Tag: bronchitis

Week 45: Overnachting bij Hampshire Hotel Groningen Centre

3 april 2017 / Linda / Reacties uitgeschakeld

Week 45: Overnachting bij Hampshire Hotel Groningen Centre

Deze week slaapt Sebastiaan in een appartement van Hampshire Hotel Groningen Centre en bezoekt hij de nieuwe spoedeisende hulp van het Bronovo ziekenhuis.

Hampshire Hotel Groningen Centre

Zoals je vorige week hebt kunnen lezen, moesten we na mijn verjaardag op ziekenbezoek in Groningen. Met baby op en neer naar Groningen in een dag is wat teveel gevraagd en bij ziekenbezoek is het ook niet handig om te blijven logeren, dus we hebben op het laatste moment een hotel geregeld. Dat werd het Hampshire Hotel Groningen Centre. We mochten van hen in een van hun vier appartementen slapen. Nogmaals dank daarvoor!

Luxe appartement van Hampshire Hotel Groningen Centre

Wat een luxe is dat, zo’n appartement midden in het centrum. De benedenverdieping heeft een grote, mooi ingerichte woonkamer en een fijne keuken die van alle gemakken is voorzien. Op de bovenverdieping vind je twee grote slaapkamers en een moderne, goed afgewerkte badkamer. Sebastiaan kon dus lekker in zijn campingbed op de ene kamer, terwijl wij in alle rust op de andere kamer konden liggen.

’s Avonds hadden we nog even lekker languit op de grote banken gelegen, maar eigenlijk waren we best moe van mijn verjaardag vieren en het naar Groningen reizen. Naar bed, naar bed! Mijn vrouw deed om 7 de ochtendvoeding en ik sprong gelijk even onder de lekkere regendouche. Daarna hebben we allebei nog lekker een paar uurtjes kunnen slapen, want Sebastiaan sliep tot 10 uur! Ik heb me lange tijd niet zo uitgeslapen gevoeld…

Wil je ook bij Hampshire Hotel Groningen Centre een appartement of een hotelkamer boeken? Dat kan natuurlijk via hun eigen website, maar ook o.a. bij Booking.com, Expedia.nl, Voordeeluitjes.nl en Hotels.com.

Van Hampshire Hotel Groningen Centre naar Den Haag

We vertrokken van Hampshire Hotel Groningen Centre naar Den Haag. Sebastiaan was deze dag behoorlijk jengelig en moe. Dat vonden we niet gek, met zo’n druk weekend. Alleen zat hij, toen we bijna thuis waren, keihard te huilen op de achterbank. We dachten dat het een poepluier was, maar nee. Thuis deden we hem lekker in bad en daarna in bed.

Dinsdagochtend was hij weer zijn vrolijke ikje, dus de dag begon als alle andere dagen. ’s Middags belde het kinderdagverblijf ineens of we hem wilden komen ophalen. Hij had 40 graden koorts. Een zielig hoopje mens kwam thuis en hij viel bijna meteen in slaap op mijn buik. Hij had moeite met ademen en ik voelde zijn hart gewoon bonzen in mijn buik.

Spoedeisende hulp

We belden de huisarts en mijn vrouw ging even alleen op en neer. De huisarts verwees Sebastiaan naar de spoedeisende hulp, want hij had wat puntjes op zijn lichaam. Die had hij ook met zijn Bronchitis, maar het kan ook wijzen op hersenvliesontsteking. Niet dat ze dacht dat hij dat had (hij was bijvoorbeeld niet nekstijf), maar ze wilde het heel graag uitsluiten.

In het Bronovo is de spoedeisende hulp nieuw. Ik ben blij dat het hier nu zit, want het is zo dichtbij! En het ziet er supermodern uit. Al trok de dokter bij het naar buiten gaan de deurhendel uit de deur, hihi.

Het was heel sneu, Sebastiaan werd gelijk op een bed gelegd, kreeg allerlei hartmonitorplakplaatjes op zijn buik en aan zijn teen. Ook kreeg hij een plaszakje om en werd zijn temperatuur gemeten (nu gelukkig weer 38,5). Toen moesten wij hem stilhouden, met al die snoeren. Nou, hij voelde zich rot, hij was boos en hij zag allerlei draadjes om zich heen. Trekken!!! En die hartslag maar stijgen en stijgen op de monitor….

Oog- en oorontsteking

Gelukkig hadden ze speelgoed in de kamer, dus de grootste momenten konden we hem vermaken. Eerst kwam er een dokter met een lagere ranking van de kinderafdeling (echt geen idee meer wat haar titel was), waar we het verhaal opnieuw aan moesten vertellen. We zeiden ook dat we geen antibiotica wilden, omdat dit hem de vorige keer alleen maar zieker maakte. Daarna kwam de dokter met de hogere ranking van de kinderafdeling, die ons de vorige keer die antibiotica had voorgeschreven. De puntjes waren alweer over hun hoogtepunt heen, maar we moesten ze wel in de gaten houden. Op hersenvliesontsteking testen vonden ze gelukkig niet nodig. Het leek gewoon op een flink virus.

Deze dokter keek me al lachend aan, want ik zat met net zo’n snotneus als Sebastiaan. Ik denk dat Sebastiaan mij een week of twee/drie gelegen heeft aangestoken, dat het toen weer beter ging met hem en dat ik daarna hem weer heb aangestoken. Op mijn verjaardag was het namelijk zo erg dat ik doof was aan de rechterkant! Nu was hij dus zo verkouden, dat hij er een oogontsteking en oorontsteking van had gekregen. We kregen wat neusdruppels mee en moesten hem verder met paracetamol rustig houden.

