Week 2: poepen en badderen

In week 2 krijgen we te maken met de eerste grote poepluiers, proberen we de tummy tub, merken we dat huid-op-huidcontact met de baby inderdaad voor mooie ontspanning zorgt, gaan we weer naar buiten en nemen we afscheid van de kraamverzorgster.

Cadeau om van te huilen

Zondagmiddag waren onze twee lieve vriendinnetjes er. We hebben zo’n leuk cadeau gekregen dat ik er spontaan van moest huilen. Het grote voorleesboek van Jip en Janneke. Ik zat in één flits weer terug op mijn bedje als kind. Ik herinnerde me nog Jip met die knikker in zijn neus, Takkie die kwijt was, dat gat in de heg. Wat een perfect cadeau om die verhalen nu voor te kunnen lezen aan ons kind!

Poeperdepoep

Helaas was Sebastiaan twee uur lang aan het huilen, omdat hij aan het drukken was. We hadden net een drupje olijfolie in zijn flesje gegooid, want dat moest als hij om half 4 nog niet gepoept had. Echt, om kwart voor vier kwam er een dikke, vieze luier voor ons. Die hele druppel was dus niet nodig geweest, maar ja, haal het maar eens terug.

’s Avonds ben ik als eerste op de slaapbank gaan liggen en ik viel als een blok in slaap. Mijn vrouw had dat geluk niet, zij moest drie uur naar huilen luisteren. Bleek er ‘s nachts weer een poepbroek te zijn. Hij was de hele tijd onrustig en had deze nacht ook twee nachtvoedingen nodig in plaats van een. Bij de ochtendverschoning was er opnieuw een poepbroek. Die heeft gewoon de hele middag en nacht energie gestoken in het drukken…

Tummy tub

Maandag was het tijd voor iets leuks! Sophie ging ons de tummy tub laten zien, als alternatief voor het badje. Ik ben gelijk fan. Ik vind de tummy tub nog leuker dan het badje. Sebastiaan  vond de tummy tub ook leuk.  Mijn vrouw is toch iets meer fan van het badje, dus hij zal vermoedelijk veel afwisseling krijgen tijdens zijn baddertijd.

Het standaard van ons kinderbadje is echter te laag voor deze twee lange moeders, dus we hadden al ontdekt dat we het badje beter op het aanrecht kunnen zetten. Met de tummy tub is het nog makkelijker, vind ik, want die past in de gootsteen. Zo kun je direct naast je op het aanrecht het aankleedkussen neerleggen.

Van tevoren is Sebastiaan nog even gewogen en sinds zaterdag (vier dagen na de bevalling) is hij alweer zwaarder aan het worden! Het gaat in stukjes van zo’n 20 gram. Leuk!

Kantoor

Maandagmiddag hebben we iets gedaan waar ik heel blij mee ben. Omdat het kinderbed toch in onze slaapkamer staat, hebben we de babykamer weer in een kantoor omgetoverd. Samen met Sophie heb ik mijn bureau weer teruggezet en kan ik weer in een aparte ruimte aan de slag. Wat fijn! Ondertussen kan ik de kinderwagen bij het bureau zetten en tijdens het werken af en toe wegdromen bij mijn kindje.

’s Avonds hebben mijn vrouw en ik weer een goed gesprek gehad. We proberen ’s avonds iedere keer een momentje samen te pakken om de dag te evalueren en even van elkaar te genieten. We vinden dit heel belangrijk, omdat je op zo’n drukke dag al snel langs elkaar heen leeft. Bovendien zorgt vermoeidheid ervoor dat er niet altijd gezelligheid is, dus praten, praten, praten!

Daarna heb ik de volgende kraambezoektraktatie gemaakt: cake met gesmolten witte chocolade erover en dan de muisjes eroverheen. Het ziet er helaas wat minder leuk uit dan de zoenen, dus die ga ik de volgende keer weer maken. Of ik zoek nog wat andere leuke kraamideeën op.

Week 2: de eerste stappen van mijn vrouw buiten

Dinsdag was het tijd voor de eerste keer dat mijn vrouw naar buiten ging. We moesten wat halen bij een winkel om de hoek. Dat was een goede afstand om te trainen. Ze vond het een zware bevalling na zo lang stil te hebben gezeten, maar een frisse neus halen beviel haar goed.

