Week 4: #JeSuisGay

In week 4 bezoeken we het Gemeentemuseum, gebeurt de schietpartij in Orlando en komt het consultatiebureau bij ons langs.

Week 4: bezoekje Gemeentemuseum Den Haag

Afgelopen zondag hadden we besloten een uitje te maken. Gewoon het huis uit en iets leuk doen, anders dan in de straten om ons huis heen. We laden de Maxi-Cosi in de auto en rijden naar het Gemeentemuseum. Dat is een ritje van welgeteld 11 minuten, dus perfect om te testen hoe Sebastiaan een Maxi-Cosi vindt. Nou, mama, haal me er maar uit, dit vind ik niks.

Dat deden we natuurlijk niet en al snel lag hij weer te pitten. Bij het Gemeentemuseum hebben we allebei weer een museumkaart genomen, want dat gaat natuurlijk veel beter met een baby dan onze Pathé Unlimited…

Mijn vrouw wilde heel graag de tentoonstelling van Klimt zien. Door alle gangetjes en deuren kwamen we daar eindelijk. Dan pas kom je erachter hoeveel drempels en zware deuren je mobiliteit verminderen als je met een kinderwagen (of rollator of rolstoel) loopt. Toch blijf ik het een prachtig gebouw vinden. En wat heeft het Gemeentemuseum deze Klimt tentoonstelling prachtig opgezet! We waren aan het genieten.

In week 4 voeden we voor het eerst buitenshuis

Voor ons betekende dit uitje ook de eerste keer voeden buitenshuis. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar dat vonden we allebei dus heel erg spannend. Drie checken: heb ik alles ingepakt?

In het buitengedeelte van het gemeentemuseum gebeurde het dan. We hadden het flesje met koud water gevuld. We hadden een thermosfles met gekookt water. Deze mixten we en het water was op perfecte temperatuur. We hadden een bakje met afgemeten hoeveelheid poeder, die roerden we erdoor met een lepeltje van mijn cappuccino. Het teveel aan voeding gooiden we in het kopje. Sebastiaan op de arm. Arm op de reiswieg. En klokken maar! Het ging dus supergoed. Grappig hoe intens blij je daarmee kunt zijn. Het betekent dat we vanaf nu niet meer aan huis gekluisterd zijn 🙂

Uiteraard liet Sebastiaan weer zijn beste gedrag zijn. Hij heeft de hele tijd geen kick gegeven. De boertjes kwamen netjes op tijd. Er stond een pianoconcert op de agenda, dus we besloten te blijven hangen om te kijken hoe dat zou gaan. Het was superlekkere muziek, maar toen de band wat meer op de jazz-tour ging, werd het toch wel erg hard. Sebastiaan bleef slapen, maar wij waren bang voor gehoorbeschadiging, dus zijn we maar weer gegaan. Over 2,5 maand mag hij oorbeschermers op. Daar kijken we erg naar uit!

Orlando

Ik ontkom er niet aan. Ik wil helemaal niet schrijven over Orlando, maar het zit zo in mijn gedachten en handelingen deze week. Eigenlijk wil ik wil helemaal geen ruimte geven aan haat, agressie en geweld. Dan winnen “ze,” wie dat dan ook mogen zijn.

Maar goed, na deze heerlijke middag, zitten we thuis op de bank en leest mijn vrouw op: “Vijftig doden bij een schietpartij in Orlando.” Ik met mijn AmericanStudies-achtergrond denk: “Oh nee, niet weer. Wanneer houdt het eens op en wanneer gaan ze eens tot een verantwoord gebruik van wapens komen? Wanneer verliest de NRA eens zijn allesoverheersende macht?”

In week 4 vindt dé schietpartij plaats

Dan leest ze op dat het om een schietpartij in een homotent ging. Er komt een donker gevoel over me heen. Het is dus gebeurd, denk ik. En ik duw het weg. Ik zet de tv aan en ik wil er niet aan denken. Na een uur kan ik het niet tegenhouden en ga ik lezen.

Het is dus gebeurd. De dag die je wist dat zou komen. Sta je in een gaykroeg, op een gayfeest, op de gay pride, dan komt dat gevoel naar boven: er hoeft maar één gek te zijn. Dus check je maar de nooduitgangen, zet je je verstand op nul en ga je feesten. Vorig jaar stond ik op de boot met pride. Ik vond dat ik dat één keer in mijn leven gedaan moest hebben. En wat heb ik genoten. Maar ik heb ook minstens tien keer gedacht: er hoeft er maar één te zijn en ik kan geen kant op.

Nu hebben we een baby. Ineens heb je sterke verantwoordelijkheidsgevoelens. Het begon er al mee dat we zijn verhuisd. We woonden in een mooie multiculturele wijk, maar daar waren we wel het enige lesbische stel. Op straat liepen we, in ieder geval ’s avonds, niet hand in hand. Want je verkiest het (eventuele) nageroepen en aangesproken worden als lange, blonde vrouw boven het (eventuele) uitgescholden worden of erger als lesbisch stel.

Vrouw zijn

Dat hele ‘vrouw zijn’-gebeuren heb je inmiddels wel onder de knie.

