11 juni 2018 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Wat neem ik mee als ik op reis ga voor Meemoeder.com?
Wat neem ik mee als ik op reis ga voor Meemoeder.com?
Ik krijg regelmatig de vraag hoe ik alles doe voor Meemoeder.com, dus deze blog geeft je een kijkje achter de schermen in mijn blogwereld. Natuurlijk zit ik regelmatig achter mijn bureau te schrijven, maar sinds een paar maanden mag ik ook op reis om voor jullie verslag uit te brengen van de gaafste LHBT-evenementen. Wat heb ik allemaal nodig om jullie op de hoogte te brengen van internationale evenementen als ClexaCon en LOVE Fan Fest? Hier komt de lijst!
Ik ga op reis en ik neem mee: de normale reisspullen
Net als de meeste mensen, neem ik reisdocumenten, kleding en verzorgingsproducten mee als ik op reis ga. In Las Vegas was het rond de dertig graden en in Barcelona zal het ook lekker warm zijn, dus dit gaat vooral om zomerse kleding.
Omdat ik zakelijk moet filmen, neem ik ook mijn Meemoeder.com T-shirts mee. Die zijn handig voor de herkenbaarheid online in de video’s en op ClexaCon bleek ook dat mensen me hierdoor herkennen van social media. Perfect om te netwerken dus!
Bij ClexaCon was er tevens een rode loper, waar pers ook gevraagd werd om zich netjes te kleden. Daarom had ik nog een net colbert bij me. In Las Vegas had ik ook nog de kofferruimte en vrije tijd om een rondje te rennen, dus er ging ook sportkleding mee. Naar Barcelona neem ik alleen handbagage mee.
Een herbruikbare waterfles is natuurlijk handig om mee te nemen en visitekaartjes horen ook bij zo’n werkbezoek.
Ik ga op reis en ik neem mee: filmspullen
Voor het filmen gebruik ik alleen mijn Samsung Galaxy smartphone. Ik heb dus geen speciale camera die ik nog extra op sleeptouw moet nemen. Wel neem ik een powerbank mee om de telefoon altijd opgeladen te houden.
Ook maak ik gebruik van een aantal statieven/selfiesticks. Voor ClexaCon nam ik mijn grote Hama statief mee, omdat die simpelweg het allerhandigst is om mee filmen. Naar LOVE Fan Fest gaat deze helaas niet mee, omdat deze te groot is voor handbagage. Daarom neem ik naar LOVE Fan Fest mijn iKlip Grip mee. Dat is een selfiestick, maar ik kan hem ook als een statief op een tafel gebruiken en deze op meerdere hoogtes instellen. Mocht er geen tafel in de buurt zijn, dan komt mijn Joby GripTight GorillaPod van pas: dit flexibele statiefje kan ik ook ergens ophangen.
Naast de beelden moet ook de audio goed zijn. Ik gebruik daarom een dasspeldmicrofoon. De iRig Mic Lav is gelukkig ook beschikbaar in een double pack, waardoor ik twee microfoons mee kan nemen en dus interviews kan houden. Op de rode loper kon ik de andere microfoon vasthouden en bij langere gesprekken kan ik natuurlijk vragen of de gasten hem even willen opspelden.
Ik ga op reis en ik neem mee: opslagspullen
Natuurlijk neem ik mijn laptop mee. Mocht ik schrijfinspiratie hebben, dan kan ik gelijk beginnen aan een blog. Maar ik neem hem vooral mee om direct mijn foto- en videomateriaal op te kunnen slaan, mocht er iets misgaan met mijn telefoon. Je begrijpt het: op zo’n reis is mijn foto- en videomateriaal het waardevolst en daarom moet ik veel extra dingen meenemen.
Overzetten doe ik door middel van een drie meter lange usb-kabel, die toevallig al in mijn telefoonlader zit. Ook heb ik een extra geheugenkaart in mijn telefoon, waarvoor ik voor de zekerheid een micro sd adapter meeneem. Die is gelukkig heel klein. Ik zet de bestanden ook op een externe harde schijf van 1TB, dus die moet ook mee.
Ik ga op reis en ik neem mee: opladers
Zoals gezegd, heb ik aan mijn telefoonlader een kabel van drie meter zitten. Zo kan ik op alle plekken laden en nog steeds filmen. Wel neem ik voor de zekerheid een powerbank mee. Ook gaat natuurlijk de lader mee van de laptop.
Al dat opladen brengt natuurlijk ook een probleem met zich mee. Soms moet je zoveel laden en heb je niet zoveel tijd. Soms zit je met andere stopcontacten dan je gewend bent. Daarom is een universele wereldstekker zo handig: zo kun je op alle stopcontacten laden en tegenwoordig zitten er ook heel vaak diverse usb-ingangen in. Daardoor kun je meerdere apparaten tegelijkertijd laden!
Ik ga op reis en ik neem mee: een koffer
Voor ClexaCon moest ik gebruik maken van een intercontinentale vlucht en dat betekent dat je een flink grote koffer mee mag nemen. Heerlijk dat alles daarin past!
Mijn vrouw heeft mij een cadeau gegeven voor de kortere reizen die ik maak voor Meemoeder.com: een laptoptas op wielen van Samsonite. Deze is groter dan een normale laptoptas, waardoor ik deze ook prima tijdens vluchten als trolley kan gebruiken en dus al mijn reisspullen in kwijt kan. Ik vond het zo lief dat ik dit cadeau kreeg van haar en ik ben er echt heel blij mee!
Ik neem mee: een cijferslot voor de koffer
Als ik op reis ga, wil ik altijd graag dat mijn spullen veilig zijn. Daarvoor gebruik ik een cijferslot. Zoals je misschien hebt gemerkt, reis ik regelmatig naar Amerika (niet alleen voor ClexaCon :p). Daar breekt de douane gewoon je slot of koffer open als je een normaal slot of ingebouwd slot gebruikt.
De oplossing is een TSA slot kopen. TSA staat voor Transport Security Administration, een Amerikaanse veiligheidsdienst. Een TSA slot is een slot dat door TSA door middel van een speciale sleutel kan worden geopend. Dat is iets handiger en veiliger tijdens het reizen dus.
Kijkje achter de schermen
Ik hoop dat je dit kijkje achter de schermen leuk vond. Zijn er nog meer dingen die je graag zou willen weten? Laat het achter in het opmerkingenveld hier beneden en wie weet geeft het me inspiratie voor een volgende blog. Oh ja, en wist je dat je al mijn avonturen kunt volgen op mijn YouTubekanaal? Klik op die abonneerknop en je mist niets. Ik ga over twee weken al naar Barcelona voor LOVE Fan Fest, dus ik zou me maar snel abonneren als ik jou was 😉 Woensdag zie je trouwens hoe The Hague Rainbow Festival was.
21 juni 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Reizen door Amerika met je baby? Ik heb twintig tips voor je!
Reizen door Amerika met je baby? Ik heb twintig tips voor je!
Ga je voor het eerst reizen door Amerika met je baby? Dat kan heel spannend zijn. Mijn vrouw en ik hebben in april en mei 2017 onze zoon van elf maanden meegenomen naar the Pacific Northwest en een stukje Canada. Ik kan je dus helpen wat spanning weg te halen voordat je door Amerika gaat reizen met je baby. After all, vakantie moet een stukje ontspanning zijn!
Ik heb mijn twintig tips opgedeeld in zeven categorieën: de vakantie in het algemeen, de reis heen en terug, bagage, auto, gezondheid, accommodatie en taal.
In deze blog ga ik ervan uit dat je een stuk van Amerika wilt zien en dat je met de auto gaat rondreizen. Als je alleen op een resort o.i.d. blijft, dan is het natuurlijk al snel wat makkelijker qua bagage e.d. Als je nog verschillende vliegreizen in het land gaat maken, dan maakt dat de reis weer wat lastiger (in mijn ogen dan). Toch kunnen onderstaande tips dan ook handig voor je zijn!
1. De vakantie naar Amerika in het algemeen
Ik heb één algemene tip voor de gehele reis voor je.
Stel je erop in dat je vakantie anders is dan je gewend bent
Op je eerdere reizen was je (waarschijnlijk) nog geen ouder. Je kon doen en laten wat je wilde en het maakte niet uit wanneer je ging eten, hoe laat je naar bed ging en hoe ver je ging reizen. Vrijheid, blijheid! Dat is nu met baby anders. Het hoeft niet slechter te zijn, maar je bent wel beperkter in je mogelijkheden.
Aan de andere kant, wat wij als een zeer grote plus ervaarden, was dat we drie hele weken van elkaar als gezin konden genieten. Dit was een compleet nieuwe en mooie ervaring voor ons. Onze baby genoot daar heel erg van! Dus wie zegt dat je baby niets aan zo’n reis heeft (vaak gevolgd door de zin of gedachte: dus waarom blijf je niet thuis/waarom ga je zo ver weg?), heeft simpelweg ongelijk.