Slapen

Woensdag en donderdag heeft hij eigenlijk alleen maar lopen slapen. Hij was slechts 20 minuten wakker, waarin we hem wat eten gaven of probeerden te geven, en dat werd hij alweer jengelig: “Ik wil naar bèhèd, mamáááá!”

Dinsdagavond en woensdagavond ben ik naar de bios gegaan, dus die avonden hield mijn vrouw hem in de gaten. Toen ik woensdag in de bioscoopstoel gingen zitten, had ik berichtjes van mijn vrouw: hij had de hele bank onder gespuugd met brood en melk. De foto die erbij zat loog er niet om… Gelukkig gebeurde het een keertje bij haar en niet bij mij, haha! Onderweg naar de commode vielen blijkbaar nog broodstukjes van hen af. Mijn vrouw kon gelijk alle kleding van Sebastiaan en haarzelf bij de was gooien. Ondanks zijn lege maag sliep hij tot een uurtje of halfzeven.

Kinderdagverblijf

Ik had niet verwacht dat hij vrijdag weer naar het kinderdagverblijf zou kunnen, maar hij was zo vrolijk en hij had weer zijn normale slaapritme te pakken. Mijn vrouw vertrok deze dag voor drie dagen naar Madrid en ik had nog genoeg werk, dus het kwam me behoorlijk goed uit!

Ik heb hem lekker laten uitslapen en daarna weggebracht. Nou, gelijk weer grote ogen naar alle kindjes en al het speelgoed, dus dat was geen probleem. ’s Middags belde ik nog even op om te kijken hoe het ging. Ze zeiden dat het supergoed ging. Hij sliep goed, hij at goed en hij was vrolijk. Ik kon weer met een gerust hart aan het werk.

Nieuwe hosting

Misschien heb je gemerkt dat je af en toe Meemoeder.com niet kon bereiken. Dat hebben we nu (hopelijk) opgelost door naar een ander hostingbedrijf over te stappen. Afgelopen vrijdag is de verhuizing ingezet. Ik moest wachten tot deze verhuizing voorbij was voordat ik een nieuwe blog kon plaatsen, vandaar dat deze wat later is.

Julianadorp

Dit weekend ben ik alleen met Sebastiaan. De ouders van een vriendin zijn op vakantie en we mogen zaterdag en zondag met wat vriendinnen in hun huis in Julianadorp. Nog belangrijker, we mogen in hun tuin. Nog belangrijker, in die tuin staan een hot tub en een sauna. JEUJ!

Nou heb ik op dit moment nog twee hechtingen in mijn rug, dus eigenlijk mag ik niet. Maar, maar, maar! Ze mogen er maandag al uit én ze zitten bovenop bij mijn schouder én ik heb zwempleisters geregeld bij de apotheek én ik ga mijn best doen om rechtop te blijven zitten, dus ik vind dat ik wel in de hot tub mag. Volgende week lees je hoe dit is gegaan 😉

Volg je me al op YouTube?

Week 32: Kerst vieren

31 december 2016 / Greet / Reacties uitgeschakeld

Week 32: Kerst vieren

Deze week vierde Sebastiaan Kerst met heel veel familieleden verspreid over heel Nederland.

De eerste dag van Kerst

Op de eerste dag van Kerst hadden we een vrij rustige start. We waren nogal laat naar bed gegaan, dus we zorgden ervoor dat we goed uitsliepen. Ik ben nog een stuk gaan hardlopen door het Haagse Bos, om ervoor te zorgen dat het kerstgeweld een niet al te grote aanslag ging plegen op de weegschaal. Dat voelde goed!

Op het programma stond een bezoek aan mijn ouderlijk huis in Oirschot. Het was de eerste keer dat we Kerst met het gezin van mijn vader en met het gezin van zijn vriendin samen vierden. Dat betekende een volle bak. We waren wat later dat we gepland hadden (dat laat komen begon volgens mij al ’s nachts met het te laat naar bed gaan), maar alsnog konden we een flinke tijd genieten van het feestgedruis en -gesmikkel.

Cadeaus met Kerst

Sebastiaan kreeg behoorlijk wat cadeaus van de Kerstman! Dat hadden we niet verwacht. Superleuk allemaal. Ik denk dat, nu we weer thuis zijn, de activiteitenkubus van Fisher-Price toch wel het favoriete cadeau is.

Je kunt merken dat hij toe is aan nieuwe uitdagingen. Mijn vrouw legde het in de hoek van de box neer, maar nee hoor, hij moest er gelijk naartoe! HIER met dat ding! Aan elke kant van de kubus zit weer een nieuw speeltje, zoals een klepje of een spiegeltje. Alle hoeken zijn inmiddels al afgelebberd en elke kant is al aandachtig onderzocht.

De tweede dag van Kerst

Na samen te hebben ontbeten, stapten we weer in de auto voor de volgende stop in deze jaarlijkse rondrit door Nederland met Kerst: Zutphen. Sebastiaan had ’s ochtends niet goed meer geslapen (er was geen gordijn en in het licht slapen lukt hem niet vaak) en in de auto sliep hij pas op het einde. Dat betekende dat hij bij mijn schoonfamilie gelijk naar bed moest. Eerst even bijtanken voordat er geknuffeld kon worden!

Nog meer eten met Kerst

Daar hebben we ook een gezellige middag gehad. Aan het einde van de dag was er een lange tafel met drie gourmetstellen en bakplaten. Nou, daar heeft iedereen ook flink wat op lopen bakken. Ik denk dat dit wel de avond was waarop ik me totáál niet heb ingehouden met eten, haha. Sporten komt wel weer, nietwaar?

