Het eerste trimester van onze zwangerschap

In deze blog vertel ik hoe het eerste trimester is gegaan: we doen de zwangerschapstest, we hebben twee echo’s, we kopen een kinderwagen, we gaan naar Rome en we hebben onze eerste afspraak bij de verloskundigenpraktijk.

De grote ontdekking

Na de inseminatie moesten we twee weken wachten en dan een zwangerschapstest doen. In de tweede week riep mijn vrouw al “Wat stinkt het hier?!” Ik dacht: “Dat is best apart…”

En ja hoor. We hadden een  zwangerschapstest met digitaal scherm van Clearblue. We hadden hem op de schouw gelegd en met zijn tweeën gingen we daar staan. Je moest een minuut of 2 wachten, maar dat is best lang. Samen kijken: leeg. Okee, langer wachten. En daar stond ineens het woord zwanger. Wij allebei onze adem inhouden. Elkaar aankijken. “Wat?!” Nog een keer kijken. Nog een keer. Ja, het staat er echt. De tekst stond er nog 3 uur, dus we hebben om de tien minuten gekeken. Staat het er nog? Ja. Bizar!

Meestal houd je dit nog even stil. Het wilde alleen zo zijn dat onze twee vriendinnen 3 uur later zouden komen en  blijven slapen.  Wij waren er helemaal vol van, dus konden het ook niet stilhouden. Zij blij, wij knuffelen en eindelijk konden we een beetje terug op aarde komen.

Eerste trimester: de eerste weken

We waren eigenlijk de hele tijd bang dat mijn vrouw alsnog ongesteld zou worden en dat we blij om niks waren. Ze voelde verder ook nog weinig. Als je dan toch uiteindelijk anderhalve maand niet ongesteld bent, dan begin je het wel te geloven. Maar goed, dan weet je dat je niet meer ongesteld wordt, maar blijft het wel zitten? Het is allemaal nog zo pril.

Toch begon mijn vrouw zich na een tijdje heel erg ziek te voelen. Gelukkig niet overgeven, maar de hele tijd misselijk en verschrikkelijk moe. Mijn vrouw heeft een erg druk schema. Dat betekende een uur lang wakker worden met een paar crackertjes, zich naar het werk slepen, overleven op crackers en eierkoeken, naar huis komen, slapen terwijl ik kookte, eten, slapen en weer op weg naar welke afspraak ze dan ook had. Drie dagen heeft ze zich ziekgemeld, toen kon het echt niet. De eerste van die drie dagen had ze een pil gekregen van de huisarts, maar die begon pas na een paar dagen te werken. Sindsdien is de misselijkheid vol te houden.

Ik ben een weekendje met mijn vader naar Lissabon gegaan. Erg moeilijk om niet te vertellen! En hij pakte mijn telefoon om de foto’s te bekijken van dat weekend, maar daar stond bovenstaande foto ook bij. Volgens mij heb ik nogal lomp die telefoon uit zijn handen gerukt, maar hij zei later dat hij niks gemerkt had. Gniffel! Het is toch lastig, dat begin van het eerste trimester, waar je alles nog stil moet houden.

Eerste trimester: de eerste echo

Van MCK moesten we na 7 weken komen voor een echo. Dat kwam heel goed uit, want in de zevende week gingen we op vakantie naar Rome met vrienden. Hoe kun je dit geheimhouden?!

Het was best wel spannend. Zeven weken is best lang om in onzekerheid te leven of het ook echt allemaal klopt. Kun je nagaan, volgens mij moeten anderen altijd pas in de twaalfde week!

De vrouw zei: “Daar is het vruchtzakje… met daarin de vrucht… en een kloppend hartje, zie je?” Ik riep heel hard “Ja”, want ik dacht iets te zien, maar dat was helemaal niet zo, haha. Gewoon heel blij om dat plekje op het scherm te zien. Toen ze hem aanwees (mijn vrouw zei gelukkig dat ze het niet zag), zag ik het wel.

Eerste trimester: tijd na de eerste echo

Na de echo dook mijn vrouw weer het bed in en ging ik alles klaarmaken voor onze vakantie. Op naar Rome! Op Schiphol hebben we het onze twee vriendinnen verteld. Sja, de vakantie zou toch ietsjes anders worden dan gepland. Oftewel: het tempo aanhouden van een oud omaatje en veel rusten. Mijn vrouw voelde zich gewoon niet zo lekker. Achteraf gezien was dit wel de ergste week, zei ze.

Mijn vrouw was ook jarig deze week. Perfecte tijd om vrienden en familie uit te nodigen om het te vertellen. Acht weken is wel vroeg, maar we hadden al die echo gehad, waarop dat kloppend hartje te zien was. Heel bijzonder. Stom dat je zo zenuwachtig kunt zijn voor het vertellen! Eigenlijk is het ook wel een beetje pijnlijk, omdat wij allebei onze moeder niet meer hebben. Dit zijn juist de momenten waarop je haar nodig hebt en mist. Maar gelukkig maken de hoeveelheid vrienden en familie en hun reacties dat een beetje goed. De week erop had ik familiedag (mijn vrouw kon niet), dus vertelde ik het ook daar. Leuk, alle reacties! Ja ja, de jongste wordt ook moeder…

In mijn enthousiasme heb ik me voor allerlei babyboxen aangemeld, dus ik krijg allemaal telefoontjes, mailtjes en post. Die post is leuk. Daar zitten cadeautjes bij! Het eerste paar sokjes en het eerste rompertje zijn al binnen.