Waar je op moet letten, is dat je baby een ritme nodig heeft. Je baby moet slapen, moet eten, moet spelen, moet een schone luier hebben en alle andere dingen die hij of zij normaal ook nodig heeft gedurende de dag. Je zult hiermee rekening moeten houden op je vakantie. Denk daaraan als je je dag plant. Jij en je reispartner vinden het misschien leuk om acht uur achter elkaar door de Amerikaanse natuur te rijden, maar dat is echt een no go voor je baby.
2. De reis naar Amerika en weer terug
Wat betreft de reis naar Amerika en weer terug naar Nederland heb ik drie tips voor je.
Lees mijn blogs over vliegen met een baby en over hoe je kunt omgaan met de jetlag van je baby
De beste tip die ik over de vliegreis en de nasleep ervan kan geven, is dat je mijn twee blogs hierover moet lezen. Voordat we op reis gingen, heb ik allerlei tips verzameld om beter door de vliegreis en jetlag heen te komen. Ik heb hier veel hulp aan gehad. Je weet dan o.a. dat de jetlag maar een dag of drie/vier gaat duren en dat je de mensen in het vliegtuig na die tien+ uur vliegen nooit meer gaat zien. Dat relativeert het.
Neem net wat meer eten en luiers mee dan je denkt nodig te hebben
Heb je de berichten gelezen over hoe Schiphol de vakantiedrukte niet aankan en de lange rijen overal? Dat is helemaal waar. Wij zijn de volle drie uur vooraf bezig geweest met bij de gate komen, ondanks dat veel medewerkers van Schiphol je direct rijen laat skippen als ze je met de kinderwagen aan zien komen.
Je kunt je voorstellen dat je baby dan al een keer of twee moet eten en een of twee schone luiers nodig heeft. En dan zit je nog niet eens in het vliegtuig!
Die biologische fruithapjes in een zakje zijn echt een uitkomst geweest voor ons. Je knijpt wat van het fruit op een lepel en geeft die aan je baby. Zo heeft Sebastiaan in de rij voor de paspoortcontrole een heel zakje opgepeuzeld en was hij daarna weer tevreden, ondanks het wachten in de ietwat benauwde/warme ruimtes van Schiphol.
Ella’s Kitchen heeft mijn absolute voorkeur als het gaat om fruithapjes in een zak. Ze zijn biologisch en er is niets aan toegevoegd. Ik maak fruithapjes het liefst zelf, maar als dat niet mogelijk is, dan ga ik hiervoor. Bovendien hebben ze ook combinaties van groenten en fruit en zakjes met warme maaltijden, zoals pasta of linzen. Deze nemen we ook graag mee als we op reis gaan, zo voor de eerste dagen.
Ouderschapsbewijs
Met twee mama’s is het natuurlijk moeilijker om te zien dat Sebastiaan juridisch van ons samen is. Wij waren alleen vergeten het bewijs hiervan mee te nemen, dus daar werd wel even moeilijk over gedaan bij de douane (om Nederland te verlaten). Het is ook bekend dat ze hier steeds strenger op gaan controleren.
Ook voor heterostellen is het handig om bewijs van juridisch ouderschap mee te nemen, aangezien kinderen niet meer in de paspoorten van de ouders worden gezet.
Wij hadden hier overigens alleen last van toen we Nederland uit gingen, niet toen we Amerika of Canada in of uit wilden. Bewijs had ons wel net wat meer rust gegeven tijdens de reis.
Onze beste bagagetip voor Amerika is: neem zelf een campingbed mee. Niet elk motel of hotel heeft een bedje voor je baby (en als slechts één accommodatie deze niet heeft, dan heb je al een probleem) en zelfs als je accommodatie die wel heeft, dan hebben ze daar heel andere ideeën over wat wel en niet veilig is voor je baby.
Zo kennen ze het hele idee van een campingbed niet. Als je daarnaar zoekt in de winkel, dan kom je uit bij iets wat in de buurt komt van een bedje, maar dat tegelijkertijd dienstdoet als box. Dat betekent allerlei speelgoed en toeters en bellen aan het bed van je baby (dáág nachtrust) en vaak een harde bodem zonder matras. Daar kopen aan het begin van je reis en dan weer verkopen of doneren aan het einde van je reis is dus helaas geen optie.
Volgens de bagageregels van KLM/Delta Airlines mocht Sebastiaan ruimbagage van tien kilo met bepaalde afmetingen meenemen. Ons campingbed was 9,8 kilo én voldeed aan die afmetingen, dus deze mocht gratis mee het ruim in. Het matrasje bestaat natuurlijk voor het grootste gedeelte uit lucht, dus je kunt deze klein drukken en in je koffer stoppen. Controleer even de regels van jouw vlucht, maar het zou dus zo maar kunnen zijn dat je gratis een campingbed mee kunt nemen!
Neem de grootste koffers mee die zijn toegestaan in het vliegtuig
Je leest hierboven dat je een matras in een koffer moet stoppen en je verslikt je bijna in je koffie. Hoe moet dat dan met al die andere spullen? Precies. Je gaat veel spullen meenemen. Veel meer dan je ooit deed. Trust me. Zoek de allergrootste koffer die gratis mee mag met het vliegtuig en neem die mee op reis.
En die tip bedoel ik per persoon. Je verslikt je nu misschien opnieuw in je koffie. Correct: per persoon. Reis je als enige ouder/verzorger, dan zou ik erover nadenken om een extra koffer bij je ticket te boeken.
Je hebt nu namelijk een extra persoon mee op reis, waarvan de bagage bij jullie in de koffers moet (want zijn/haar kofferoptie heb je al verbruikt met het campingbedje). Naast het matras hoort bij dat campingbedje beddengoed. Je baby heeft ook twee slaapzakken nodig, een hoop hydrofiele luiers, een hoop kleding (want je baby gaat geheid een keer ziek worden), luiers, speelgoed, eten en ga zo maar door.
En wie weet wil je nog wat leuks kopen voor jezelf in Amerika en is het leuk als daar nog ruimte voor is op de terugweg 😉
Heb je geen grote koffer? Wie weet vind je er een op Bol.com, Coolblue, de Bijenkorf of Hema.
Neem je kinderwagen, draagzak én Maxi-Cosi mee
Verslik je nu alsjeblieft niet voor de derde keer! Je kinderwagen heb je sowieso nodig. Deze mag je tot aan de gate meenemen en daar mag je de onderdelen ingeklapt achterlaten, zodat deze als laatste het ruim ingaan en als eerste er weer uitkomen, zodat je deze direct bij het uitstappen weer kunt gebruiken. Je draagzak is een enorme uitkomst voor in de tussentijd en is op sommige momenten fijn als je baby even klaar is met die kinderwagen. Bovendien neemt dit nauwelijks ruimte/gewicht in.
De Maxi-Cosi mag je vaak ook tot aan de gate meenemen. Waarom zou je dat willen? Als je een stoel hebt voor je baby (betaald of deze blijkt nog vrij te zijn bij vertrek), dan is de Maxi-Cosi dé uitkomst voor een relaxte vlucht, zelfs als je een bassinet hebt. Is er niets beschikbaar? Dan gaat de Maxi-Cosi (volgens mij altijd gratis) bij je kinderwagen in het ruim. Dat scheelt je ook nog eens het huren van een autostoeltje, wat vaak iets van $7 per dag is.
In Amerika is alles te koop in de supermarkt
Vergeet je iets? Dat is niet erg. Amerika is een Westers land en daar hebben ze waarschijnlijk nog veel meer babyspullen dan wij. Bovendien is er veel 24/7 open, dus je kunt zelfs midden in de nacht nog iets kopen.
Toch is niet alles hetzelfde in de supermarkt in Amerika
Verwacht niet precies dezelfde producten als die je gewend bent. Kijk, Ella’s Kitchen hebben ze bijvoorbeeld wel bij Target. Maar toen onze pap op was, kwamen we erachter dat zij niet zo’n uitgebreid assortiment hebben als wij met onze speltpap, rijstebloem, havermoutmeel en fijne granen. We vonden één pakje en deze bleek helemaal niet te binden zoals onze pap. We waren heel blij dat we de papspeen hadden meegenomen voor de zekerheid, want zo kreeg Sebastiaan toch nog een beetje normaal ontbijt binnen.
Soms zal je dus even moeten zoeken voordat je iets vergelijkbaars hebt als dat je gewend bent. Maar nieuwe dingen proberen is ook leuk en juist het mooie van reizen!
Babyfoon
Neem je babyfoon mee op reis. Soms zit je niet met zijn allen in één kamer en is het dus prettig om je kind makkelijk in de gaten te houden.
Neem extra wereldstekkers mee
Omdat je dus al een à twee wereldstekkers nodig hebt voor je babyfoon, is het handig om net even wat meer wereldstekkers mee te nemen. En controleer even of je apparaat automatisch overschakelt naar de juiste volt.
4. Auto in Amerika
Hier zijn twee handige tips voor je wat betreft het huren van een auto in Amerika.
Let op de grootte van de kofferbak bij het online huren van een auto
Een autoreis door Amerika met baby betekent waarschijnlijk ook dat je een autocategorie hoger moet huren dan eerder. Je kind moet namelijk comfortabel in de Maxi-Cosi zitten. Ook moet je die grote koffers, dat campingbedje, de luiertas en die kinderwagen kwijt kunnen. Het matrasje hoeft nu ook niet meer per se in de koffer, dus dat is handig als het los mee kan.
