Week 46: Vrijheid, blijheid

Deze week ervaart Sebastiaan vrijheid, blijheid in Julianadorp, knapt hij weer op en loopt hij hand in hand met zijn mama’s door Den Haag tegen homogeweld.

Blijheid in Julianadorp

Afgelopen zaterdag reden Sebastiaan en ik met een vriendin naar Julianadorp. Mijn vrouw mocht van een weekendje Madrid genieten, maar dat betekent natuurlijk niet dat wij met zijn tweetjes kniezend thuis gaan zitten. In Julianadorp wonen de ouders van een vriendin en die waren op vakantie. We mochten daar slapen met zijn allen en genieten van hun huis. En hun tuin. Hun tuin met jacuzzi en sauna.

Dus propten we het kleine autootje van mijn vriendin vol met babyspullen en gingen we zaterdagochtend op pad. Rond het middaguur kwamen we aan. Ik installeerde snel alle spullen voor Sebastiaan en ging hem eten geven. Hij was nog niet zo lekker, dus hij protesteerde nogal bij de bruine bonen. Nou kan ik hem daar niet geheel ongelijk in geven, zeker niet als je je niet goed voelt, dus na een paar hapjes legde ik hem in bed.

Winkelcentrum

Hij sliep gewoon van kwart voor twee tot kwart voor zes! Twee vriendinnen gingen bordspellen spelen, dus die hielden Sebastiaan in de gaten, zodat ik met een andere vriendin het grote winkelcentrum van Julianadorp kon bezoeken. De eerste stop? Een dierenwinkel om even te kijken hoe schattig de konijntjes en hamsters zijn. Mijn vrouw vindt dat nooit zo boeiend, dus ik heb drie volle minuten gepakt om lekker te staren. Zo!  Zij plezier, ik plezier!

Daarna hebben we wat kledingzaken bezocht en heb ik een leuk shirt en jasje weten te scoren. Die gaan lekker mee op vakantie! Ook wat andere random winkeltjes waren leuk en uiteindelijk voerden we de aan ons opgegeven taak uit: boodschappen. Ik was verantwoordelijk voor de koekjes en champignonsaus en mijn vriendin eigenlijk voor al het andere, dus dat was een prima taakverdeling. Ik heb wel nog de sperziebonen gepakt, mijn mening gegeven en de boodschappentas gedragen.

Jacuzzi

Weer terug kwam ik erachter dat Sebastiaan dus nog steeds lag te pitten. Dat bood mogelijkheden. Eerst hebben we met een biertje op de loungeset in de tuin gehangen en daarna waagden mijn vriendin en ik toch een plonsje in de jacuzzi. Een bak met warm water, hoeveel lol me dat toch iedere keer brengt! Nadat ons biertje op was, kregen we zelfs nog een refill aangereikt. Wat een service!

Ondertussen werd Sebastiaan wakker en ging mijn vriendin (als je met drie vriendinnen een weekend doorbrengt, schrijf je best vaak mijn vriendin…) hem uit bed halen en eten geven. Ik wil haar een virtueel applausje geven voor de eerste keer een zetpil inbrengen bij een baby. Ik kon in de tussentijd nog lekker even blijven weken in de jacuzzi.

Daarna gingen mijn vriendinnen koken en kon ik nog op de grond spelen met mijn kleintje. Wat een genot! Hij vond het duidelijk leuk, want hij kwam iedere keer op me af kruipen en lachte hartelijk om de huissokken aan mijn voeten. Van al dat lachen en spelen werd hij moe, dus hij kon al snel weer naar bed. Net op tijd voor de feestmaaltijd!