’s Avonds was het zover: Sebastiaan ging twee nachten mee met mijn schoonzus, zwager en twee neefjes. De ouders vonden het spannender dan Sebastiaan. Die heeft ons totaal niet gemist, haha. Hij kreeg veel te veel aandacht van zijn neefjes om überhaupt aan ons te denken. Wat een loyaliteit.

Hotel geboekt met Kerst

Dat betekende dat wij sinds lange tijd weer even wat tijd voor onszelf hadden. Ik had een hotel geboekt in Hoenderloo en we hadden er ontzettend veel zin in. Toen we daar aankwamen, bleek echter niets te zijn zoals het op de website leek. Het was eerder een vakantieparkidee dan een hotel. Ze hadden een landgoed met allemaal rijtjeshuizen en in die rijtjeshuizen zaten vier (kille) hotelkamers. Wilde je een kopje koffie drinken of in het zwembad duiken, dan moest je tien minuten door de kou lopen. Oh nee! We hadden juist zo’n zin in een gezellig, knus hotel! Wat nu?

Omgeboekt

We belden Booking.com, omdat we via hen hadden gereserveerd. Wat een service kregen we op deze avond. En dat nog op Tweede Kerstdag! Binnen drie kwartier was ons huidige hotel geannuleerd, was er een knus hotel voor dezelfde prijs in de buurt gereserveerd en waren we daar aan het inchecken. We hadden alleen al betaald bij het inchecken en de dame van de receptie was door hun algemene reserveringsdienst niet op de hoogte gebracht van het feit dat er twee gasten niet blij waren en gingen vertrekken. We hebben ons geld dus nog niet terug, hopelijk kunnen we dat binnen een week regelen.

Onze eerste avond hotel was dus eigenlijk weggegooid, want we waren er pas om tien uur. Ach ja, we namen nog even een kopje thee in de lobby om op te warmen en doken toen ons bedje voor een nacht ongestoorde rust. We hebben 9,5 uur geslapen en werden wakkergemaakt door de wekker. We hadden zo nog een paar uur kunnen bijslapen, maar ja, het ontbijt wil je ook niet missen.

Kröller Müller Museum

We hadden ontzettend veel zin om te genieten van deze dag samen. Dus na het lekkere ontbijt zijn we in de auto gestapt en naar de Hoge Veluwe gereden. Op de bekende witte fietsjes zijn we naar het Kröller Müller Museum gefietst. Omdat het nog maar kwart over 11 was, was het een beetje fris en lekker rustig. De zon scheen door de kale bomen en de heide strekte zich uit. Wauw, het was genieten.

Het Kröller Müller Museum was veel leuker dan we hadden verwacht. We zijn allebei namelijk niet heel erg fan van Vincent van Gogh, maar de tentoonstelling over hem en zijn vroege jaren is heel goed gedaan. Ze hebben foto’s uit die tijd uitvergroot en naast de achtergrondinformatie gehangen, zodat je de tijdsgeest goed meekrijgt. Het is grappig om te zien dat hij ook fouten maakte tijdens het leren tekenen en dat hij schets na schets lichaamshoudingen en -verhoudingen probeert te verbeteren. Eindigen met De Aardappeleters en met één schilderij in zijn bekende stijl is dan ook erg gaaf.

Schilderijen

Natuurlijk hingen er ook andere mooie schilderijen en stonden er ook andere mooie beelden (binnen en buiten). Zo waren we allebei ook onder de indruk van Isaac Isreals. Hieronder twee schilderijen uit het museum die ik erg mooi vond.

Parkrestaurant

In het parkrestaurant hebben we een biolunch gehad. Dat smaakte goed! Daarna zijn we met de witte stalen ros terug naar de ingang van het park gegaan. We wilden nog even in Apeldoorn cadeautjes kopen voor ons neefje dat 4 werd. Op de een of andere manier zijn dat binnen een uur toch twee à drie tassen vol andere spullen geworden…

Ziek

De planning was om een avondje wellness te doen. Ja ja, ze hadden een jacuzzi in het hotel. Dat lijkt een terugkerend thema te zijn in mijn blogs 😉 Ook hadden ze een Turks stoombad en een sauna, dus we hadden de ruimte voor twee uur gereserveerd.

Dat was een leuke planning. Ik werd die dag alleen zieker en zieker… Het begin leek op een van mijn gewoonlijke migraineaanvallen, maar ik moest ook een aantal keer overgeven. Ik word wel vaker misselijk van migraine, maar meestal gaat dat niet over in actie… Dus eigenlijk weet ik niet wat ik had. Wat ik wel weet, is dat ons romantisch en ontspannen avondje niet doorging. Boehoe!

Oldenzaal

’s Ochtends was ik weer een beetje opgeknapt. Ik voelde me wel brak, maar goed, het ging. We reden van Apeldoorn naar Oldenzaal, om te vieren dat ons neefje 4 is geworden. De cadeautjes vielen in goede aarde. Ik heb maar geen verjaardagskussen uitgedeeld, omdat ik niet wist wat ik nou had.

Daar zagen we Sebastiaan ook weer sinds 1,5 dag. Wij hadden hem duidelijk meer gemist dan hij ons. Hij heeft zich echt prima vermaakt en er zijn een aantal leuke foto’s genomen. Dat zijn de leuke herinneringen!

Hellendoorn

De volgende stop in het rondje Nederlands was Hellendoorn. De oma van mijn vrouw wilde Sebastiaan ook weer heel graag zien. Nou, die twee hebben in elkaars gezicht liggen schaterlachen. Wat een hoop geknuffel en gelach. Perfect materiaal voor meer foto’s.