Je gaat niet in je eentje donkere steegjes in, je gaat niet in je eentje naar huis fietsen na het stappen, je haalt af en toe de muziekdopjes uit je oren tijdens het hardlopen ’s avonds om te horen of je niet achtervolgd wordt, je stopt je sleutels op de juiste manier in je vuist als je stappen achter je hoort, je belt iemand op als je denkt dat iemand je volgt, je stuurt een appje naar degene thuis als je ’s nachts vertrekt bij iemand en je stuurt een appje naar diegene bij wie je vandaan kwam als je thuis bent aangekomen, je bedenkt minstens drie routes naar alternatieve bestemmingen als je je niet veilig voelt op weg naar huis.

We got this! Want mocht er ooit iets gebeuren, dan wil je in ieder geval niet horen: “Ja, maar, je wéét toch dat je (niet) [vul in wat je nog had kunnen doen om iets te voorkomen, want jouw veiligheid is alleen jouw verantwoordelijkheid].”

Veiligheid

Dat heb ik onder de knie. Met honderden mooie verschillende culturen om je heen, is het alleen heel moeilijk in te schatten wat je veiligheid is als lesbienne. In je eentje, of met zijn twee, accepteer je dat risico. Je wilt immers gewoon lekker leven. Met zo’n kleine is dat toch anders. Ik vind dat we nu op een veilige plek wonen. Mijn omgeving is, gemiddeld gezien, blank en hoogopgeleid, het heeft een bovengemiddeld inkomen en het is hier groen. Daar kun je van kotsen, of je kunt denken: zo’n kleintje is afhankelijk van mij, dus ik kies het beste wat ik hem kan schenken: veiligheid, geborgenheid en liefde.  Het is zoals het is.

Pride

Pride is dus niet zomaar een leuk feestje. Toen ik op de boot stond, zei iemand tegen me: “Oh, jullie zijn echt lesbisch? Wat schattig!” ARE YOU FUCKING KIDDING ME? HET IS PRIDE! Nee, hetero’s, Pride is niet een leuk sfeertje en een mooie omgeving om een biertje te doen. Nee, bedrijven en instellingen, Pride is niet een mooi marketingmoment. Pride is hard nodig. We moeten onze community zien in de politie, bij de militairen, in de sportverenigingen en in alle andere dingen van onze omgeving. Zichtbaarheid (en trots) is de enige manier om eindelijk eens als “normaal” gezien te worden. In ieder geval niet als iets dat veracht moet worden en dus maar afgemaakt moet worden. Ook in Nederland. Ook in 2016. #JeSuisGay

Daar sta je dan maandagavond, met een handjevol mensen bij het internationaal homomonument in Den Haag twee minuten stil te zijn. Je beseft je dat Orlando overal kan gebeuren en dat alleen het feit al dat het kan gebeuren genoeg is om je onderdrukt en angstig te voelen. Dat maakt je boos, want dat betekent dat de gekken (nogmaals, wie dat dan ook mogen zijn) winnen.  En dan heb je ineens toch meer dan 800 woorden vuil gemaakt aan haat, agressie en geweld. Terug naar het onschuld van een kleine, pasgeboren baby.

In week 4 komt het consultatiebureau op bezoek

Dinsdag kwam een mevrouw van het consultatiebureau op bezoek. Ze kwam om de baby te onderzoeken, uit te leggen wat het consultatiebureau doet en vragen te beantwoorden. Uiteraard checkt ze ook even of onze gezinssituatie wel goed genoeg is. Volgens mij zijn we geslaagd voor de test. Ze vond Sebastiaan ook erg rustig en dat hij helder uit zijn ogen kijkt. Hij fixeert zijn ogen al echt op ons. Met zijn drie weken kan hij je echt aan gaan zitten staren en onderzoeken.  Heerlijk om te zien. Ik staar gewoon lekker terug.

Koffiepauze

Woensdag kwam onze schoonmaker binnen (lach maar, maar een schoonmaker is één van de recepten voor een goed huwelijk tussen twee ambitieuze en drukke mensen) en hij had een zeer groot gevaarte meegenomen. Ingepakt met cadeaupapier. Wat zou het zijn? Een supersupersupergrote panda. Haaaahahahaha. Die heeft straks zijn eigen verhuisdoos nodig, zo groot is hij. Nou, daar zal Sebastiaan straks vast wel tegenaan kruipen. Of boksen. Wat hij wil.

Wij lieten de schoonmaker zijn gang gaan en zijn naar een koffietentje om de hoek gegaan. Sebastiaan lag goed te slapen, mijn vrouw had een boek mee en ik kon werken onder het genot van een goede kop cappuccino. Wat een leven! Hier gaven we voor de tweede keer buitenshuis een flesje. Ook nu weer ging het goed. Het water was alleen te heet, dus die heb ik nog even onder de koude kraan moeten houden op de wc. Overal is een oplossing voor!

Douchen

Deze week heb ik ook voor het eerst met de baby gedoucht. Superspannend vond ik dat. Ik durfde het eerst niet, want ja, glibberigheid alom en een harde vloer onder je. Maar mijn beste vriendin heeft ons een superhandig cadeau gegeven: een lange douchehandschoen met extra grip. Sebastiaan ligt relaxed op mijn arm en vindt de stralen lekker. Je hoeft daarna ook minder op te ruimen, dus dit gaan we vaker doen.

In week 4 gaan we nog eens wegen

Op het consultatiebureau heeft mijn vrouw op donderdag de baby nog een keer gewogen. Sebastiaan is alweer 4635 gram. Hij groeit lekker door.

Dit weekend voelt mijn vrouw zich niet zo lekker, dus die blijft in bed liggen en ik ben aan het scherm geplakt voor het nieuwe seizoen van Orange is the new black.