In het eerste trimester ga je op zoek naar een verloskundigepraktijk

In week tien hadden we onze eerste afspraak bij Verloskundigenpraktijk Bronovo. Dat is een praktijk die nauw verbonden is met het Bronovo en dat betekent dat je daar ook gaat bevallen. De verloskundigen wisselen steeds, dus je hebt geen vaste verloskundige. Dat vind ik prima. Deze vrouw was in ieder geval erg aardig en duidelijk.

Wat ik vooral fijn vond, en mijn vrouw ook, is dat ze ons niet ging proberen over te halen toen ze erachter kwam dat wij gaan voor flesvoeding in plaats van borstvoeding. Sommige mensen reageren daar zo heftig op.

Mijn vrouw was iets minder blij toen ze erachter kwam dat ze vaak bloed moet laten prikken nu. Ze schijnt dan zin hebben om flauw te vallen. Dat wordt dan nog even doorzetten… Uiteraard sta ik volledig, zonder lach op mijn gezicht, haar bij.

De eerste aankoop

Dan besluit je op een zaterdag naar een grote Baby-Dump in Roelofarendsveen te gaan. Gelukkig was het niet zo stervensdruk als verwacht.

Het eerste dat we zien, is twee wanden vol autostoeltjes. Als je mijn bio hebt gelezen, dan weet je dat ik niks van kinderen weet. En twee wanden vol autostoeltjes zijn dan best intimiderend. Slowly zoning out…

Mijn vrouw heeft het door en sleept mij mee naar boven. Hey, kinderwagens! Dat is iets dat ik herken. Uiteraard zie je als eerst die Bugaboo. Nadat we even smakelijk hebben gelachen om die prijzen, lopen we verder. We trekken aan dingen, drukken op dingen, lopen met dingen. Vervolgens hebben we een kleine selectie gemaakt. Het werd tijd om te vragen om hulp. Gelukkig krijgen we een aantal fijne antwoorden.

Dan krijgen we de vraag of we de tweede helft ook hebben gezien. Wat? Nog meer kinderwagens? Ik ben een beetje bang als ik achter haar aan loop. Gelukkig, ze kent onze wensen en houdt zich alleen bezig met de kinderwagens die daaronder vallen.

We vinden dus de perfecte kinderwagen! We waren van plan om alles van Marktplaats te halen en we waren van plan om nog niks te kopen. Maar deze aanbieding is perfect! We hebben een onderstel, een reiswieg, een zitgedeelte voor later, een autozitje, een luiertas, een matrasje, een dekentje en een benenzak voor in de winter. De Mutsy Transit is het geworden, in een kek bruin kleurtje. We zijn vanaf nu lid van de Mutsy Maffia, kijk uit!

Natuurlijk haalden we hier ook even de babybox op. Wat een leuke inhoud! Ik hou het maar voor mezelf, voor degenen die nog verrast willen worden.

De tweede echo

De week erop hebben we onze tweede echo. De verloskundigenpraktijk wilde ook graag dat we dit in week 12 deden. Ik vind het ontzettend leuk om weer naar ons kindje te kijken, dus kom maar op. Ondanks dat we al hebben gezien dat het een kloppend hartje heeft, ben ik toch weer bang dat er iets mis is.

We hebben een ontzettend energiek kindje! Het verwelkomde ons eerst met een been in de lucht. Daarna zaten er twee voetjes over elkaar. Ook de armen spartelden overal naartoe. De gynaecoloog wilde graag de hersenen bekijken, maar ons kindje besloot net om de arm over het hoofd te houden. Ze had er moeite mee om alles te controleren, haha. We hebben vier foto’s gekregen. Alles zat erop en eraan, dus we zijn weer iets meer gerustgesteld dat het goed gaat.

Het uitpakken van de kinderwagen

Een week later is mijn vrouw iets minder misselijk en komt de levering van Baby-Dump. Alsof het al Sinterklaas is, maken we er een uitpakavondje van. Het gaat om drie of vier grote dozen.

We beginnen enthousiast. Uiteraard lezen we geen handleiding. We drukken op elke knop, we proberen alles aan elkaar te klikken en we proberen alles aan elkaar te schuiven. Irritaties beginnen langzaam op te komen. De desillusie wordt steeds groter. Na een lang tijd hebben we toch alles kunnen testen en in elkaar zetten.

We zijn het met elkaar eens dat het fijn is dat we ruim de tijd nemen om dingen te regelen. Als dit al zo’n opgave is! Het eerste trimester zit erop. We hebben nog een half jaar om aan het idee en alles te wennen.

PS MamaLove heeft tips over de zwangerschap.