch als vreselijk. Ik ben als eerste op de slaapbank gaan liggen. Ik heb wat goede uurtjes kunnen pakken en mijn vrouw ook, want de baby sliep goed. Het aankleden en voeden om half 3 ging heel rustig. Maar het moment dat ik in bed kruip en mijn “waakdienst” begon, was het mis. Huilen, huilen. Hij had zo’n last van zijn darmpjes. Na 1,5 uur wist ik niet meer wat ik moest doen en heb ik hem om half 5 bij mijn vrouw gelegd. Ik moest even een powernapje doen om er weer tegen te kunnen.

Vervolgens zijn we samen in bed gaan liggen en heb ik hem weer op mijn buik gelegd. Daar werd hij iedere keer rustig van en deze keer viel hij zowaar in slaap. We maakten de kruik even opnieuw klaar en toen ging hij weer huilen. Maar dit was een ander huiltje. Het kon nog weleens honger zijn. En ja hoor, hij klokte weer een flesje weg.

Om 6 uur konden we eindelijk weer gaan slapen. Alsof er niets was gebeurd, lag hij heel tevreden in zijn bedje. Zo hebben we dus een hele voedingsronde doorgebracht met over zijn buikje aaien, hem op mijn buik leggen, hem knuffelen en kusjes geven, allesbehalve slapen. Mijn vrouw liet mij heel lief nog net even een uurtje langer liggen ’s ochtends!

Geboren: eerste badje voor mijn vrouw

’s Ochtends kwam de verloskundige voor het hielprikje. Ze heeft ook gelijk bloed afgenomen voor zijn gele kleurtje. Dat zou waarschijnlijk goed zijn, maar Sophie en zij wilden het liever zeker weten. Ik moest alleen snel op de fiets springen om naar het Bronovo te gaan voor het lab. De uitslag zou er binnen een uur zijn.

Mijn vrouw heeft het net fantastisch gedaan met haar eerste keer de baby in bad doen. Ze heeft Sebastiaan ook voor het eerst aangekleed. Vanaf nu moet het ons tweeën gewoon goed lukken. Daar hebben we allebei vertrouwen in. Sophie heeft hem een beetje gestimuleerd en eindelijk kwam dat poepje dat zo dwars zat. We hebben met zijn drieën staan juichen.

De uitslag kwam binnen en alles is goed. Nu is het tijd voor ons en gaan we ons voorbereiden op het leuke bezoek van vanmiddag!

Regelmaat

Ik weet dat regelmaat belangrijk is voor een blog om makkelijk te volgen te zijn, maar het kan zo maar eens zijn dat ik niet iedere keer op zondag een blog publiceer. Het gaat echt om een gaatje vinden om te schrijven nu Sebastiaan is geboren, dus vergeef het me 🙂