30 juli 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Darmkrampjes door het grote darmkrampjesvirus
Darmkrampjes door het grote darmkrampjesvirus
Het grote darmkrampjesvirus heerst en Sebastiaan wil natuurlijk nooit achterblijven, dus hij pakt deze ook even mee. Deze week heeft hij dus veel last van darmkrampjes, waardoor hij ons allemaal een paar nachten wakker houdt. Hij mist daardoor zijn vaccinatie en moet worden opgehaald van het kinderdagverblijf. Gelukkig knapt hij op tijd op voor een logeerpartij met zijn mama bij zijn overgrootmoeder, terwijl zijn andere mama vrienden helpt bij een verhuizing in Groningen.
Darmkrampjes
Afgelopen zondag begon Sebastiaan regelmatig te schreeuwen en te krijsen. We snapten niet zo goed waarom. Na een tijdje kregen we door dat het ging om darmkrampjes: hij lag vaak voorovergebogen in bed of op de grond, hij schopte met zijn benen en hij duwde mijn handen weg toen ik hem daar wilde masseren.
Darmkrampjes door kool?
Nou was het zaterdag en zondag ook de eerste keer dat we Sebastiaan spitskool hadden gegeven. Daar reageren kleintjes schijnbaar ook nogal flink op de eerste paar keren, dus we dachten dat het dat was. Alleen vond ik het een nogal heftige reactie voor dat handje kool dat ik in de pan had gegooid en vervolgens over iets van zeven bakjes eten had verdeeld.
Ondanks de darmkrampjes naar het consultatiebureau
Maandag leek het iets beter te gaan, maar bij het consultatiebureau vonden ze allemaal bultjes op zijn lichaam. Dat kon betekenen dat hij een virus had en daarom wilde de arts zijn vaccinatie niet geven. Die afspraak is nu twee weken later. De andere oefeningen deed hij allemaal goed en hij staat ook goed op de curves met zijn elf kilo en tachtig centimeter. Vanwege die bultjes moesten we naar de huisarts als het ineens minder zou gaan met Sebastiaan.
Vreselijke nacht
Die nacht gingen we een vreselijke nacht in. Hij is om het uur krijsend wakker geworden van de pijn. Om vier uur wisten we niet meer wat we moesten doen, tot ik een ingeving kreeg: een warm bad. Dat had een magische werking en na een flesje lag hij om half vijf eindelijk weer slapend in bed.
Kinderdagverblijf
Daarna was Sebastiaan het jongetje zoals we hem kennen en dus brachten we hem naar het kinderdagverblijf. Om kwart over een belde ik om te kijken hoe het met hem ging: helemaal prima. Om drie uur belden ze dat hij koorts had. Oh… We haalden hem snel op en brachten hem naar de huisarts. Daar dacht de huisarts toch aan een virus, maar daar kun je weinig mee. Gewoon uitzieken. Die koortsige temperatuur was ook heel snel weg.
Die nacht hadden we weer zo’n vreselijke nacht. Oef. Wat is dat zwaar… Maar hij had deze dag geen koorts en dus maakte hij een hele dag op het kinderdagverblijf. Daar sliep hij veel, maar had hij ook kindjes om mee te spelen. We hoorden dat drie andere kinderen ook last hadden van darmkrampjes. Ah, het grote darmkrampjesvirus heerst dus! En natuurlijk kan er geen virus zijn zonder dat onze zoon hieraan meedoet…
Na weer een vreselijke nacht (die ietsjes beter ging, maar toch, hij was nog steeds vreselijk!) was het mijn mamadag. Eigenlijk was hij heel vrolijk. We gingen samen stukjes peer eten in plaats van gepureerde peer. Dat vond hij spannend (en na een paar happen werd de spanning te veel, dus ging ik de rest maar pureren).
Ook goot ik wat water in een beker en gaf ik deze zo aan hem. Dat vond hij fantastisch, dus hij gooide de beker iedere keer richting zijn mond en probeerde de hele inhoud in één slok naar binnen te krijgen, het liefst mét ademen tegelijkertijd. Na een paar minuten was hij uiteraard zeiknat en flink aan het proesten, maar we hadden wel flink lol.