Ze ging Sebastiaan ook eten geven. Hij drinkt nu een grote fles leeg binnen 5 minuten (als het er geen 3 zijn…). Ze was helemaal verbaasd hoe snel het ging. Ze vroeg ook nog of hij nog wel een keer ging ademhalen tussendoor, haha. Hij kan tegelijkertijd ademhalen door zijn neus, dat moesten we nog even uitleggen.

Het was weer tijd om de grote oversteek naar Den Haag te maken. In vier dagen tijd hebben we weer flink wat kilometers afgelegd. De feestdagen zijn dan ook voorbij gevlogen!

Eten

We kunnen ineens niet meer bijbenen hoeveel Sebastiaan eet. We gaven hem zaterdag voor het eerst een broodkorstje. Woensdag at hij een broodkorstje alsof hij al jaren broodkorstjes at. De grote flessen vliegen erdoorheen. Fruit- en groentehapjes gaan er goed in. Het lijkt alsof hij een grote inhaalslag aan het maken is. Nou, we juichen het alleen maar toe! We zijn ontzettend benieuwd wat de weegschaal zegt als we 6 januari weer een afspraak hebben bij de kinderarts.

Jeuk

Sebastiaan heeft al een tijdje jeuk in zijn nek. Dan heb ik het over maanden. In het begin zei iedereen dat het was van al zijn gekwijl. Af en toe lijkt het erger dan andere keren. We zijn nu al een hele tijd aan het smeren met vaseline. De laatste weken werd het alleen steeds erger. Maar ja, we hadden steeds zoveel gedoe met de koorts, bronchitis en virussen, dat we er niet echt verder over nadachten. We dachten gewoonweg dat we niet genoeg smeerden.

Zalfjes

De nacht van woensdag op donderdag was hij alleen om het uur zo’n beetje wakker. Krabben, huilen en krabben. Overal zaten bloederige strepen. Superzielig was het. Dus ja, ’s ochtends zaten we weer bij de huisarts. We bouwen zo met onze wekelijkse bezoekjes wel een goede band op 😉 We kregen twee zalfjes mee: eentje die wat heftiger is en die je maar even mag gebruiken en eentje die wat milder is en die je mag blijven gebruiken.

Thuis smeerden we gelijk die heftigere op voor een goede start. Nou, hij leek direct daarna een paar uur niet naar zijn nek te grijpen om te krabben. Daarna hebben we de tijd overbrugt met de mildere, zodat we voor de nacht weer de heftigere kunnen gebruiken. Hij is sindsdien een stuk vrolijker!

Oud en Nieuw

Nu we Kerst hebben gehad, is Oud en Nieuw aan de beurt. Ik wil jullie een ontzettend fijn 2017 wensen! Maatschappelijk gezien zal het helaas, net als afgelopen jaar met al die verschrikkelijke nieuwsberichten die binnendruppelden, wel niet zo heel leuk worden, maar ik hoop dat het jullie voorspoedig zal vergaan op het persoonlijke vlak! We zien elkaar volgend jaar weer en net als vorige week, proost ik ook deze week weer virtueel met jullie mee.

Ik heb nu ook een YouTubekanaal. Word je abonnee?

Week 29: Naar het ziekenhuis

11 december 2016 / Greet / Reacties uitgeschakeld

Week 29: Naar het ziekenhuis

Sebastiaan is deze week heel erg ziek. We moeten zelfs naar het ziekenhuis voor een afspraak bij de kinderarts.

Sinterklaasavond

Eigenlijk heb ik niet veel met Sinterklaas. Sebastiaan is toch te klein om er iets van mee te krijgen, dus ik was niet van plan echt iets ermee te doen. Maar ja, mijn vrouw wilde toch een speciale avond. Ik had dus een lekker vleesje voor in de oven, op Italiaanse wijze bereid, en daar had ik een mooie, lichte pasta bij bedacht. Mijn vrouw wilde daarna de kerstboom op gaan zetten, omdat ik daar nu al een tijdje om zeur en dat leuk is om samen te doen.

Die maandagmiddag veranderden onze plannen alleen. Er stond een afspraak ingepland met de kinderarts op het consultatiebureau. Drie weken terug was ik bij het weeguur geweest en bleek Sebastiaan nauwelijks te zijn aangekomen. Wij sloegen onszelf eigenlijk voor de kop: waarom hadden we niet door dat we onze baby te weinig eten gaven? Er zat wel wat schuldgevoel.

We hebben in deze drie weken, ondanks de Bronchitis, flink onze best gedaan met de voeding. We hebben pap geregeld, zodat hij ’s nachts een voller gevuld maagje had en we gaven meer voeding per keer. Dat ging eigenlijk wel goed. We verwachtten dus een mooie gewichtstoename.

Van huisarts naar ziekenhuis

Mijn vrouw ging alleen naar deze controle, die eigenlijk niet zo heel bijzonder zou zijn. Ik kreeg daarna een lichtelijk paniektelefoontje. Sebastiaan was wéér nauwelijks aangekomen en zijn hoofdomtrek is ook niet toegenomen. Eigenlijk staat hij al twee maanden stil. Het lijkt alsof de voedselinname goed is, maar dat zijn energieverbruik hoog is. En dat dit al te lang zo is. Bovendien is hij, zonder dat je het goed kunt horen, ook benauwd. Dat valt te zien aan de huid die tussen de ribben naar binnen trekt bij het ademen.