En pssst, het is ook erg lekker om een klein koelboxje aan te schaffen daar 😉
Je auto direct hebben
Nu weet je wat je allemaal mee moet nemen. Is het dan handig om met het ov naar je accommodatie te gaan en dan een keer te kijken of je ergens een auto kunt huren? Ik neig naar nee.
Is het handig om een budgetmaatschappij te nemen die verder van het vliegveld afligt en je daar naartoe brengt met een shuttleservice? Ik vind van wel, maar mijn vrouw vond het vreselijk. Al die spullen moeten namelijk ook nog (snel!) in dat busje, terwijl er eentje met baby al in dat busje moet. Het is een overweging die je moet maken bij het boeken van de auto.
5. Gezondheid in Amerika
Ik heb drie belangrijke tips voor je op het gebied van gezondheid.
Schrijf de adressen op van de dichtstbijzijnde ziekenhuizen en print de routes ernaartoe
Wij hebben in drie weken tijd het ziekenhuis twee keer moeten bezoeken. Dat is vaker dan we hadden verwacht.
De eerste vonden wij omdat onze vrienden daar ons ernaartoe wezen. De tweede vonden wij omdat de info in een zeer uitgebreid informatieboekje van onze AirBnb stond. Eigenlijk heel stom van ons dat we dat van tevoren niet hadden uitgezocht.
Je weet ook niet zeker of je beschikking hebt over Wi-Fi waar je bent. Zoek het dus van tevoren op en print voor de zekerheid de route vanaf je accommodatie, voor het geval je navigatiesysteem er ineens mee ophoudt (tip: neem je eigen navigatie mee en koop een kaart van het gebied. Dat is goedkoper dan deze huren bij je auto).
Zorg dat geneeskundige kosten goed verzekerd zijn in je zorgverzekering én je reisverzekering
Je hebt nu een kleintje waar je rekening mee moet houden. Die zijn nou eenmaal vaker ziek dan jij. Het lastige is dat zorg in Amerika veel duurder is dan hier. Controleer dan ook of je met je zorgverzekering én je reisverzekering hier goed (maar niet dubbel) voor verzekerd bent.
Zorg dat je alle internationale zorgpassen bij je hebt evenals de gegevens van de alarmcentrale van je verzekering
Mijn vrouw heeft altijd de zorgpas van onze zoon. Behalve op reis. Die was ze vergeten. Dat is handig als je twee keer naar het ziekenhuis moet… Via onze verzekering konden we in ieder geval nog het verzekerdenummer achterhalen, dus we kwamen wel ergens.
Ook moet je vaak toestemming hebben van je verzekering om naar het ziekenhuis te gaan. Zorg dus dat je de contactgegevens bij de hand hebt. De situatie kan maar zo zijn dat je hoofd er totaal niet naar staat om dit op te zoeken!
6. Accommodatie in Amerika
Ik heb drie tips voor je wat betreft accommodaties in Amerika.
Een magnetron op de kamer is eerder de regel dan de uitzondering
Eigenlijk is het standaard in Amerika om een magnetron en een koelkast op je motel- of hotelkamer te hebben. Ik keek hier eigenlijk niet eens meer naar bij het boeken van een kamer. Kun je nagaan hoe gek ik stond te kijken toen onze laatste boeking ineens geen koelkast en magnetron had.
Dat is eigenlijk geen optie met baby. Je moet melk en eten warm kunnen maken en voedsel eetbaar houden. Een waterkoker helpt ook, maar dit heeft niet elke kamer. Voor de zekerheid dus toch even checken 😉
Huur een kamer met een kitchenette
Nog beter dan een hotel- of motelkamer huren met een magnetron is een kamer huren met een kitchenette. Je baby gaat na etenstijd waarschijnlijk direct naar bed. Uit eten gaan ’s avonds is dus geen optie. Je kunt inderdaad elke dag een magnetronmaaltijd of een salade eten, maar het is net zo fijn om een gezonde maaltijd te kunnen koken. Een AirBnb kan daarbij soms beter helpen dan een hotel of motel.
Zorg voor een aparte slaapkamer en voor vermaak
Zoals gezegd, gaat je baby waarschijnlijk direct slapen na het eten. Dat betekent dat je hotelkamer donker en stil moet zijn vanaf een uurtje of zes. Handiger is dus om een accommodatie te huren met een aparte slaapkamer, zodat jij en je reispartner nog kunnen kletsen, TV kijken, lezen of iets anders. Sommige hotels hebben zo’n suite. Een AirBnb is een andere optie.
Wat ik ook fijn vond om bij een hotel te hebben, was iets ter vermaak ’s avonds, zoals een fitnessruimte, jacuzzi of zwembad. Elke avond in een donkere kamer is gewoon niet zo leuk en je hebt wel vakantie. Nog leuker is om, indien mogelijk natuurlijk, vrienden of familie op te zoeken en daar bij te logeren of samen iets te huren.
7. Taal in Amerika
Ik heb nog een taaltip voor je!
Tweetalig kinderdagverblijf
Mijn laatste tip moet maar net een optie zijn voor je natuurlijk. Onze zoon gaat naar een tweetalig kinderdagverblijf. Hij is gewend aan de klanken van het Engels. Hij voelde zich daar dus ook thuis toen onze vrienden of anderen tegen hem praatten. Mijn vrouw telefoneerde een keer in het Frans en toen zat hij haar vreemd aan te staren, dus het helpt wel. Bovendien leert je kind veel van een andere taal horen op vakantie. Hij kreeg allemaal boekjes in het Engels en deze lezen we hem nog steeds voor. Engels is normaal voor hem om te horen. Dus ja, je kind kan wel iets hebben aan ver weg op vakantie gaan 😉
Wil je meer lezen over onze reis? Wat leuk! Hier heb je de blogs erover:
21 mei 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Week 52: Jetlag in de laatste week 0 jaar!
Week 52: Jetlag in de laatste week 0 jaar!
Deze week is het de laatste week dat Sebastiaan 0 jaar is. Hij brengt de tijd vooral door met bijkomen van zijn jetlag. Ook krijgt hij nog twee vaccinaties in zijn benen gespoten op het consultatiebureau.
Consultatiebureau
Maandag moesten we gelijk naar het consultatiebureau. Ik haalde Sebastiaan op van het kinderdagverblijf, waar hij vijf uur was geweest. Dat was ook wel het maximum, want meneer was hard aan het huilen van de vermoeidheid van zijn jetlag.
Normaal vindt hij het al niet leuk als hij moet gaan liggen, dus op de weegschaal was het een groot krijsfestijn. Maar! Geen plasje deze keer 😉 Tien kilo schoon aan de haak. Hij groeit goed (73 cm), maar zijn hoofdje blijft wat achter op de curve. En het is nog wel zo’n knap hoofdje!
Pincetgreep
De kinderarts ging allerlei dingen testen. Ze begon met de pincetgreep, dus of Sebastiaan met zijn duim en wijsvinger dingen kan pakken. Nou, zo eet hij altijd zijn brood, dus dat was geen probleem. Ze vond hem ook heel mooi zitten en hij babbelde goed.
Andere dingen zoals aan tafels hangen en rondbewegen werden gevraagd. Dat is af en toe nog best moeilijk te beantwoorden. Zo denk ik dat hij wel van links naar rechts beweegt als hij aan de tafel hangt, maar ja, hoe duidelijk is dat te zien als hij ook regelmatig weer gaat zitten en afgeleid is?
Vaccinatie tijdens een jetlag
Ook kreeg Sebastiaan twee vaccinatiespuiten in zijn benen. Hij kreeg de vaccinatie van elf maanden en dan moet hij bij de veertien maanden weer. Dan is hij er voorlopig klaar meer. Volgens mij is de spuit erna pas als hij vier is.
Hij huilde wat en hield niet op toen ik hem een flesje water gaf. De vorige keren troostte dit hem wel, maar nu dus niet meer. Ik had nog crackers en gaf hem een stuk. De kinderarts riep: “Zo’n groot stuk niet in een keer in je mond, jongen!” *Prop* Dit werd al snel gevolgd door een: “Jeetje, wat kun jij al goed kauwen!” Hij lijkt op zijn moeder. Als het om eten gaat, zijn wij de beste 😉
Hij zou wat moe kunnen worden van de spuit, maar met een jetlag was dat toch al het geval. Snel eten en naar bed!
Vegetariër
We hadden wat vragen over zijn voeding. We willen hem voorlopig nog even vegetarisch eten geven. Dat voelt voor ons gewoon even goed. Hoe zorgen we er dan voor dat hij voldoende vitaminen e.d. binnenkrijgt?
Eigenlijk zijn we goed bezig met de vegaballetjes. Normaal kun je nadat je kind een jaar is, overgaan op gewone melk, maar wij houden het voorlopig op 300 ml peutermelk per dag. Sebastiaan krijgt nu ook appelstroop op zijn brood om voldoende ijzer binnen te krijgen, ondanks dat we hem liever geen suiker geven. We kunnen hem blijkbaar ook humus geven, dus dat gaan we binnenkort ook proberen.