Bruine romper
En toen bleek meneer ineens diarree te hebben. Het ene moment kruipt hij in een witte romper rond en het andere moment kruipt hij in een bruine romper rond. Toch was ik hier heel blij mee, want ik hoopte dat zijn darmen zo minder pijn gingen doen.
Hij sliep ontzettend veel deze dag. Ik heb maar 1,5 diarreeluier hoeven te verschonen, dus ik was redelijk optimistisch over zijn herstel. ’s Avonds viel hij echter weer niet in slaap. Rond elf uur sliep hij pas echt en om een uur was het weer drama. Gelukkig was het snel voorbij en sliep hij ineens tot half zeven. Ik moet dat even herhalen: HALF ZEVEN. Dit was al twee weken niet gebeurd!
Nog steeds was ik zwaar vermoeid bij de ochtendvoeding, maar dit ging al de goede kant op. Na de maaltijd heeft het hele gezin nog lekker de ochtend weggeslapen, HA!
Verhuizen
Zaterdagochtend zat ik al om half acht in de trein van Den Haag naar Groningen, want who needs sleep?! Om kwart over tien arriveerde ik in Groningen en kon ik mijn lieve vriendinnetjes gaan helpen verhuizen naar hun prachtige, nieuwe huis. Dat ging echt supervlot: binnen twee uur zat alles in de bus en konden we naar de nieuwe plek.
Verhuizen in Groningen
Ze hadden dan ook al flink wat verhuisd in de week ervoor en we waren met zijn zessen bezig met spullen pakken en inladen, dus dan gaat zo’n verhuizing wel snel. Zelfs een zitbank door het bovenste klapgedeelte van een raam tillen ging makkelijk met dit verhuisteam. We leken wel professionals.
Na een lunch in de tuin (yes, jaloers!), ging het uitladen ook vlot. Iedereen ging wat doen in elke kamer en in de tuin, dus ik heb de woonkamer een beetje naar eigen keuze ingedeeld. Kunnen ze lekker zelf nog gaan schuiven als iets niet naar wens is 😊
Patat
’s Avonds was het tijd voor een bord patat, drank en een film. Ik lag er al vroeg in, want drank na zo’n slapeloze week maakt je al snel moe 😉 Zondagochtend konden we nog heerlijk ontbijten in de tuin, inclusief zonnetje. Toen was het alweer tijd voor de rit naar huis om te horen hoe de logeerpartij van Sebastiaan en zijn andere mama bij zijn overgrootmoeder was. Nou, hij had redelijk goed geslapen, flink geknuffeld en geen last meer van darmkrampjes, dus de conclusie is dat het een geslaagd weekend was voor ons allemaal.
21 mei 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Week 52: Jetlag in de laatste week 0 jaar!
Week 52: Jetlag in de laatste week 0 jaar!
Deze week is het de laatste week dat Sebastiaan 0 jaar is. Hij brengt de tijd vooral door met bijkomen van zijn jetlag. Ook krijgt hij nog twee vaccinaties in zijn benen gespoten op het consultatiebureau.
Consultatiebureau
Maandag moesten we gelijk naar het consultatiebureau. Ik haalde Sebastiaan op van het kinderdagverblijf, waar hij vijf uur was geweest. Dat was ook wel het maximum, want meneer was hard aan het huilen van de vermoeidheid van zijn jetlag.
Normaal vindt hij het al niet leuk als hij moet gaan liggen, dus op de weegschaal was het een groot krijsfestijn. Maar! Geen plasje deze keer 😉 Tien kilo schoon aan de haak. Hij groeit goed (73 cm), maar zijn hoofdje blijft wat achter op de curve. En het is nog wel zo’n knap hoofdje!
Pincetgreep
De kinderarts ging allerlei dingen testen. Ze begon met de pincetgreep, dus of Sebastiaan met zijn duim en wijsvinger dingen kan pakken. Nou, zo eet hij altijd zijn brood, dus dat was geen probleem. Ze vond hem ook heel mooi zitten en hij babbelde goed.