De kinderarts wist het ook niet meer, dus die belde de huisarts. Daar konden we direct terecht. Ik heb een flesje gemaakt voor ons schatje (het uitje duurde wat langer dan gepland) en ben ook richting huisarts gegaan. Die schrok ook en vond de stilstand te lang duren. We kregen een verwijzing voor de kinderarts in het ziekenhuis. De boodschap was: die afspraak moet geen maanden op zich laten wachten.

Beduusd door de verwijzing naar het ziekenhuis

Daar sta je dan beduusd om kwart voor vijf met een verwijzing waar je maar tot half vijf voor kunt bellen. Thuis zaten we eigenlijk allebei maar een beetje in ons hoofd: wat kan het dan zijn? Ook kwam er een zwaar gevoel in mijn maag. Wat is er toch aan de hand met ons kleine schatje? Het verraderlijke is: hij is zo vrolijk en hij ziet er zo goed uit, dat je dit niet verwacht.

We probeerden toch maar iets van de avond te maken. De maaltijd smaakte inderdaad goed. Het begin van de kerstboom optuigen was erg gezellig. Lekker even kerstmuziek opzetten, de kerstspullen erbij pakken, een drankje erbij: prima te doen. Daarna begonnen de zorgen toch weer een beetje te komen.

Die dag had hij zijn flesjes namelijk niet opgedronken. Er kwam een hoop uit iedere keer. ’s Avonds stopten we hem in bed na maar een halve fles. We dachten dat we ergens halverwege de nacht er wel uit zouden moeten om hem te voeden, maar hij sliep tot zeven uur.

Spugen

Dinsdagochtend gaf ik hem zijn flesje en dat dronk hij gelukkig goed op. Ik kreeg later een appje van mijn vrouw dat bij aankomst bij het kinderdagverblijf, hij alles onder had gespuugd. Aj. Later die dag heeft hij zijn andere twee flesjes ook uitgespuugd. Hij kwam lijkwit terug met bruine kringen onder zijn ogen. We stopten hem snel in bed, zodat hij flink bij kon slapen. ’s Avonds wilde ik hem een halve fles geven voor zijn maag, maar hij was zo aan het vragen om meer, dat we hem toch maar de volle fles gaven. Snel naar bed, zodat het er niet uit ging komen! Hij heeft de hele nacht geslapen en die fles bleef gelukkig binnen.

Dinsdagochtend om half 9 belde ik het Bronovo. De eerstvolgende mogelijkheid was 10 januari. Dat is nog een maand langer niet groeien, dus ik protesteerde. Nee, de huisarts moest spoed regelen. Direct daarna belde ik de huisartsassistente en die ging het doorgeven. Ik heb de hele dag gewacht, maar helaas geen verlossend telefoontje. Om 4 uur belde ik weer. Ik zou vandaag nog worden teruggebeld en anders morgen. Helaas werd ik die dag niet meer gebeld.

Nog een huisartsenbezoek

Omdat hij zoveel liep te spugen, belden we woensdagochtend gelijk weer de huisarts voor een nieuwe afspraak. Nu hoorden we ook ineens weer een piep en liep hij flink te hoesten. De huisarts belde direct met het ziekenhuis en ja hoor, we konden de volgende dag om 10:15 al terecht. Wat fijn!

We gebruiken deze dag het Bronchitispuffertje maar weer, zodat hij wat vrijer kan ademen. De vorige keer dachten we alleen dat het niet heel veel verlichting bracht. Maar goed, je doet alles. Ik heb hem maar thuisgehouden in plaats van naar het kinderdagverblijf te sturen. Hij sliep namelijk als een roosje.

Naar het ziekenhuis

Donderdagochtend werden we wakker van een hard huilende Sebastiaan. Hij huilt nooit, dus dan weet je dat er iets aan de hand is. Er kwam een grote gloeibal uit bed: 39.4 graden koorts. Hè, bah. Fijn dat we vandaag naar de kinderarts konden, want we moesten wel iets gaan doen nu.

Daar aangekomen, zei de kinderarts dat we toch nog meer moesten gaan voeden. Heerlijk, die tegenstrijdige berichten van allerlei mensen… Dus nu gaan we per fles meer voeding geven en proberen een fruit- én groentenhapje erin te krijgen. Over een maand moeten we terugkomen en kijken of het beter gaat.

Luchtweginfectie

Bij het onderzoek kwam ook naar voren dat hij een luchtweginfectie had en dat hij antibiotica moest hebben. Daar komt de koorts ook door. Ze schreef de antibiotica door en een neusspray. Bij de apotheek kwamen we erachter dat de neusspray niet vergoed werd en dat het €43 is. Pardon? Dat vind ik wel een bizar bedrag voor neusspray. Bovendien heb ik niet het gevoel dat zijn neus nu erg verstopt is. We besloten het dus maar bij de zoutoplossing te houden.

Thuis hebben we de antibiotica in zijn fles gedaan en zijn we gelijk begonnen met de grotere hoeveelheid. Hij had nu echt heel erge honger, maar op het eind begon hij toch wat minder enthousiast te worden. Ben benieuwd hoe het is als hij normale honger heeft…

’s Middags heeft hij in bed gelegen om flink bij te slapen, maar ik kan niet zeggen dat slapen heel goed ging. Hij lag veel wakker van het hoesten.