Hij eet voor twee en de kinderarts was blij met de hoeveelheid voeding die we hem gaven. Het is vooral in de middag aanslepen van crackers en yoghurt, gewoon omdat de tijd zo lang is tussen zijn warme lunch en het brood ’s avonds.
Jetlag
Deze week had Sebastiaan best wel moeite met over zijn jetlag heenkomen. Hij had ook nog eens een extra dagje kinderdagverblijf, dus dat was ook vermoeiend voor hem. Hij sliep gelukkig wel veel op het kinderdagverblijf.
Door de jetlag was hij ’s avonds heel vaak wakker, waardoor we hem een extra voeding moesten geven en zelf ook niet op normale tijden naar bed konden. De lange werkdagen voelden daardoor wel extra lang. Pas woensdagnacht hadden we allemaal een nacht gemaakt die voldoende was voor ons.
Jetlag betekent slapen
In de ochtenden sliep Sebastiaan direct na het ontbijt weer verder. Daardoor was hij vaak pas om tien uur op het kinderdagverblijf. En dat is ook niet erg. Zo kon hij goed uitgerust met de kindjes spelen en pakte hij toch nog wat uurtjes slaap. Met voeding werd hij in hetzelfde ritme gehouden, zodat hij zo snel mogelijk weer normale dagen en nachten ging maken.
Donderdag bleef hij thuis en sliep hij weer enorm veel. Die avond was de eerste avond dat het weer een beetje de normale situatie was. Daardoor maakte hij vrijdag op het kinderdagverblijf ook weer een goede dag. Deze zaterdag is het vooral ook weer bijslapen.
Nog even 0 jaar!
Dat bijslapen is maar goed ook. Deze zondag vieren we namelijk Sebastiaans verjaardag. Tot woensdag is hij nog 0 jaar en daarna vieren we dat deze grote jongen alweer een jaar op deze aardbol rondkruipt. Hij is ook zo gegroeid en zijn gezicht is ouder geworden. Het wordt echt zo’n jongetje. Bizar. En dat maakt ons ook alweer een jaar moeder. Dat is extra bizar, haha. Dat moet gevierd worden!
Op vrijdag vertrokken we rond elf uur uit Robson Suites en Vancouver. Het regende flink deze autotocht. Tot nu toe hebben we na Netarts een klein beetje benzine in de auto gegooid en verder niets, dus we besloten om de tank maar vol te gooien voordat we Amerika weer inreden.
We hadden verwacht dat onze grote bak benzine zou slurpen, maar deze Subaru Outback uit 2017 is superzuinig. Bovendien stond de Canadese dollar gunstig, waardoor we omgerekend niet meer dan een euro per liter betaalden. Whiehoo!
De Subaru Outback waarmee we de rondreis hebben gemaakt
Voor de tweede keer Ihop
Sebastiaan moest rond twaalf uur weer eten en in Richmond was een Ihop, hihi. Heel vervelend. Ik nam wentelteefjes met een kaneelsausje en mijn vrouw nam pannenkoeken van New York cheesecake. We stapten snel de auto weer in, want we moesten nog twee uur rijden naar Seattle.
Bij de grens duurde het best lang. Er waren nogal wat auto’s en maar vijf loketten. Uiteindelijk kwamen we erdoorheen. Ze vragen bij Sebastiaan eigenlijk alleen maar of dat Sebastiaan (of Sebastian) is, verder krijgen we geen vervelende vragen bij grenscontroles. Gelukkig maar!
Kort daarna had ik het vermoeden dat Sebastiaan een vieze luier had, dus we gingen de highway af om bij Woods Coffee, een mooie koffieketen uit deze regio, deze luier te verschonen. Hij bleek niet zo vies te zijn, maar het was toch goed om ons kleine jochie even uit de Maxi-Cosi te hebben. Hij speelde wat en at wat crackers.
Ik nam een salted caramel cold brew escape. Dat is een mond vol en de beker was ook flink vol. Deze cold brew kun je overigens ook steamed krijgen, want blijkbaar vinden sommige mensen de textuur van cold brew erg fijn en willen ze het dan toch warm, liever dan gewone warme koffie. Ja, ja… Het land van keuzemogelijkheden.
Seattle bereikt
Nou, nu hadden we het gevoel dat we eindelijk kilometers konden gaan maken. Halverwege hield eindelijk de regen op en zagen we zowaar een zonnetje. Bij de brug naar Seattle was het heel erg druk. Dat duurde best lang. We kwamen ook via de ‘verkeerde’ kant de stad in: geen Space Needle gezien. Die ligt achter de heuvel.
Katherine had deze week nog een Airbnb voor ons geregeld, zodat we met zijn allen in een huisje konden. Deze ligt in Capitol Hill, een supermooie, groene wijk. Rond kwart voor vijf waren we er eindelijk. Sebastiaan kreeg een banaan en speelde wat. Een uur later kreeg hij zijn avondeten en kon hij naar bed. Toen hij gewend was aan de ruimte, viel hij eindelijk in slaap.
Alexa
Ken je Alexa? Dat is een computerstem die opdrachten uitvoert. Deze Airbnb heeft Alexa, en zij kan de lichten voor je aandoen en een muziekje voor je opzetten. Ook als je grote wetenschapsvragen hebt, legt Alexa rustig uit wat het antwoord is. Het is, ehm, apart. Maar goed, ze heeft kinderliedjes gespeeld voor Sebastiaan en Janis Joplin, dus wat mij betreft is ze goed gezelschap.
Seattle in
Zaterdagochtend moest Sebastiaan even bijslapen van de autorit en het nieuwe huis. Dat gaf niks, we deden het rustig aan. In een lekker zonnetje reden we richting het centrum, waar ik steeds blijer en blijer werd. Sinds mijn zestiende wilde ik al naar de Space Needle en nu ging ik hem eindelijk zien!
Ik zag overigens vanuit mijn ooghoeken dat we voorbij een toren rijden met Escala erop. Iemand 50 Shades of Grey gezien?
We zetten onze auto op een veel te dure parkeerplaats neer en gingen lunchen bij een pizzeria waar je zelf je pizza kunt bouwen. Op het terras ontmoetten we een vriendin van Katherine, die ons gelijk een tasje met boeken cadeau gaf voor Sebastiaan. Wat lief! Het zijn echt heel leuke boekjes en Sebastiaan was gelijk blij.
In Seattle bezoek je de Space Needle
Wij gingen met zijn drieën de Space Needle op en zij gingen deze middag wandelen. De Space Needle was supergaaf. Het is $24 per persoon om erop te komen, maar daarna mag je zo lang blijven als je wilt. Er is een restaurant en een bar en natuurlijk het supergave uitzicht. We hebben meer dan genoeg foto’s genomen. De 520 feet naarboven doe je trouwens in 41 seconden met een glazen lift. Je moet dus wel je maaginhoud binnen kunnen houden.
Space Needle
In Seattle bezoek je ook Pike Place Market
Daarna was het tijd om naar de wereldberoemde Pike Place Market te rijden. Als je ooit een intro hebt gevolgd voor een nieuwe baan bij een groot bedrijf of als je een zakelijke studie hebt gedaan, dan word je doodgegooid met het filmpje over de viskraam hier, waar ze supersupersupersupersupergemotiveerd zijn om het werk zo leuk mogelijk te maken (door vissen rond te gooien). En ja, dat was wel lachen om even te bekijken.
De eerste Starbucks zit in Seattle
Ook is daar de allereerste Starbucks ooit, met het logo waar nog, foei, borsten in zitten. Dat moet nu allemaal veel abstracter in het preutse Amerika. We gingen niet naar binnen, want het was echt te druk. Buiten op de markt is het eigenlijk al te druk en dan ook nog al die mensen opgepropt in één ruimte: nee, dank je. Ik heb wel een goede foto kunnen nemen.
Eerste Starbucks, nog met het oude logo
Gras
We gingen op een stukje grasveld uitrusten. Blijkbaar is je eerste keer op het gras zitten ontzettend spannend, want Sebastiaan ging keihard huilen. Het duurde even voordat we doorhadden dat het ging om het zitten op gras, want ja, wie denkt daar nou aan?
Ik zette hem op mijn schoot en toen ging het al snel beter. Ik plukte wat gras voor hem en zo durfde hij het nog wel aan te raken en in zijn mond te steken. Dat laatste hield ik maar tegen. Dit hele graszitten moeten we blijkbaar stapsgewijs opbouwen…
Capitol Hill is de gayborhood van Seattle
De volgende dag zijn we gaan struinen door Capitol Hill, de gayborhood van Seattle. Wat een fijne plek. De zon scheen op deze mooie zondag en de winkels en restaurants waren open. We gingen lunchen in een leuk restaurantje waar Sebastiaan weer voor zijn opgewarmde prakje ging, ik voor een hamburger en de overige twee dames voor vegan shizzle.
Daarna kwamen we bij een thrift store uit, waar alle winst naar HIV/aidspreventie gaat. Er was een grote lading nieuwe shirts binnengekomen na de women’s march, dus nu heb ik een shirt met de tekst Well-behaved women rarely make history. Geinig, toch?