Andere dingen zoals aan tafels hangen en rondbewegen werden gevraagd. Dat is af en toe nog best moeilijk te beantwoorden. Zo denk ik dat hij wel van links naar rechts beweegt als hij aan de tafel hangt, maar ja, hoe duidelijk is dat te zien als hij ook regelmatig weer gaat zitten en afgeleid is?
Vaccinatie tijdens een jetlag
Ook kreeg Sebastiaan twee vaccinatiespuiten in zijn benen. Hij kreeg de vaccinatie van elf maanden en dan moet hij bij de veertien maanden weer. Dan is hij er voorlopig klaar meer. Volgens mij is de spuit erna pas als hij vier is.
Hij huilde wat en hield niet op toen ik hem een flesje water gaf. De vorige keren troostte dit hem wel, maar nu dus niet meer. Ik had nog crackers en gaf hem een stuk. De kinderarts riep: “Zo’n groot stuk niet in een keer in je mond, jongen!” *Prop* Dit werd al snel gevolgd door een: “Jeetje, wat kun jij al goed kauwen!” Hij lijkt op zijn moeder. Als het om eten gaat, zijn wij de beste 😉
Hij zou wat moe kunnen worden van de spuit, maar met een jetlag was dat toch al het geval. Snel eten en naar bed!
Vegetariër
We hadden wat vragen over zijn voeding. We willen hem voorlopig nog even vegetarisch eten geven. Dat voelt voor ons gewoon even goed. Hoe zorgen we er dan voor dat hij voldoende vitaminen e.d. binnenkrijgt?
Eigenlijk zijn we goed bezig met de vegaballetjes. Normaal kun je nadat je kind een jaar is, overgaan op gewone melk, maar wij houden het voorlopig op 300 ml peutermelk per dag. Sebastiaan krijgt nu ook appelstroop op zijn brood om voldoende ijzer binnen te krijgen, ondanks dat we hem liever geen suiker geven. We kunnen hem blijkbaar ook humus geven, dus dat gaan we binnenkort ook proberen.
Hij eet voor twee en de kinderarts was blij met de hoeveelheid voeding die we hem gaven. Het is vooral in de middag aanslepen van crackers en yoghurt, gewoon omdat de tijd zo lang is tussen zijn warme lunch en het brood ’s avonds.
Jetlag
Deze week had Sebastiaan best wel moeite met over zijn jetlag heenkomen. Hij had ook nog eens een extra dagje kinderdagverblijf, dus dat was ook vermoeiend voor hem. Hij sliep gelukkig wel veel op het kinderdagverblijf.
Door de jetlag was hij ’s avonds heel vaak wakker, waardoor we hem een extra voeding moesten geven en zelf ook niet op normale tijden naar bed konden. De lange werkdagen voelden daardoor wel extra lang. Pas woensdagnacht hadden we allemaal een nacht gemaakt die voldoende was voor ons.
Jetlag betekent slapen
In de ochtenden sliep Sebastiaan direct na het ontbijt weer verder. Daardoor was hij vaak pas om tien uur op het kinderdagverblijf. En dat is ook niet erg. Zo kon hij goed uitgerust met de kindjes spelen en pakte hij toch nog wat uurtjes slaap. Met voeding werd hij in hetzelfde ritme gehouden, zodat hij zo snel mogelijk weer normale dagen en nachten ging maken.
Donderdag bleef hij thuis en sliep hij weer enorm veel. Die avond was de eerste avond dat het weer een beetje de normale situatie was. Daardoor maakte hij vrijdag op het kinderdagverblijf ook weer een goede dag. Deze zaterdag is het vooral ook weer bijslapen.
Nog even 0 jaar!