Koorts

De afgelopen drie dagen gingen eigenlijk hetzelfde. Hij wordt wakker, lijkt een goede temperatuur te hebben, drinkt zijn fles leeg en gaat weer naar bed. Daarna loopt de temperatuur op tot hoge koorts en ’s avonds zakt het weer een beetje. Hij haalde gisteren zelfs 40.1! Daar waren we allebei flink van geschrokken. Af en toe drinkt hij de grote fles op, af en toe niet en af en toe komt het er weer in golven uit. Als het morgen weer zo’n dag is, dan bellen we opnieuw het ziekenhuis. Die antibiotica mag toch wel beginnen te werken…

Week 27: Een half jaar oud

27 november 2016 / Greet / Reacties uitgeschakeld

Week 27: Een half jaar oud

In week 27 is Sebastiaan alweer een half jaar oud!

Zandvoort

Vorig weekend had ik vriendenweekend in Zandvoort. Dat was heel fijn, even ertussenuit en mijn vrienden uit Groningen weer zien. Technisch gezien komt er nu één uit Groningen, één uit Drachten en twee uit Den Haag, maar we kennen elkaar van onze studententijd in Groningen. We hadden een huisje gehuurd op CenterParcs en ik had alle boodschappen al geregeld, dus we konden direct beginnen met eten, drinken en kletsen.

Bah, ik was alleen zo snotverkouden, dat ik er helemaal duf en belabberd door was. Maar dat weerhield me er niet van om zaterdagochtend de renschoenen aan te trekken en een rondje te doen op het strand. De afgelopen twee weken is sporten er niet echt van gekomen door alle gezondheidsperikelen thuis, dus ik greep mijn kans. Mijn nieuwe telefoon had nog niet alles goed geïnstalleerd, dus ik heb geen idee hoe ver ik heb gerend. Doet er ook niet toe: het voelde ontzettend goed!

Het was ook een goed moment om nog even mama’s sterfdag door mijn hoofd te laten gaan. Ik vind de dag zelf zo zwaarbeladen dat ik meer bezig ben met hoe ik erdoorheen kom dan dat ik ermee omga. Zo’n zee doet toch altijd wonderen met je geest, hoeveel regendruppels er ook vallen.

Nationaal Park Zuid-Kennemerland

Terug in het huisje was het tijd voor de douche en voor mijn vrienden. We besloten naar Nationaal Park Zuid-Kennemerland te gaan voor een goede wandeling. Een vriendin voelde zich helaas niet lekker, dus die bleef in bed liggen. Bij het bezoekerscentrum aangekomen, konden we aan een tafeltje bij het raam zitten voor een koffie en thee. Het was namelijk aan het onweren: niet de beste tijd om een bos in te gaan.

Wat een geluk hadden we met dat tafeltje! Binnen no time begon het te regenen en zelfs dik te hagelen. De hele grond bleef wit, zulke grote stenen waren het. De wandelaars bleven maar binnendruppelen. Na een uur wachten konden we eindelijk dit mooie gebied ontdekken. We gingen de groene konijnenroute volgen.

Binnen een minuut zagen we het eerste paaltje: Stijn Konijn. Die volgenden we enthousiast. De regen begon weer flink te vallen. Na een tijdje kwamen de eerste opmerkingen over de rare route. Heuveltje op, heuveltje af, onder lage takken door, een rondje over een open stuk tussen bomen. Mijn vriend begon al een beetje te gniffelen, die had het door. Op een gegeven moment zien we een uit hout gehakte Stijn Konijn en is de route, veel te vroeg, afgelopen. Mijn vriend zegt, wijzend op een groen paaltje: “Zullen we nu dan maar de route doen?” Zucht. Hebben we een kinderroute gedaan…

Beter

Mijn vrouw hield thuis het fort onder controle. Sebastiaan zat aan de puffer voor zijn Bronchitis. Hij sliep goed, eten ging steeds beter en hij kreeg al wat meer energie. Toen ik zondagavond thuiskwam, was hij al veel beter dan toen ik hem vrijdag achterliet. Hij wel…

Wij zitten deze week nog steeds met twee hoofden vol snot. Ik had die neusspray alweer 7 dagen gebruikt, dus ik wilde ermee stoppen. Maar ik kreeg zo’n pijn van het snuiten, hoofdpijn en kaakpijn, dat ik woensdag een of andere Physiomer spuitbus heb gekocht. Dat is een waterkanon waarmee je je neus(holtes) moet spoelen. Superranzig, maar het werkt wel!

Sebastiaan is deze week flink beter geworden. Hij is weer een lachebekje. Op het kinderdagverblijf zagen ze ook het grote verschil met een week geleden. Nu heeft hij zowaar weer energie om zich te ontwikkelen. Hij graait naar zijn tenen, zwiept zich op het aankleedkussen alle kanten op en kan veel beter drinken via de grote speen. We zijn nu ook weer begonnen met fruithapjes. We hebben peer geprobeerd en daar is hij niet allergisch voor, dus nu kunnen ze dat op het kinderdagverblijf ook geven.

Pap

Ook zijn we gisteravond weer begonnen met pap. Dat was best wel grappig. Eerst had Sebastiaan zo’n honger dat hij begon te slurpen. Dat ging veel te snel door die papspeen, dus hij werd geïrriteerd. Toen had hij zo’n boze huilbui. Iedere keer als hij de papfles zag in plaats van Dr. Brown, begon hij opnieuw te huilen.