Starbucks Reserve
Ik vond de speciale Starbucks Reserve, waar ze een paar limited edition blends verkopen. Daar nam ik er een van (Peru). Hij was duidelijk sterker dan de meeste koffies hier, maar echt heel bijzonder vond ik hem niet 😉 Misschien de andere wel, hoor!
Een van de weinige locaties waar Starbucks Reserve wordt geserveerd
Gas Works Park is een mooi park om te bezoeken in Seattle
Vanuit Capitol Hill reden we de brug over naar Fremont. Dat is ook een leuke wijk in Seattle. We reden naar het Gas Works Park, waar vroeger een flink industriegebied lag. Elementen ervan hebben ze bewaard en daaromheen hebben ze een park gemaakt, waardoor je ontzettend lekker in het gras kunt hangen en kunt kijken naar het water met alle boten, de bergen en de stad.
Langzaamaan heb ik Sebastiaan weer aan het gras laten wennen. Een lange tijd had hij ook niet door dat hij op het gras zat. Uiteindelijk vond hij het prima om te zitten, maar kruipen is nog een stap te ver, ghehe.
Fremont
De dag erna reden we terug naar Fremont, om een dag te hangen met een vriend van mijn vrouw die vanuit Orange County was overgekomen. We hebben weer lekkere chocola gescoord, een wandeling gemaakt en van een lunch genoten bij een Mexicaans restaurant.
In Seattle hoef je helaas niet perse naar het Museum of Pop Culture
Ik had voor ons vertrek gezegd dat ik zo ongelooflijk veel zin had om naar het MoPop te gaan. Nu raad ik iedereen af te gaan. Het kost namelijk $25 om naar binnen te gaan en dat is het totaal niet waard. De grote muur met muziekvideo’s is gaaf, maar ehm, YouTube? De toren van gitaren en andere muziekinstrumenten is natuurlijk wel superleuk.
MoPop
Waar je voor gaat zijn de tentoonstellingen over Jimi Hendrix en Nirvana (Seattle natives). De tentoonstelling over Jimi was ok en die over diverse gitaren ook, maar Nirvana was gewoon under construction! Dat was niet gezegd bij de ingang… Zo liepen we wel meer tegen dingen aan waar we niet binnen konden.
En ja, sinds het museum niet meer alleen over popular music gaat, maar ook over popular culture, hebben ze nu ook tentoonstellingen over fantasy, horror en indie games. Laten dat nu net onderwerpen van popular culture zijn die ik niet zo boeiend vind en die ik ook niet zo vind matchen met grunge en rock. Die $25 per persoon kun je beter ergens anders in Seattle besteden!
Discovery Park
Halverwege de middag zijn we naar Discovery Park gereden. Dat is een zeer mooie en een zeer heuvelachtig park aan het noordoosten van Seattle, waar je aan de waterkant kunt uitkijken op Mount Rainier en Mount Olympic. Supermooi en het weer was ongekend lekker.
Mount Rainier
Het is altijd leuk om te zien waar je nog naartoe gaat. Voor dinsdag stond namelijk het vertrek uit Seattle gepland en de tocht naar Mount Rainier. Uiteindelijk hebben we de weg erlangs genomen en zijn we niet echt het national park ingegaan. De route en het uitzicht waren namelijk al zo mooi.
Mount Rainier
In het dorpje Ashford lunchten we in een diner. Eigenlijk was het zo’n trucker diner waar je niet echt veel van verwacht. Het is er donker, de mensen die aan de bar zitten te eten zien er niet bijzonder, eh, welgemanierd uit en de serveerster loopt op sportschoenen rond te rennen en grapjes te maken. Toch bleken de veggie burgers superlekker te zijn, hadden ze een Taco Tuesday waar ik graag gebruik van maakte en hadden ze vierentwintig smaken softijs. Lachen!
Kelso
Rond vier uur kwamen we in Kelso aan. Ons motel was schoon en modern en had een wasserette, zwembad en hot tub. Chill! Ik heb weer een half uur baantjes gezwommen en Katherine heeft met me in de hot tub gehangen. Sebastiaan had last van zijn darmpjes, dus mijn vrouw bleef bij hem. Zij houdt toch niet van zwemmen.
Na een verkwikkende douche zijn Katherine en ik naar Denny’s gegaan om te eten. We zijn allebei voor vis gegaan. Dat is best bijzonder, want ik hou eigenlijk niet van vis en zij is vegan. Denny’s haalde wat in ons naar boven! Voor mijn vrouw hebben we quesadilla’s meegenomen, zodat zij ook nog kon smikkelen.
Vroege start
Rond zes uur was Sebastiaan ervan gediend om ontbijt voorgeschoteld te krijgen, dus dit hebben we dan ook gegeven. Katherine en mijn vrouw gingen daarna snel ontbijten, zodat ik daarna nog een paar baantjes kon trekken in het zwembad en zij weer op bed konden liggen. Nou, na die paar baantjes zwemmen heb ik ook nog even genoten van de hot tub. Dat is lekker wakker worden!
Rond een uurtje of negen vertrokken we richting Mount St. Helens. Dat is een vulkaan die in 1980 nog is uitgebarsten. In plaats van een besneeuwde bergtop zie je dus een besneeuwde berg waar een stuk bergtop vanaf is gerukt.
Onderweg staat gemarkeerd tot waar de “blast zone” was, behoorlijk indrukwekkend. Je ziet foto’s van groene bomen en grijze bomen, die door de hitte afgestorven zijn. Met 1000 vrijwilligers hebben ze de aslaag verwijderd en bomen van dezelfde soort terug geplant. Nu is het een groene zee van bomen, zie je riviertjes door oude aslagen lopen en is het zo mooi dat het lijkt alsof je zelf in de ruimte bent gefotoshopt.
Mount St. Helens
Portland
Rond een uurtje of drie waren we weer in Portland. De eerste stop was Steven Smith Teamakers, omdat ik nog heel graag een keer een chai latte daar wilde. In plaats van de crème karamel nam ik nu een chocolate mint chai latte. Mjam!
Daarna zijn we naar Laurelhurst Park gereden, zodat we nog even lekker buiten konden lopen. We hadden lang genoeg in de auto gezeten en waren nog niet klaar met de natuur en de zon. Na twee rondjes hebben we Katherine afgezet bij vrienden en gingen we op weg naar ons motel.
Ons motel was helaas geen succes. Eerst deed de sleutel het niet, toen stonk onze kamer naar rook, toen stonk onze tweede kamer ook naar rook en bij onze laatste kamer hing geen rooklucht, maar lekker fris rook het ook niet. Bovendien was er geen magnetron en hingen er wat ongure figuren. Snel wegwezen!
We reden snel naar de vrienden van Katherine, zodat we daar een hotel konden zoeken online. Uiteindelijk hebben we een fijne gevonden, met fitnessruimte en hot tub, voor een niet veel hogere prijs. Het lag niet dicht bij het centrum, maar wel dicht bij een mall. Shoppen!
Laatste dag
De laatste dag zijn we niet echt Portland meer ingegaan, maar ging Sebastiaan lekker veel slapen. Dat mocht van ons, want de dag erna zouden we weer een lange reis gaan maken. We zijn even naar de mall om de hoek geweest, maar dat was niet echt een heel gezellige mall. Wel hadden ze een enorme schoenenwinkel met een uitgebreide collectie Converse All Star. Mooi, daar hadden we zin in! We wisten allebei nog een paar te scoren. Nu heb ik een zomerpaar en een winterpaar, voor maar $30 en $38. Hoezee!
Ziekjes
Ik voelde me donderdag niet zo lekker, maar ik wilde toch even op de loopband rennen ’s avonds. Later op de avond ging mijn maag steeds meer pijn doen en vrijdagochtend werd ik echt ziek wakker. Shit, ziek een vliegtuig in, hoe vervelend is dat?!
Bovendien hadden we nog niet gepakt. Vanaf zes uur ’s ochtends heb ik heel hard gewerkt om er weer een beetje bovenop te komen, omdat we om half tien moesten vertrekken. In mijn pyjama heb ik op bed een koffer ingepakt en heb ik Sebastiaan verzorgd. Om half tien was het zover: de terugreis kon beginnen.
Terugreis
Sja, ik heb geen prettige terugreis gehad, maar het is me gelukt 😉 Sebastiaan had er niet veel zin in deze keer, dus het ging helaas minder goed dan op de heenvlucht. Hij sliep in het begin een half uurtje en na vijf uur heeft hij een hazenslaapje gedaan. Mijn vrouw heeft echt heel veel gedaan (eeuwige dank), want ik had bijna geen energie.
Het vliegtuig landt en wie valt er in een comateuze slaap? Precies, dezelfde kerel die de hele vlucht zijn mama’s heeft wakker gehouden…
Jetlag
Nu zijn we hard aan het werk om de jetlag te boven te komen, al wint die op dit moment nog… Ik voel me gewoon echt niet goed en mijn vrouw ruimt onze hele zooi op. Erg lief! Sebastiaan hebben we even wakker gemaakt voor een wandeling, maar dat was niet heel succesvol. Mijn broer haalde ons op van Schiphol en die heeft zelfs ontbijt en avondeten voor ons gemaakt. Alsof we nog op vakantie zijn!