Dat bijslapen is maar goed ook. Deze zondag vieren we namelijk Sebastiaans verjaardag. Tot woensdag is hij nog 0 jaar en daarna vieren we dat deze grote jongen alweer een jaar op deze aardbol rondkruipt. Hij is ook zo gegroeid en zijn gezicht is ouder geworden. Het wordt echt zo’n jongetje. Bizar. En dat maakt ons ook alweer een jaar moeder. Dat is extra bizar, haha. Dat moet gevierd worden!
Op vrijdag vertrokken we rond elf uur uit Robson Suites en Vancouver. Het regende flink deze autotocht. Tot nu toe hebben we na Netarts een klein beetje benzine in de auto gegooid en verder niets, dus we besloten om de tank maar vol te gooien voordat we Amerika weer inreden.
We hadden verwacht dat onze grote bak benzine zou slurpen, maar deze Subaru Outback uit 2017 is superzuinig. Bovendien stond de Canadese dollar gunstig, waardoor we omgerekend niet meer dan een euro per liter betaalden. Whiehoo!
De Subaru Outback waarmee we de rondreis hebben gemaakt
Voor de tweede keer Ihop
Sebastiaan moest rond twaalf uur weer eten en in Richmond was een Ihop, hihi. Heel vervelend. Ik nam wentelteefjes met een kaneelsausje en mijn vrouw nam pannenkoeken van New York cheesecake. We stapten snel de auto weer in, want we moesten nog twee uur rijden naar Seattle.
Bij de grens duurde het best lang. Er waren nogal wat auto’s en maar vijf loketten. Uiteindelijk kwamen we erdoorheen. Ze vragen bij Sebastiaan eigenlijk alleen maar of dat Sebastiaan (of Sebastian) is, verder krijgen we geen vervelende vragen bij grenscontroles. Gelukkig maar!
Kort daarna had ik het vermoeden dat Sebastiaan een vieze luier had, dus we gingen de highway af om bij Woods Coffee, een mooie koffieketen uit deze regio, deze luier te verschonen. Hij bleek niet zo vies te zijn, maar het was toch goed om ons kleine jochie even uit de Maxi-Cosi te hebben. Hij speelde wat en at wat crackers.
Ik nam een salted caramel cold brew escape. Dat is een mond vol en de beker was ook flink vol. Deze cold brew kun je overigens ook steamed krijgen, want blijkbaar vinden sommige mensen de textuur van cold brew erg fijn en willen ze het dan toch warm, liever dan gewone warme koffie. Ja, ja… Het land van keuzemogelijkheden.
Seattle bereikt
Nou, nu hadden we het gevoel dat we eindelijk kilometers konden gaan maken. Halverwege hield eindelijk de regen op en zagen we zowaar een zonnetje. Bij de brug naar Seattle was het heel erg druk. Dat duurde best lang. We kwamen ook via de ‘verkeerde’ kant de stad in: geen Space Needle gezien. Die ligt achter de heuvel.
Katherine had deze week nog een Airbnb voor ons geregeld, zodat we met zijn allen in een huisje konden. Deze ligt in Capitol Hill, een supermooie, groene wijk. Rond kwart voor vijf waren we er eindelijk. Sebastiaan kreeg een banaan en speelde wat. Een uur later kreeg hij zijn avondeten en kon hij naar bed. Toen hij gewend was aan de ruimte, viel hij eindelijk in slaap.
Alexa
Ken je Alexa? Dat is een computerstem die opdrachten uitvoert. Deze Airbnb heeft Alexa, en zij kan de lichten voor je aandoen en een muziekje voor je opzetten. Ook als je grote wetenschapsvragen hebt, legt Alexa rustig uit wat het antwoord is. Het is, ehm, apart. Maar goed, ze heeft kinderliedjes gespeeld voor Sebastiaan en Janis Joplin, dus wat mij betreft is ze goed gezelschap.
Seattle in
Zaterdagochtend moest Sebastiaan even bijslapen van de autorit en het nieuwe huis. Dat gaf niks, we deden het rustig aan. In een lekker zonnetje reden we richting het centrum, waar ik steeds blijer en blijer werd. Sinds mijn zestiende wilde ik al naar de Space Needle en nu ging ik hem eindelijk zien!