Blijheid met Peppermint Twist

Ik heb het nog niet eerder gemeld, maar sinds een paar maanden is een terugkerend thema bij mijn vriendenweekenden Peppermint Twist. Dat is pepermuntwodka van Smirnoff en zó lekker. Iedere keer was de volledige fles al de eerste avond op. Het stomme is, je merkt niet dat je er zat van wordt. Het is zo zoet dat je doordrinkt, maar ondertussen is het wel pure wodka…

Na het avondeten nam iedereen koffie met een Peppermint Twist ernaast. Alleen had ik mijn ene kopje koffie van de dag al gehad, dus nam ik alleen de Peppermint Twist. En ja, als iedereen door blijft lurken aan zijn grote kop koffie, dan blijf ik Peppermint Twist doorlurken.  Ineens kon ik niet ophouden met lachen en met volle glazen omstoten, dus ja, ik had duidelijk teveel gehad. Snel maar aan het water en fris.  Even nog genieten van de jacuzzi, maar omdat die ochtendvoeding hoe dan ook komt, lag ik er om elf alweer in.

Brak

De dag erna was ik wel een beetje brak ja. Sebastiaan was een paar keer wakker geweest ’s nachts, dus gelukkig stelde hij het ontbijt uit tot een uurtje of kwart voor acht. Daarna doken we er allebei weer in en werden we pas weer rond half elf wakker. Zijn fruithapje lepelde hij bijna helemaal weg en na wat te hebben gespeeld, wilde hij weer terug naar bed. Hij sliep nog heel veel, want hij was duidelijk nog niet hersteld. Daardoor kon ik deze ochtend nog een volgende ronde jacuzzi doen. Daarna hebben we het kleine autootje weer volgepropt en zijn we teruggereden naar Den Haag.

Beter

Deze week is Sebastiaan langzaamaan beter geworden. Hij hoest nog veel en dinsdag moest hij daar zelfs nog van spugen. Maar donderdag merkte ik dat hij weer normaal eet en drinkt en een redelijk normale hoeveelheid slaapt. We zien dat het puntje van zijn rechterboventand door begint te komen, dus dat verklaart ook een hoop. Welkom in de wereld, nieuwe tand!

Draagzak

Het is weer beter weer, dus we hebben de draagzak weer uit de kast gehaald. Het is een aantal maanden geleden en hij is zwaarder geworden, dus het is weer even wennen. Maar straks gaan we op vakantie en is hij weer hard nodig, dus we moeten gewoon even oefenen. Toen ik hem vrijdagochtend omdeed, zat Sebastiaan recht in mijn gezicht te kijken toen ik de gespen vastmaakte en hij lachte vol in mijn gezicht. Probeer je serieus een draagzak veilig vast te maken, zit zo’n kinderhoofdje recht voor je te lachen. Heerlijk.

Kinderdagverblijf

Sebastiaan wordt altijd zo blij van het kinderdagverblijf. Als ik met de kinderwagen kom en door de eerste deur loop, dan begint hij al hard te lachen. Vrijdag kwam ik dus aan met draagzak en toen hij doorhad waar hij was, begon hij met zijn armpjes en beentjes te zwiepen van blijheid. Ik maakte de draagzak volgens hem niet snel genoeg los, dus hij draaide zijn hoofd en zijn nek zo ver als hij kon, zodat hij toch in ieder geval één cm dichter bij het speelgoed en de andere kindjes was. De begeleidsters moeten altijd al lachen als hij binnenkomt: een groot stuk gezelligheid.

Vrijheid, blijheid

Op de terugweg van Julianadorp naar Den Haag las ik voor het eerst over het betonschaarincident in Arnhem. Dacht jij, na de initiële schok, ook: WTF is een betonschaar? Na een plaatje te hebben gezocht, weet je eigenlijk direct dat wie met zo’n ding ’s nachts op straat loopt, op zoek is naar rotzooi. En wie moeten daar weer de dupe van worden? Juist. Zullen we elkaar gewoon in vrijheid, blijheid laten leven?

Hand in hand: blijheid!

Ik was blij dat er in Den Haag al vrij snel een initiatief tegen dit zoveelste homogeweld werd genomen: de zaterdag erop zou er hand in hand gelopen gaan worden door de stad. Bij Pulse stonden we maar een beetje bij het internationaal homomonument. Dat was fijn en mooi, maar ik vond dit idee krachtiger.