Deze week gaan we weer terug naar het normale leven en moeten mijn vrouw en ik gelijk hard aan de bak. Sebastiaan gaat een dagje extra naar het kinderdagverblijf, maar volgens mij vindt hij dat niet erg. Hij heeft de afgelopen drie weken natuurlijk weinig met andere kinderen gespeeld!
5 mei 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Week 50: Vancouver
Week 50: Vancouver
Deze week gaat Sebastiaan met de ferry van Victoria naar Vancouver. In Vancouver bezoekt hij Gastown, Stanley Park, de Ihop en de kust.
Ferry
Zondag hoefden we niet zo vroeg op om de ferry naar Vancouver te halen. Om twaalf uur zou de ferry vertrekken vanuit Swartz Bay (een half uur rijden vanaf Victoria) en we moesten er 60 tot 30 minuten van tevoren zijn. Er was wel een hardloopevenement om de hoek van ons hotel, dus het verkeer was wat drukker dan normaal. We kwamen alsnog ruim op tijd voor onze gereserveerde plek.
Deze ferry was wat luxer ingericht en had op elk dek een speelgebied voor kinderen. Sebastiaan vond al snel een vriendinnetje (Alexia), die pas zeven maanden was en al als een gek rondliep. Daar heb je ons kind, dat met elf maanden zich alleen optrekt aan tafels en stoelen😉 Hij vond deze overtocht prima, maar op het eind werd hij wel moe. We waren net de ferry af en hij sliep al in de auto.
Vancouver
De weg naar Vancouver zou ongeveer een half uur duren, maar het zondagse verkeer zorgde ervoor dat het superdruk en dus langzaam was. Toen we eenmaal bij Robson Suites aankwamen, had Sebastiaan enorme honger en wilde hij naar bed. Prima, doen we dat!
Zoals de naam al zegt, hebben we een suite. Het heeft een aparte slaapkamer met ensuite badkamer, een huiskamer, een aparte keuken mét vaatwasser en een gedeelte waar je de was kunt draaien en drogen. Zo fijn! Sebastiaans bed zetten we in de donkere hal neer, zodat hij lekker kan slapen en wij even een eigen kamer hebben. Dat is ook weleens prettig.
Aan het einde van de middag gingen we nog een rondje lopen. We liggen namelijk zowat aan Stanley Park, het grootste en mooiste park van Vancouver. Als je om het hele park heen wilt lopen, dan loop je tien kilometer, dus wij gingen voor een kleiner gedeelte, om het water van de Lost Lagoon heen.
We merkten dat ze hier ontzettend hun best doen om het park te onderhouden en het wildlife te beschermen. In het water zwemmen schildpadden en bijzonder mooie eenden. Ook kom je bijzondere planten en bloemen tegen (en enkele wolken van vliegjes waar je met je mond dicht doorheen moet lopen). Na een kilometer of vier/vijf waren we weer bij het hotel, waar Sebastiaan zijn avondeten kreeg en ging slapen.
Lost Lagooon met schildpadden
Gastown in Vancouver
Gastown is het oudere (of oudste) gedeelte van Vancouver en daar gingen we de eerste ochtend van ons verblijf hier naartoe. Een gratis shuttlebusje bracht ons naar een mooie straat, waar we snel onze regenjassen aantrokken, want het weer was niet al te best.
In een cool koffietentje hebben we wat gegeten en gedronken en zo zijn we via een supermooie wandeling van ongeveer zeven kilometer terug naar het hotel gegaan. Ons hotel ligt aan Robson street en dat is de perfecte locatie. Deze straat is superlang en heeft een gewoon winkelgedeelte, een luxe winkelgedeelte en een gedeelte met eettentjes met smaken van over de hele wereld. In dat laatste gedeelte zitten wij.
Het werd tijd voor Sebastiaans middageten en middagdutje, dus we konden niet zoveel zien van Gastown als dat we wilden. De dag erna zouden we teruggaan. Ik ben een rondje gaan hardlopen in de jachthaven voor Stanley Park en daarna was onze kerel weer even energiek genoeg voor een uitje. We hebben bij een tentje een sandwich, salade en soep gegeten, maar Sebastiaan was eigenlijk toch te moe. Dan maar weer terug naar het hotel en daar chillen!
Nog een keer Gastown
De dag erna zijn we teruggegaan naar Gastown, dat dit keer lekker zonnig was. We werden afgezet door het shuttlebusje en vroegen ons af waarom er allerlei toeristen op een hoek van de stoep stonden. Oh ja, slechts dé toeristentrekpleister van Gastown: een stoomklok. En het was een minuut voor twaalf. Als in, het moment suprême zou over een minuut plaatsvinden. Hihi, snel ernaartoe. Nou, de stoom blies even een bekend deuntje en toen twaalf keer een uithaal: dat was het. Check, we kunnen verder!
Bij een toeristenwinkel scoorde ik nog even een paarse capuchontrui met Vancouver, Canada erop en voor Sebastiaan hebben we hilarische Canadese sokken – maar dan gemaakt in China – met een eekhoorn erop gekocht. In de schaduw van een leuk terras hebben we van een kopje koffie genoten.
Beeld
Ik wilde bij een beeld van een man kijken wie deze man was en waarom het beeld op deze plek stond. Je kent het wel, de normale vragen. Gelukkig was er een bordje met uitleg. Op een niet abnormale afstand las ik het bordje. Het zal, pak hem beet, een meter geweest zijn.
Ik was nog niet eens op de derde regel met lezen en een andere toerist ging uit het niets recht voor mijn neus staan, op twintig cm van het bordje, om hetzelfde bord te lezen en uitgebreid foto’s nemen. Ik kijk met een groot vraagteken naar mijn vrouw om te kijken of ik nou zo bizar ver van het bordje stond, maar nee, mijn vrouw kijkt met open mond terug. Op dit moment hoor ik in mijn oor een klik. De medetoerist van deze vrouw staat met zijn mobiel foto’s te maken naast mijn oor, alsof ik niet eens bestond!
Wat is er mis met naast mij komen staan zodat we ALLEBEI het bordje kunnen lezen en foto’s kunnen nemen? Jeez louis. Nou, uiteindelijk waren ze klaar en kon ik de overige regels van het bordje lezen en een foto nemen. Ik wacht wel, hoor. 😐
Waterfront
Na Gastown liepen we terug via The Waterfront, een soort promenade langs het water met uitzicht op besneeuwde bergtoppen, vliegtuigen die op het water kunnen landen, boten en Canada Place. We lunchten even en wandelden via de jachthaven terug naar ons hotel. Na een uitgebreide speelsessie met Sebastiaan, viel hij voldaan in slaap.
Gastown en the waterfront in Vancouver
Stanley Park in Vancouver
Deze woensdag ben ik de dag begonnen met een goede uitslaapsessie en een grote ronde hardlopen door Stanley Park. Het regende flink, maar dat maakte me niet zoveel uit. Ik was eerst behoorlijk geïrriteerd, omdat ik geen goed renpad kon vinden, alleen autowegen en parkeerplaatsen. Ik moet iedere keer stoppen en omkeren.
Verderop lukte het me beter en kwam ik uit bij Beaver Lake. Geen bever gezien, maar wel een eekhoorn. Helaas kon ik niet verder, omdat diepe plassen mijn weg versperden. Ik ben naar de kustlijn gerend, om daar verder te rennen.
Toen het tijd werd om terug naar het hotel te gaan, zag ik op de bewegwijzering dat ik vlakbij de totempalen was. Sja, dan moet je daar naartoe, nietwaar? Onderweg kwam ik nog de Girl in wetsuit tegen, het beeld dat je doet denken aan de zeemeermin in Kopenhagen.
Stanley Park in Vancouver
Ihop
Altijd als ik in Amerika ben, moet ik naar de Ihop. Deze blijkt ook in Vancouver te zitten en aangezien we wat meer tijd hadden in deze stad, reden we hier naar de Ihop voor een late lunch. Ihop staat voor International House of Pancakes, maar ze hebben zo’n beetje alles op het menu staan.
Mijn vrouw en ik gingen voor een omelet met spinazie, champignons en kaas en Sebastiaan voor zijn opgewarmde prakje. Bij deze omelet ging ik voor een stapel pannenkoeken met witte chocola en frambozen en mijn vrouw voor die met chocolate chips.
Het is altijd zo ongelooflijk veel wat er op je twee borden ligt, dat je weet dat je de rest in een doos mee naar huis gaat nemen. Deze avond hoefden we niet te koken: de magnetron warmde onze omeletten en pannenkoeken op. Jam! Je snapt waarom ik deze ochtend een grote ronde ging rennen…
Sea to sky
Je kunt, als je via het noorden van Vancouver highway 99 volgt, de Sea to sky route doen. Dat is een route langs prachtige, groene bergtoppen en verre uitzichten. Helaas, deze dag regende het zo hard en hing er zo’n dichte mist, dat we maar zijn omgedraaid.
Zon!