Ik zag overigens vanuit mijn ooghoeken dat we voorbij een toren rijden met Escala erop. Iemand 50 Shades of Grey gezien?
We zetten onze auto op een veel te dure parkeerplaats neer en gingen lunchen bij een pizzeria waar je zelf je pizza kunt bouwen. Op het terras ontmoetten we een vriendin van Katherine, die ons gelijk een tasje met boeken cadeau gaf voor Sebastiaan. Wat lief! Het zijn echt heel leuke boekjes en Sebastiaan was gelijk blij.
In Seattle bezoek je de Space Needle
Wij gingen met zijn drieën de Space Needle op en zij gingen deze middag wandelen. De Space Needle was supergaaf. Het is $24 per persoon om erop te komen, maar daarna mag je zo lang blijven als je wilt. Er is een restaurant en een bar en natuurlijk het supergave uitzicht. We hebben meer dan genoeg foto’s genomen. De 520 feet naarboven doe je trouwens in 41 seconden met een glazen lift. Je moet dus wel je maaginhoud binnen kunnen houden.
Space Needle
In Seattle bezoek je ook Pike Place Market
Daarna was het tijd om naar de wereldberoemde Pike Place Market te rijden. Als je ooit een intro hebt gevolgd voor een nieuwe baan bij een groot bedrijf of als je een zakelijke studie hebt gedaan, dan word je doodgegooid met het filmpje over de viskraam hier, waar ze supersupersupersupersupergemotiveerd zijn om het werk zo leuk mogelijk te maken (door vissen rond te gooien). En ja, dat was wel lachen om even te bekijken.
De eerste Starbucks zit in Seattle
Ook is daar de allereerste Starbucks ooit, met het logo waar nog, foei, borsten in zitten. Dat moet nu allemaal veel abstracter in het preutse Amerika. We gingen niet naar binnen, want het was echt te druk. Buiten op de markt is het eigenlijk al te druk en dan ook nog al die mensen opgepropt in één ruimte: nee, dank je. Ik heb wel een goede foto kunnen nemen.
Eerste Starbucks, nog met het oude logo
Gras
We gingen op een stukje grasveld uitrusten. Blijkbaar is je eerste keer op het gras zitten ontzettend spannend, want Sebastiaan ging keihard huilen. Het duurde even voordat we doorhadden dat het ging om het zitten op gras, want ja, wie denkt daar nou aan?
Ik zette hem op mijn schoot en toen ging het al snel beter. Ik plukte wat gras voor hem en zo durfde hij het nog wel aan te raken en in zijn mond te steken. Dat laatste hield ik maar tegen. Dit hele graszitten moeten we blijkbaar stapsgewijs opbouwen…
Capitol Hill is de gayborhood van Seattle
De volgende dag zijn we gaan struinen door Capitol Hill, de gayborhood van Seattle. Wat een fijne plek. De zon scheen op deze mooie zondag en de winkels en restaurants waren open. We gingen lunchen in een leuk restaurantje waar Sebastiaan weer voor zijn opgewarmde prakje ging, ik voor een hamburger en de overige twee dames voor vegan shizzle.
Daarna kwamen we bij een thrift store uit, waar alle winst naar HIV/aidspreventie gaat. Er was een grote lading nieuwe shirts binnengekomen na de women’s march, dus nu heb ik een shirt met de tekst Well-behaved women rarely make history. Geinig, toch?
Starbucks Reserve
Ik vond de speciale Starbucks Reserve, waar ze een paar limited edition blends verkopen. Daar nam ik er een van (Peru). Hij was duidelijk sterker dan de meeste koffies hier, maar echt heel bijzonder vond ik hem niet 😉 Misschien de andere wel, hoor!
Een van de weinige locaties waar Starbucks Reserve wordt geserveerd
Gas Works Park is een mooi park om te bezoeken in Seattle
Vanuit Capitol Hill reden we de brug over naar Fremont. Dat is ook een leuke wijk in Seattle. We reden naar het Gas Works Park, waar vroeger een flink industriegebied lag. Elementen ervan hebben ze bewaard en daaromheen hebben ze een park gemaakt, waardoor je ontzettend lekker in het gras kunt hangen en kunt kijken naar het water met alle boten, de bergen en de stad.