Na te hebben gesport, nam ik zaterdagochtend Sebastiaan weer lekker mee in bad. Zo hebben we veel plezier gehad en ’s middags, in het zonnetje, begonnen we als gezin onze wandeling naar het COC. We hebben onderweg nog heerlijk op een terrasje gezeten voor een kopje koffie.

Bij het COC waren meer mensen dan ik had verwacht. Het leuke was, op nog zeven andere plekken verzamelden mensen. We zouden hand in hand door de stad lopen en samen eindigen op het Spuiplein. Daar hadden we een vergunning om samen te komen. Onderweg moesten dus de vlaggen dicht blijven.

Lange rij

Hadden ze in het begin nog een man of vijftig verwacht, ging het uiteindelijk om 200-300 man. Wij hadden een behoorlijk lange rij mensen, dus ondanks dat we het probeerden te voorkomen, werd het verkeer af en toe opgehouden. We liepen van het COC naar Noordeinde. Daar hielden we een fotomoment voor Paleis Noordeinde. Vervolgens liepen we door naar de grondwetbank op de Hofplaats voor een fotomoment.

Daarna liepen we een rondje Plein. Dat vond ik best heftig. De terrassen zaten natuurlijk bomvol, dus we werden door honderden paren ogen aangestaard. Ik voelde me kwetsbaar, maar het ging goed. Soms hielden mensen zelfs samen hun handen in de lucht. Cool toch?

Politie

Op het Binnenhof was het laatste fotomoment. Daar kwam een agent op fiets aan, met de vraag wie de contactpersoon was. Er ging iets niet helemaal goed, geloof ik. Het bleek dat de politie ook niet zoveel mensen had verwacht. Wij waren inmiddels aan de late kant en alle andere groepen waren al op Spuiplein. Daar verzamelden ook steeds meer agenten.

Wij liepen door naar Spuiplein en werden ineens begeleid door een agent of drie. Deze keer blokkeerden ze al het verkeer voor ons. Het leek er een beetje op alsof de rij onderweg nog gegroeid was. Bij aankomst op Spuiplein werden we door de rest van de groep onder luid applaus ontvangen. Haha, applaus voor lopen 😉

Hmm, met zo’n twintig agenten en een ME-busje kon de korte samenkomst beginnen. Vox Rosa zong Mad World, Fred Zuiderwijk las een mooie column voor en vervolgens werden we vriendelijk verzocht om rustig en gespreid weg te gaan. We waren inmiddels weer dicht bij ons huis, dus het was nog maar een korte wandeling. We hielden allebei een ontzettend mooi gevoel over aan de dag. Het was indrukwekkend.

Onze reis naar Amerika: blijheid!

Het is alweer bijna tijd voor onze reis naar Amerika. Nog maar twaalf dagen, ieh! Zaterdagavond zijn we eens in mijn reserveringen voor motels gedoken en hebben we de reis nog een keer doorgesproken. Het leuke aan reizen in Amerika is dat je, buiten het hoogseizoen, overal prima motels kunt vinden voor ongeveer €60 per nacht. Je parkeert je wagen voor de deur, sjouwt de spullen naar binnen en klaar. Heel leuk is dat we af en toe een aparte slaapkamer hebben of een binnenzwembad.

Vaak zit er een ontbijt bij. Soms heb je alleen een bak donuts en koffie, dus tenzij je een steen in je maag wilt, regel je zelf wat. Dat is met de zowat standaardvoorzieningen als een koelkast en magnetron in je kamer ook geen probleem. Soms is het ontbijt juist heel uitgebreid en kun je zelfs zelf wafels maken. Bijna ieder motel heeft een ijsmachine, dus je gooit wat klontjes in je koelbox en je kunt uren op pad. Alles voor het gemak in deze consumptiemaatschappij!

Vandaag gaan we genieten van de 20 graden. Doei!