Vandaag was het 22 graden. Lekker! We zijn een grote wandeling door de stad gaan maken van zo’n twaalf kilometer. We zijn in de grote shopping mall hier geweest, maar dat bleek alleen maar window shopping te zijn voor ons. Rond het middaguur kwamen we voor de derde keer in Gastown aan en hebben we daar een broodje gegeten. Via de twee grote stadions zijn we bij de kust in het zuiden van Vancouver terechtgekomen, waar een lekker zeebriesje stond.
Hier hebben we zo’n negen kilometer gelopen. Heel af en toe stopten we om te rusten, een slokje water te drinken of om een foto te nemen. Wat een mooi stukje Vancouver. Iedereen was zwaar aan het genieten van het mooie weer. Vanavond is er wel een weeralarm voor zwaar onweer. Ik ben benieuwd.
30 april 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Week 49: Tillamook, Astoria en Victoria
Week 49: Tillamook, Astoria en Victoria
Deze week slaapt Sebastiaan een aantal dagen aan de prachtige kust van Oregon, Washington en Vancouver Island, maar heeft hij aan het begin van de week enorme last van zijn maag, waardoor hij er niet heel veel van kan genieten. Na een ziekenhuisbezoekje knapt hij op en kan hij van Victoria, Canada genieten.
Tillamook
Maandagochtend pakten we alles in, omdat we met Katherine naar haar oom en tante in Tillamook zouden rijden. Het moment dat we Sebastiaan uit bed halen, begint hij flink over te geven. Alle laatste hydrofiele luiers en kleding die we nog hadden, vliegen er doorheen. We stappen in de auto, maar na slechts één straat vliegt ons het spuug alweer om de oren. Oef, dat wordt een lange rit…
We pakten hem helemaal in en onderweg gebeurde het nog een keer. Bij de oom en tante van Katherine, Susan en Doug, wordt hij gelijk in een warm bad geplaatst. Ze vinden een badeend voor hem, zodat hij toch nog wat lol heeft. Ondanks dat hij zo belabberd is, zijn ze al gelijk weg van hem. Naar bed, naar bed met die kleine!
Uitzichtpunt
’s Middags is Susan maar al te blij om op hem op te passen, dus wij kunnen met zijn vieren naar een supermooi uitzichtpunt, dat vlakbij ligt. Toen Doug erachter kwam hoe graag ik wilde dieren uit de buurt zie, zoals walvissen, werd hij helemaal enthousiast. We trokken onze regenjassen aan en gingen de berg op om van het uitzicht te genieten. Binnen vijf minuten verandert de regen in een mooie, blauwe lucht en kunnen we ontzettend ver kijken. We zagen geen walvissen, maar mooi was het wel.
Gezelligheid
’s Avonds was het tijd voor gezelligheid. Doug en Susan kletsen volop en we worden volledig in de watten gelegd. We eten Mexicaans en de gehele bereidingstijd zitten we in de keuken nacho’s met dips te eten, margherita’s te drinken en kolibries te bekijken vanuit het raam. Wat een hartelijke mensen en wat hebben ze een klein paradijsje op aarde daar aan de kust van Oregon. We kletsen tot we gaan gapen en we besluiten rond half tien in bed te gaan liggen. Met een zieke Sebastiaan weet je immers niet hoe de nacht gaat verlopen…
Hardlopen
De nacht was niet al te best, maar vanaf 2 uur die nacht geeft hij in ieder geval niet meer over. We zijn ’s ochtend een beetje gebroken. Ik besluit dat de beste manier om daarover te komen, is om actief te gaan doen. Katherine en ik besluiten om naar een strandje te rijden. We zagen onderweg ontzettend veel zeehonden, dus ik had een goed humeur.
We wilden op dat strand gaan hardlopen. Wat je hardlopen noemt. We komen al snel bij een te grote stroom, waar we niet over kunnen zonder natte voeten te krijgen. Ik riep nog dat ik niet graag op het YouTube-kanaal van FailArmy wil komen, dus we draaiden om.
Stroompje
Na een klein stukje rennen, kwamen we weer aan bij een stroompje. Deze keer was het wel te doen om eroverheen te komen. Ik ben alleen ver van een hinde, ondanks dat ik mijn best doe. Aan Katherine vroeg ik of ze wilde lachen en daar was ze wel voor in. Ik draai me om, loop een stukje terug en liep in lichte draf (voor mijn gevoel op topsnelheid) op de stroom af. Tijdens deze draf riep ik: “I’m gonna fail!!!” Ik nam een grote sprong en landde aan de andere kant van de stroom, zonder mijn voeten nat te maken.
Mijn lichaam was echter niet gewend aan deze topsnelheid, dus ik stortte ter aarde en draaide een paar keer om mijn as. Ik moest zo hard lachen en Katherine ook. Ze snapte überhaupt niet waarom ik rende, want zij stapte er gracieus overheen. Toen moest ik nog harder lachen. Wat een topactie.
Ik heb me maar een beetje afgeklopt en afgespoeld met zeewater. Door het harde lachen had ik het gevoel alsof ik een marathon had gerend, dus het was vast een goede work out. Op de terugweg stapte Katherine weer gracieus over de stroom heen en zette haar camera aan. Ik probeerde lachend de stroom over te steken zonder te rennen of te springen en dat lukte dus supergoed. We lagen dus weer helemaal in een deuk.
Zeehond
We liepen weer verder en ik riep enthousiast dat ik een zeehond zag liggen. Ik wilde er al op af rennen, maar toen realiseerde ik me dat het beest geen ogen meer had. Helaas, dit was geen levend exemplaar meer… Het zat me ook niet mee op dat strand! Ik doopte hem om tot horrorzeehond en hebben die avond, toen ik lichtelijk stijfjes was geworden, nog een paar keer gelachen over de val en zeehond.
Uitzicht
We aten nog wat gevulde wraps die over waren van gisteren en besloten de auto in te stappen om naar een ander supermooi uitzicht met een vuurtoren te rijden. Deze lag aan de andere kant van de mooie rotsen waar we gisteren uitzicht op hadden. Het regende superhard, maar dat hield ons niet tegen. We waren goed ingepakt tegen de regen en wisten dat Sebastiaan in goede handen was bij Susan en Doug, die jarenlang als verplegers hebben gewerkt.
Het moment dat we de parkeerplek opreden, zagen we dat er iets mis was. Twee politiewagens, twee brandweerwagens en een gele helikopter waren hard aan het werk. Helaas, een dame zag het niet meer zitten en was van de rots gesprongen. We kregen er een naar gevoel van, maar probeerden er wat van te maken door een ander pad te nemen. Daar kwamen we uit bij een boom met acht stammen. Nou ja, inmiddels had een storm één stam te grazen genomen, maar met zeven stammen vond ik het nog steeds indrukwekkend!
Wandelpad
Genietend van het uitzicht besloot Katherine dat we een smal wandelpaadje moesten nemen dat redelijk dicht bij een diepe afgrond lag. Ik zei dat het wel heel avontuurlijk was voor deze Dutchies, maar we volgden haar op de voet. We kwamen prachtige bomen en planten tegen en het uitzicht bleef fenomenaal.
We gingen weer terug naar de parkeerplaats om te kijken of het daar weer ok was, want daar lag het pad naar de vuurtoren. Het leek alsof er nooit iets gebeurd was en we gingen het pad op. Ook daar was het uitzicht fenomenaal. Bij de vuurtoren hebben we nog geprobeerd om walvissen te spotten, maar ze vonden het vast te nat met die hoosbuien.
Vis
Weer thuis trokken we onze comfy kleding aan en pakten we wat bier erbij. Op de tafel in de keuken kwamen de dominostenen tevoorschijn en werd het een test om te kijken of het inderdaad “American first, The Netherlands second” was. Nope, ik won!
Het werd weer tijd om te eten, dus er kwamen schalen vol zelf gevangen vis, zoete aardappelen en corn on the cob op tafel. Wat zijn we weer verwend. Op de banken in de huiskamer gingen we uitbuiken en verder drinken. Dat gaat goed, want je trekt even aan een hendeltje en er vliegt een stuk extra bank naar boven waarop je met je benen kunt liggen. Vooruit, omdat het zo lekker ligt, past er nog wat dessert in. Ik voelde me net zo’n zeehond als die ik ’s ochtends had gespot. Met ogen, dat dan weer wel.
Ziekenhuis
’s Nachts moest Sebastiaan helaas weer overgeven, ondanks dat hij het al bijna 24 uur niet meer had gedaan. Dat deed ons besluiten om de verzekering te bellen in Nederland, zodat we toestemming konden krijgen om het ziekenhuis te bezoeken met hem. Dat mocht en rond half 9 zaten we in het ziekenhuis van Tillamook. We vermoedden dat het niet superernstig was, maar dat overgeven moest nu wel een keertje gaan stoppen. We kregen een bepaald soort tabletje en een soort drankje, zodat het snel moest overgaan.
Weer thuis keken een aantal ogen ons hoopvol aan of dat betekende dat we nog een nacht zouden blijven, maar nee, we gingen toch echt vertrekken naar Astoria. Er is nog veel meer kust te ontdekken! We zeiden dat dit zeker niet de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien. Dat kleine stukje paradijs willen we zeker nog vaker bezoeken!