Langzaamaan heb ik Sebastiaan weer aan het gras laten wennen. Een lange tijd had hij ook niet door dat hij op het gras zat. Uiteindelijk vond hij het prima om te zitten, maar kruipen is nog een stap te ver, ghehe.
Fremont
De dag erna reden we terug naar Fremont, om een dag te hangen met een vriend van mijn vrouw die vanuit Orange County was overgekomen. We hebben weer lekkere chocola gescoord, een wandeling gemaakt en van een lunch genoten bij een Mexicaans restaurant.
In Seattle hoef je helaas niet perse naar het Museum of Pop Culture
Ik had voor ons vertrek gezegd dat ik zo ongelooflijk veel zin had om naar het MoPop te gaan. Nu raad ik iedereen af te gaan. Het kost namelijk $25 om naar binnen te gaan en dat is het totaal niet waard. De grote muur met muziekvideo’s is gaaf, maar ehm, YouTube? De toren van gitaren en andere muziekinstrumenten is natuurlijk wel superleuk.
MoPop
Waar je voor gaat zijn de tentoonstellingen over Jimi Hendrix en Nirvana (Seattle natives). De tentoonstelling over Jimi was ok en die over diverse gitaren ook, maar Nirvana was gewoon under construction! Dat was niet gezegd bij de ingang… Zo liepen we wel meer tegen dingen aan waar we niet binnen konden.
En ja, sinds het museum niet meer alleen over popular music gaat, maar ook over popular culture, hebben ze nu ook tentoonstellingen over fantasy, horror en indie games. Laten dat nu net onderwerpen van popular culture zijn die ik niet zo boeiend vind en die ik ook niet zo vind matchen met grunge en rock. Die $25 per persoon kun je beter ergens anders in Seattle besteden!
Discovery Park
Halverwege de middag zijn we naar Discovery Park gereden. Dat is een zeer mooie en een zeer heuvelachtig park aan het noordoosten van Seattle, waar je aan de waterkant kunt uitkijken op Mount Rainier en Mount Olympic. Supermooi en het weer was ongekend lekker.
Mount Rainier
Het is altijd leuk om te zien waar je nog naartoe gaat. Voor dinsdag stond namelijk het vertrek uit Seattle gepland en de tocht naar Mount Rainier. Uiteindelijk hebben we de weg erlangs genomen en zijn we niet echt het national park ingegaan. De route en het uitzicht waren namelijk al zo mooi.
Mount Rainier
In het dorpje Ashford lunchten we in een diner. Eigenlijk was het zo’n trucker diner waar je niet echt veel van verwacht. Het is er donker, de mensen die aan de bar zitten te eten zien er niet bijzonder, eh, welgemanierd uit en de serveerster loopt op sportschoenen rond te rennen en grapjes te maken. Toch bleken de veggie burgers superlekker te zijn, hadden ze een Taco Tuesday waar ik graag gebruik van maakte en hadden ze vierentwintig smaken softijs. Lachen!
Kelso
Rond vier uur kwamen we in Kelso aan. Ons motel was schoon en modern en had een wasserette, zwembad en hot tub. Chill! Ik heb weer een half uur baantjes gezwommen en Katherine heeft met me in de hot tub gehangen. Sebastiaan had last van zijn darmpjes, dus mijn vrouw bleef bij hem. Zij houdt toch niet van zwemmen.
Na een verkwikkende douche zijn Katherine en ik naar Denny’s gegaan om te eten. We zijn allebei voor vis gegaan. Dat is best bijzonder, want ik hou eigenlijk niet van vis en zij is vegan. Denny’s haalde wat in ons naar boven! Voor mijn vrouw hebben we quesadilla’s meegenomen, zodat zij ook nog kon smikkelen.