Maar ja, na vijf minuten had hij toch wel erge honger. Vooruit, nu mocht die fles wel. Hij begon weer flink te slurpen. Dat gaat alleen superhard, dus ik stopte hem even voor wat rust voor zijn maag. Toen begon hij weer boos te huilen, omdat hij die pap NU ECHT HEEL ERG GRAAG wilde. Zucht…

Een half jaar oud

Donderdag was Sebastiaan alweer een half jaar oud. Wat een kerel. Je merkt ook echt dat hij ouder begint te worden. Hij zit al zo recht en hij maakt ontzettend veel contact. Heel vaak als je hem nu op schoot hebt en hij speelt, dan kijkt hij om de zoveel tijd omhoog om dat moment samen te delen. Als hij bij iemand anders op schoot zit, dan kijkt hij af en toe om te controleren of je er nog bent. Als je hem op gaat halen bij het kinderdagverblijf, begint hij heel hard te lachen als je hem ophaalt. Leuk, zo’n fan in huis. Dat is heel vleiend!

Mijn vader en zijn vriendin kwamen langs om wat oude spullen van mij te brengen. Het was net etenstijd, dus die hebben hem eten kunnen geven en met hem kunnen spelen. Altijd gezellig!

Wandelen met een half jaar oude baby

Mijn vrouw had het deze week erg druk, dus ik was blij dat we zaterdag lekker met zijn drieën op pad konden. We zijn naar het centrum gelopen en hebben een kopje koffie gedronken op een plek waar ze ook een wittechocoladebrownie hadden. MJAM. De service was iets minder, maar de brownie maakte alles goed.

‘s Ochtends hadden we ook een heerlijk moment toen mijn vrouw in bad ging en we Sebastiaan erbij zetten. Hij vond het grote bad erg cool. Toen we hem een beetje vrij lieten, ging hij met zijn benen van voor naar achter schoppen. Wij lagen helemaal in een deuk van ons ventje van een half jaar en hij ook. Het leverde in ieder geval mooie foto’s op.

Filmavondje

Af en toe heb je zo’n zin in een rustig filmavondje, hè? Ik had nacho’s gemaakt als avondeten en er stond nog cider in de koelkast. Dat is een goede basis voor een filmavond. Twilight 1 en 2 maakten het recept voor een goede filmavond af. Ik vermoed dat de andere films er deze week ook nog wel doorheen gaan… Lees hier over volgende week!

Week 26: Koortsig knaapje

21 november 2016 / Greet / Reacties uitgeschakeld

Week 26: Koortsig knaapje

In week 26 is Sebastiaan maar een koortsig knaapje. Hij hoest veel, geeft veel over en huilt veel. Uiteindelijk blijkt het toch Bronchitis te zijn.

Een piepje, maar bronchitis nog niet bekend.

Maandag was Sebastiaan weer ontzettend verkouden. We voelden ons allemaal niet lekker, maar hij zag er toch wel het belabberds uit. Of ik moet zeggen dat hij het belabberds klonk. Er kwam alleen een piepje uit en dat was wanneer hij heel hard huilde. Je moest dus elk zuchtje via de babyfoon in de gaten houden, want dat zuchtje was vaak een flinke huilbui. Superzielig.

Babyvoeding

Sinds vorige week geven wij hem overdag een grotere fles babyvoeding en ’s avonds een fles met pap. Beide flessen komen nu met spenen met een groter gat. Dat is natuurlijk enorm wennen voor zo’n kleintje.

Nu hij alleen maar kan hoesten, is het een flinke uitdaging. Soms gaat het direct zijn keel in en zit hij weer te proesten. Maar ja, proesten en hoesten ligt bij baby’s heel dicht bij hun overgeefreflex. Je voelt hem al aankomen… Maandagochtend moest hij zo hoesten dat hij de hele fles eruit gooide. Mijn vrouw en ik zaten helemaal onder, net als de bank.

Ik merk dat ik sinds dit weekend supergespannen ben tijdens het eten geven. Dat is echt niet fijn, voor hem niet en voor mij niet. Je moet de hele tijd een paar slokjes geven en uitkijken dat hij zich niet verslikt en gaat overgeven.

Speen met drie standen

We hebben inmiddels een speen met drie standen voor baby’s vanaf 3 maanden. Zelfs stand 1 laat al flink wat melk door, dus het blijft uitkijken.

Er zaten twee van die spenen in een pakje. Dinsdag had ik mezelf en de bank helemaal ingepakt tegen een spugende baby en wilde ik Sebastiaan eten gaan geven. Hij was helemaal overstuur, want zijn keel deed natuurlijk pijn. Ik dacht: “Nou, dat eten gaat nu natuurlijk véél makkelijker met die nieuwe speen.”

Nee hoor! De eerste speen zat gewoon nog helemaal dicht. Bizar. Het zag eruit alsof er een gat in zat, maar nee. Moest ik een huilende Sebastiaan wegleggen, die natuurlijk nog harder ging huilen, om een andere speen te pakken. Niet echt wat je op zo’n moment goed kunt gebruiken…

Inmiddels hebben we een nieuw pakje spenen gekregen en gaat het gelukkig veel beter.

Huisarts: geen bronchitis

Maandagavond hadden we de huisartsenpost gebeld, omdat het echt steeds erger werd met zijn verkoudheid. Dinsdagochtend konden we naar de huisarts. Sebastiaan gooide ’s ochtends helaas driekwart van zijn fles eruit en voordat we vertrokken naar de huisarts, kwam die laatste kwart van de fles er nog uit. Zo zielig voor hem.

Op een gegeven moment had hij zó’n rood hoofd van het huilen. Hij lag op mijn buik en hij keek omhoog naar me met zo’n blik van “Mama, doe iets!” En je kunt niks… Ik begon spontaan mee te huilen.

Uiteraard zet ie net bij de huisarts zijn vrolijke gezicht op. Lekker lachen, er is toch niks aan de hand? Zit je daar voor gek met je zielige verhalen… Ze controleerde alles en gelukkig was er niets ernstigs. Het was “alleen” een flink virus. Wat bultjes op zijn rug en in zijn nek lieten dat zien. Gelukkig heeft hij geen last van oorontsteking of Bronchitis.