Astoria
De rit van Tillamook naar Astoria is iets korter dan twee uur en highway 101 brengt je langs de prachtigste stukjes kust. Het zonnetje scheen, dus je kon ver kijken. Soms reden we door kleine dorpjes, die zo heerlijk Amerikaans aan doen. Andere momenten zaten we in het bos of in de bergen. Ik heb nog zo mijn best gedaan, maar ook nu zag ik geen walvis.
Astoria is een mooi, wat rijker dorpje aan de kust. We sliepen bij Columbia Inn, een goedkoop maar schoon en ruim motel. Ze hebben hier een mooi dak aangelegd, waardoor zelfs je auto droog staat. Dat is hier aan de kust geen overbodige luxe en het helpt je om je bagage droog in je kamer te krijgen.
Het centrum is leuk om doorheen te wandelen en je ziet de ene na de andere brouwerij. Ook hier vind je felgekleurde huisjes en kerken. Aan de kust zie je een joekel van een brug, evenals schepen van de US Coast Guard. We wisten dat we de volgende dag over die superlange en superhoge brug moesten en we kregen er al wat kriebels van in onze buik.
Washington
De staat Washington is prachtig. De volgende dag reden we over die megabrug Washington binnen en het was helemaal niet zo erg als we dachten. Dit was de langste dag rijden: we vertrokken om half elf en waren om kwart over zeven in ons motel. Maar wat een dag. Na ongeveer 1,5 uur leek het me leuk om een thee to go te nemen ergens.
In South Bend zagen we een leuk koffietentje. In de drie minuten lopen van de auto naar de ingang waren allemaal fotomomenten. Er stonden wat beelden, er liep een rivier en we zagen oesterboten. Het koffietentje was vanbinnen nog leuker, dus we bleven even aan het raam zitten. Sebastiaan kon lekker met speelgoed spelen en wij konden een keuze maken uit de vele smaken thee. Van blijheid gaf mijn vrouw me een kusje. Ik heb nog nooit zo snel een nek van iemand zien draaien. Even vergeten dat we in een klein plaatsje waren.
Groen
De rit bracht ons van het ene mooie, groene uitzicht naar het andere. We bleven wijzen en rondkijken: bergen, rivieren, bossen, alles. Soms viel er wat regen, maar meestal hadden we mooi wat zon bij ons.
Voor Victoria nog naar Forks
We namen een grote pauze in Forks. Waarom wilden we daar naartoe? Omdat daar de Twilight films zijn opgenomen. Jup. Team Jacob hier. Bij het visitors’ center staat de oude, rode auto van Bella en bij het politiestation staat het huis waar Bella en Charlie wonen.
In een diner hadden we van twee goede maaltijden genoten en kon Sebastiaan even in een kinderstoel zitten. Dat is weer een andere houding dan de Maxi-Cosi. Hij trok vrolijk de aandacht van iedereen en speelde wat met blokken toen wij aan het eten waren.
Vanaf Forks was het nog een uurtje rijden over supermooie wegen naar Port Angeles. Hier zijn ook wat scènes van Twilight opgenomen, maar we gingen hier meer heen omdat vanuit hier de boot naar Victoria in Canada vertrekt. We hebben een simpel maar mooi en schoon motel genomen dat vijf minuten van de ferry ligt: Royal Victorian Motel. Als je het raam uitkijkt, zie je de besneeuwde bergtoppen van Mount Olympic.
Met de ferry naar Victoria
Om half zes ging de wekker, want de ferry vertrok om 8:20 en we moesten er een uur van tevoren zijn. Met de baby voeden en de auto inpakken ben je niet zo snel, vandaar dat de wekker zo vroeg moest. In de rij wachtende auto’s besloot ik een lekker ontbijtje te scoren. We hadden al een lekkere kop thee meegenomen van het motel, maar echt ontbijt hadden we nog niet gehad. Bij een foodtruck haalde ik twee verse bagels met roomkaas. Jammie!
Sebastiaan was inmiddels weer moe. Hij duikt er normaal weer in na zijn ontbijt. Op de boot was hij wat aan het huilen, maar toen ik op een bankje ging liggen en hem op mijn buik legde, ging hij uiteindelijk slapen. Ik heb zelf ook nog even liggen snurken, geloof ik. Gelukkig had ik nog net even een rondje gelopen om van het uitzicht op Mount Olympic te genieten.
Weer terug in de auto kwamen we erachter dat we geen kaart op de TomTom hebben van Canada. En op mijn reservering stond geen adres. Handig! Ik wist dat het ergens aan het water lag, dus heel moeilijk moest het niet zijn. We reden weg van de douane en ja hoor, recht voor onze neus was ons hotel al. Wat een geluk, hihi. In een latere blog lees je meer over ons prachtige hotel Huntingdon Manor.
Victoria
We hebben deze middag lekker door de stad Victoria gelopen. Wat een pracht en praal. Mensen komen hier duidelijk om te genieten. De koers van de Canadese dollar is ook lekker, dus de uitgaven vallen best mee. Bij een Ierse pub heb ik genoten van een heerlijke breakfast wrap. Het was inmiddels al twee uur ’s middags, maar op zo’n vroege dag heb ik altijd veel vaker honger. Mijn vrouw zat lekker in het zonnetje en Sebastiaan speelde op de grond. Wat een perfecte middag!
Aan het eind van de middag werd het tijd om Sebastiaan in bed te leggen. De dag ervoor en deze ochtend waren duidelijk teveel voor hem geweest. Hij was behoorlijk overstuur. We planden een dag rust in voor de dag erna. Met een baby moet je gewoon af en toe op de rem trappen.
Aangezien we een keuken hadden, deed ik nog even boodschappen en kookte ik een simpel maar lekker rijstgerecht. Mijn vrouw voelde zich ook niet top, dus die dook het bed in. Ik ben een half uur baantjes gaan trekken om vervolgens lekker in de hot tub te duiken en een warme douche te nemen. Het voelt hier zeker als vakantie!
Walvissen spotten in Victoria
Een grote wens van mij kwam uit in Victoria: ik ging walvissen spotten met een boot. Ik had verwacht ze aan de kust te zien en ik heb echt mijn best gedaan, maar helaas, tot nu toe had ik nog geen walvissen gezien. Maar goed, ik heb in Californië ook nooit een beer gezien: ik heb altijd pech met dat soort dingen. Dan maar een ticket kopen en meegaan met zo’n tour. Mijn vrouw heeft in Canada gestudeerd en toen al een keer een tour gedaan, dus die vond het niet erg om thuis te blijven bij Sebastiaan.
Wat heb ik genoten! We voeren weer naar Amerikaans grondgebied, waar je uitzicht had op Mount Olympic en waar we een walvissenpaar tegenkwamen. Deze hebben we, schat ik, zo’n drie kwartier gevolgd. Soms spuiten ze mist naar boven en zie je een vin boven water komen. Dat betekent dat ze ondiep gaan duiken. Als ze echt een grote duik gaan nemen, zodat de hele rug en staart boven komt, dan gaan ze voor een diepe duik van een minuut of vijf. Dan is het maar turen en wachten totdat ze weer ergens naar boven komen. De gids zei dat whale watching meer whale waiting is en dat klopt. Maar met zo’n uitzicht is dat helemaal niet erg.
Twee walvissen tijdens de Orca Spirit tour vanuit Victoria, Canada
Wat is het ontzettend gaaf om zo’n dier van dichtbij te zien. In het begin waren we er nog redelijk ver vandaan, maar op een gegeven moment kwamen ze na een lange duik zo’n vijftien meter bij ons vandaan naar boven. Machtig mooi.
De tour vanuit Victoria werd verzorgd door Orca Spirit. Echt een aanrader!
Zeeotter bij Victoria
Op de terugweg naar Victoria gingen we naar een mini-eiland. Dat is het zuidelijkste puntje van Canada, zei onze gids, en het is best gevaarlijk in verband met allerlei zware, tegenstrijdige stromingen. Op dat eiland lagen zeehonden en zeeleeuwen. In het gebied is ook welgeteld één zeeotter, die ze Olly noemen, en die was daar gelukkig vrolijk aan het ronddobberen. Wat ik ook mooi vond, was dat er twee bald eagles (die arend op Amerikaanse afbeeldingen) naast elkaar zaten te chillen. Het leek in ieder geval alsof ze aan het chillen waren; wie weet waren ze hard aan het werk met speuren.
Koud tijdens de boottocht bij Victoria
Tijdens de vaart droeg ik een T-shirt, een trui, een capuchonvest, een jas, een regenjas, handschoenen en een sjaal, maar op een gegeven moment werd ik echt niet meer warm, ondanks dat het weer deze drie uur lange tocht helemaal niet slecht was. Dus bij terugkomst in Victoria ben ik even in bed gedoken om op te warmen en zijn we naar de Mexicaan van het hotel gegaan. Het was happy hour, dus we hadden supergoedkoop allebei een bord nacho’s en ik een sangria (het is vakantie, nietwaar?).
Morgen vertrekken we met de ferry van Victoria naar Vancouver, waar het weer niet al te slecht gaat zijn. Daar blijven we vijf dagen, waarna we de grens met Amerika weer oversteken, zodat we Seattle kunnen verkennen. Dat lees je de volgende keer!