Vroege start
Rond zes uur was Sebastiaan ervan gediend om ontbijt voorgeschoteld te krijgen, dus dit hebben we dan ook gegeven. Katherine en mijn vrouw gingen daarna snel ontbijten, zodat ik daarna nog een paar baantjes kon trekken in het zwembad en zij weer op bed konden liggen. Nou, na die paar baantjes zwemmen heb ik ook nog even genoten van de hot tub. Dat is lekker wakker worden!
Rond een uurtje of negen vertrokken we richting Mount St. Helens. Dat is een vulkaan die in 1980 nog is uitgebarsten. In plaats van een besneeuwde bergtop zie je dus een besneeuwde berg waar een stuk bergtop vanaf is gerukt.
Onderweg staat gemarkeerd tot waar de “blast zone” was, behoorlijk indrukwekkend. Je ziet foto’s van groene bomen en grijze bomen, die door de hitte afgestorven zijn. Met 1000 vrijwilligers hebben ze de aslaag verwijderd en bomen van dezelfde soort terug geplant. Nu is het een groene zee van bomen, zie je riviertjes door oude aslagen lopen en is het zo mooi dat het lijkt alsof je zelf in de ruimte bent gefotoshopt.
Mount St. Helens
Portland
Rond een uurtje of drie waren we weer in Portland. De eerste stop was Steven Smith Teamakers, omdat ik nog heel graag een keer een chai latte daar wilde. In plaats van de crème karamel nam ik nu een chocolate mint chai latte. Mjam!
Daarna zijn we naar Laurelhurst Park gereden, zodat we nog even lekker buiten konden lopen. We hadden lang genoeg in de auto gezeten en waren nog niet klaar met de natuur en de zon. Na twee rondjes hebben we Katherine afgezet bij vrienden en gingen we op weg naar ons motel.
Ons motel was helaas geen succes. Eerst deed de sleutel het niet, toen stonk onze kamer naar rook, toen stonk onze tweede kamer ook naar rook en bij onze laatste kamer hing geen rooklucht, maar lekker fris rook het ook niet. Bovendien was er geen magnetron en hingen er wat ongure figuren. Snel wegwezen!
We reden snel naar de vrienden van Katherine, zodat we daar een hotel konden zoeken online. Uiteindelijk hebben we een fijne gevonden, met fitnessruimte en hot tub, voor een niet veel hogere prijs. Het lag niet dicht bij het centrum, maar wel dicht bij een mall. Shoppen!
Laatste dag
De laatste dag zijn we niet echt Portland meer ingegaan, maar ging Sebastiaan lekker veel slapen. Dat mocht van ons, want de dag erna zouden we weer een lange reis gaan maken. We zijn even naar de mall om de hoek geweest, maar dat was niet echt een heel gezellige mall. Wel hadden ze een enorme schoenenwinkel met een uitgebreide collectie Converse All Star. Mooi, daar hadden we zin in! We wisten allebei nog een paar te scoren. Nu heb ik een zomerpaar en een winterpaar, voor maar $30 en $38. Hoezee!
Ziekjes
Ik voelde me donderdag niet zo lekker, maar ik wilde toch even op de loopband rennen ’s avonds. Later op de avond ging mijn maag steeds meer pijn doen en vrijdagochtend werd ik echt ziek wakker. Shit, ziek een vliegtuig in, hoe vervelend is dat?!
Bovendien hadden we nog niet gepakt. Vanaf zes uur ’s ochtends heb ik heel hard gewerkt om er weer een beetje bovenop te komen, omdat we om half tien moesten vertrekken. In mijn pyjama heb ik op bed een koffer ingepakt en heb ik Sebastiaan verzorgd. Om half tien was het zover: de terugreis kon beginnen.
Terugreis
Sja, ik heb geen prettige terugreis gehad, maar het is me gelukt 😉 Sebastiaan had er niet veel zin in deze keer, dus het ging helaas minder goed dan op de heenvlucht. Hij sliep in het begin een half uurtje en na vijf uur heeft hij een hazenslaapje gedaan. Mijn vrouw heeft echt heel veel gedaan (eeuwige dank), want ik had bijna geen energie.