Met de baby naar buiten

Woensdag zijn we met Sebastiaan en Sophie naar een koffietentje om te hoek gegaan. Dat was zijn tweede keer buiten (de eerste keer was van het ziekenhuis naar huis) en onze eerste keer de kinderwagen de trap af slepen en ermee rijden. Dat was wel een uitdaging. Het onderstel blijft vanaf nu lekker beneden staan, want dat gedoe ga ik niet nog een keer doen.

Het is een vreemd fenomeen, met een baby in de kinderwagen lopen. Niet zozeer voor ons, maar voor alle andere mensen op de wereld. We merkten het al het moment dat we onze kamer in het ziekenhuis uitstapte. Iedereen wordt als een magneet naar die kinderwagen getrokken: “Kijk, kijk, kijk!” Mensen houden je staande, duwen hun hoofd in de kinderwagen of gaan praktisch tegen je kont aan staan als je de Maxi-Cosi in de auto aan het vastmaken bent.

Deze keer was niet anders. We lopen terug naar huis en een vrouw wil ons inhalen. Ze haalde ons links in en ik liep links van mijn vrouw. Ze zag onze baby, sneed me de pas af en ging recht voor me lopen: “Och wat leeeeuuuk!” Ik vond het wat minder, vooral die sigaret in d’r klauwen. Hier zal ik echt aan moeten wennen. Of juist niet…

Huid-op-huidcontact

Woensdagavond hebben we voor het eerst allebei met ontbloot bovenlijf in bed gelegen, de baby uitgekleed op zijn luier na en hem op ons gelegd. Wow, wat een effect. Dat had ik niet verwacht. Complete ontspanning, mondje open, armpjes langs ons lijf. Dat gaan we vaker doen. Vrijdag en zaterdag hebben we dit ook als ontspanningsmomentje gepakt, heerlijk.

Week 2: laatste dag kraamverzorgster

Donderdag was het de laatste dag dat we Sophie in ons huis hadden. Wat een hulp ben je geweest! Sophie heeft deze ochtend de voeding van Sebastiaan gedaan, zodat we nog mooi een paar foto’s konden maken. Dat vond ze leuk om te doen. Nog een paar laatste tips en knuffels, tien minuten lang de ‘shaken baby syndrome’-DVD bekeken en dat was het: in alle vrijheid ouders. Nu moeten we het allemaal zelf zien op te lossen. Dat gaat ons vast lukken!

Lekker weer

Zaterdag was het eindelijk weer eens lekker weer. We gingen aan het begin van de dag naar buiten met Sebastiaan voor wat boodschappen, maar ik was nog een beetje gestrest van dat hele naar buiten gaan met de kinderwagen. Ik was gewoon een beetje moe, denk ik. Ik ben nog een uurtje terug naar bed gegaan, dat hielp. Na een bezoekje van mijn broer en zijn vriendin, wilde ik nog eens naar buiten om er nu wel van te genieten. We zijn naar het Haagse bos gelopen en hebben daar op een bankje gezeten met een fruitsalade.

Zo’n parapluutje op de kinderwagen is trouwens een onding. Elke miniverandering van richting loop je weer te trekken aan dat ding om hem de juiste kant op de krijgen. Ik verklaar hierbij de oorlog aan kinderwagenparaplu’s.

Het is wel grappig: net als bij de eerste nacht, vraag je je constant af of je wel het juiste doet tijdens het buiten zijn. Heeft hij het te warm? Heeft hij het te koud? Ligt hij in de tocht? Zijn de hobbels in het grasveld niet te hard? Oh, ook hier zal ik vanzelf wel relaxter in worden. Sebastiaan lag te chillen, dus het zal wel ok zijn gegaan.

Week 2: Verschil

Wat een verschil als je kijkt met vorige week. We hebben zoveel geleerd samen met Sophie en nu zijn we allebei stukken rustiger geworden. We krijgen een soort van routine en kunnen nu zelf onze dagplanning maken. Ik had gehoord dat de eerste dagen zonder kraamverzorgster heftig kunnen zijn, maar ik vind het over het algemeen eigenlijk wel lekker gaan. Komt dit nog? Of zijn we beter voorbereid door de twee extra dagen die we hebben gekregen?