Koortsig knaapje

Had hij ’s ochtends alleen nog verhoging (37.7), ging het ’s middags ineens naar hoge koorts (39.1). We hadden hem expres niet naar het kinderdagverblijf gebracht, want met zo’n klein stemmetje kunnen ze het helemaal niet horen als hij huilt. Ik had mijn mamadag geruild om de zorg voor dit koortsige knaapje op me te nemen.

Aan het einde van de dag werd het gelukkig 38.8 en ’s avonds voor het naar bed gaan was het weer een normale 36.7. Dat betekende dat we Sebastiaan weer een paracetamolletje konden geven voor een goede nachtrust.

Pap

Die nachtrust kon niet beginnen voordat we een gevecht met de pap hadden afgerond. Ergens in het begin verslikte hij zich, waardoor zijn keel extra pijn deed. Hij besloot dat hij niets meer wilde eten en dat hij alleen nog maar ging huilen. De dagen hiervoor vond hij die pap echt prima te doen, dus we waren nogal verbaasd.

Gelukkig heeft mijn vrouw iets meer geduld dan ik en kreeg ze hem na een paar minuten gekalmeerd. Toen werd de fles langzaamaan weer een oké voorwerp en konden we verdergaan met voeden. En ja hoor, na een tijdje slobberde hij die pap weer zo weg.

Tijmsiroop voor baby’s

De huisarts raadde ons aan om tijmsiroop voor baby’s te kopen. Dat maakt zijn slijm zachter (mjam), zodat het hoesten niet zo heftig is. Wij zijn aan een zoektocht begonnen naar tijmsiroop, maar we hebben helaas geen succes geboekt. Waarom? Misschien zijn we te kritisch hoor, maar eh, ik vind suiker of alcohol voor een baby van bijna 6 maanden geen goed idee.

Je hebt tijmsiroop voor baby’s van Daro, maar dat is 77% suiker. We willen onze baby geen suiker geven en zo’n hoog percentage kan echt niet. Je hebt wel een suikervrije tijmsiroop van Daro, maar dat is pas vanaf 1 jaar.

Alcohol of suiker?

Je hebt ook een soort siroop van VSM, maar daar zit alcohol in. Dat vind ik helemaal bizar. Het is maar 1,7%, maar toch. Die vrouw achter de balie zei: “Ja, dat zit in al die homeopathische middelen.” Alsof we dan maar akkoord moeten gaan met het feit dat je dan je baby alcohol geeft. Ik snap dat ze daarna slapen…

Er was nog een andere siroop voor de keel, maar die was ook voor vanaf 1 jaar. Toch wilden ze die aan ons meegeven. Kijken we goed, zit daar honing in. Dat mag je je baby al helemaal niet geven, omdat er een bacterie in kan zitten die gevaarlijk is voor zo’n kleintje.

Moraal van het verhaal: kijk even kritisch naar het etiket van artikelen die ze je proberen aan te smeren voor je baby! Je hoeft het niet eens te zijn met het geen suiker geven aan baby’s/kinderen (al geef ik je dan toch de tip om je in het onderwerp te verdiepen!), maar alcohol en honing?!

Sterfdag mama

Donderdag was het drie jaar geleden dat mijn moeder is overleden. Ik weet nooit zo goed wat ik aan moet met deze dag. Ik probeer me er de hele week op voor te bereiden en op de dag zelf denk ik: ja, wat moet ik nu doen?

Gevolg is dat ik er al een week mee bezig ben en die tijd heel treurig ben en dat de dag zelf alsnog hard aankomt. In de ochtend is het nog ok, maar rond het tijdstip van overlijden gaat het mis. Is er een andere manier om deze dag zachter te laten verlopen? Ik heb maar een Amaretto gedronken op het bewuste tijdstip.

Mijn vrouw moest alleen op deze dag de hele dag buitenshuis zijn. Ik zorgde er dan maar voor dat ik veel werk had en dat mijn beste vriendin ’s avonds langskwam. Dat was heel fijn! Sebastiaan moest ik ook al weer om 4 ophalen van het kinderdagverblijf, want die kon het niet meer aan. Woensdag was hij ook maar een paar uurtjes geweest en we dachten dat hij wel weer oké was. Maar nee. Die dook gelijk zijn bed in om heel wat slaap in te halen.

Toch bronchitis

Omdat ik Sebastiaan donderdag echt niet goed vond, zei ik vrijdagochtend tegen mijn vrouw dat ze de dokter maar weer moest bellen. Ik dacht, misschien zijn we overbezorgd, maar ik wil gewoon dat er nog een keer naar gekeken wordt. Ik lag er die nacht om half 2 in en mijn vrouw om half 3, dus heel erg zin in zo’n vroege afspraak hadden we niet, maar we gingen toch.

Gelukkig maar, want ze hebben met zijn tweeën gekeken en hij bleek toch nog Bronchitis te hebben ontwikkeld. Hij was veel benauwder dan dinsdag. Hij kreeg zo’n puffertje mee en zo’n middeltje om erin te spuiten. Via een mondkapje moet hij 10 keer ademen in die buis. Dat is nog best een gestuntel met zo’n baby de eerste keer.

Omdat ik op het punt stond om met vrienden naar Zandvoort te gaan, moest mijn vrouw het nog snel leren om in haar eentje te doen. Na het weekend moet het wat beter gaan met de bronchitis. We zullen zien. Je leest het volgende week.

Tag: bronchitis