Het vliegtuig landt en wie valt er in een comateuze slaap? Precies, dezelfde kerel die de hele vlucht zijn mama’s heeft wakker gehouden…
Jetlag
Nu zijn we hard aan het werk om de jetlag te boven te komen, al wint die op dit moment nog… Ik voel me gewoon echt niet goed en mijn vrouw ruimt onze hele zooi op. Erg lief! Sebastiaan hebben we even wakker gemaakt voor een wandeling, maar dat was niet heel succesvol. Mijn broer haalde ons op van Schiphol en die heeft zelfs ontbijt en avondeten voor ons gemaakt. Alsof we nog op vakantie zijn!
Deze week gaan we weer terug naar het normale leven en moeten mijn vrouw en ik gelijk hard aan de bak. Sebastiaan gaat een dagje extra naar het kinderdagverblijf, maar volgens mij vindt hij dat niet erg. Hij heeft de afgelopen drie weken natuurlijk weinig met andere kinderen gespeeld!
5 mei 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Week 50: Vancouver
Week 50: Vancouver
Deze week gaat Sebastiaan met de ferry van Victoria naar Vancouver. In Vancouver bezoekt hij Gastown, Stanley Park, de Ihop en de kust.
Ferry
Zondag hoefden we niet zo vroeg op om de ferry naar Vancouver te halen. Om twaalf uur zou de ferry vertrekken vanuit Swartz Bay (een half uur rijden vanaf Victoria) en we moesten er 60 tot 30 minuten van tevoren zijn. Er was wel een hardloopevenement om de hoek van ons hotel, dus het verkeer was wat drukker dan normaal. We kwamen alsnog ruim op tijd voor onze gereserveerde plek.
Deze ferry was wat luxer ingericht en had op elk dek een speelgebied voor kinderen. Sebastiaan vond al snel een vriendinnetje (Alexia), die pas zeven maanden was en al als een gek rondliep. Daar heb je ons kind, dat met elf maanden zich alleen optrekt aan tafels en stoelen😉 Hij vond deze overtocht prima, maar op het eind werd hij wel moe. We waren net de ferry af en hij sliep al in de auto.
Vancouver
De weg naar Vancouver zou ongeveer een half uur duren, maar het zondagse verkeer zorgde ervoor dat het superdruk en dus langzaam was. Toen we eenmaal bij Robson Suites aankwamen, had Sebastiaan enorme honger en wilde hij naar bed. Prima, doen we dat!
Zoals de naam al zegt, hebben we een suite. Het heeft een aparte slaapkamer met ensuite badkamer, een huiskamer, een aparte keuken mét vaatwasser en een gedeelte waar je de was kunt draaien en drogen. Zo fijn! Sebastiaans bed zetten we in de donkere hal neer, zodat hij lekker kan slapen en wij even een eigen kamer hebben. Dat is ook weleens prettig.
Aan het einde van de middag gingen we nog een rondje lopen. We liggen namelijk zowat aan Stanley Park, het grootste en mooiste park van Vancouver. Als je om het hele park heen wilt lopen, dan loop je tien kilometer, dus wij gingen voor een kleiner gedeelte, om het water van de Lost Lagoon heen.
We merkten dat ze hier ontzettend hun best doen om het park te onderhouden en het wildlife te beschermen. In het water zwemmen schildpadden en bijzonder mooie eenden. Ook kom je bijzondere planten en bloemen tegen (en enkele wolken van vliegjes waar je met je mond dicht doorheen moet lopen). Na een kilometer of vier/vijf waren we weer bij het hotel, waar Sebastiaan zijn avondeten kreeg en ging slapen.
Lost Lagooon met schildpadden
Gastown in Vancouver
Gastown is het oudere (of oudste) gedeelte van Vancouver en daar gingen we de eerste ochtend van ons verblijf hier naartoe. Een gratis shuttlebusje bracht ons naar een mooie straat, waar we snel onze regenjassen aantrokken, want het weer was niet al te best.
In een cool koffietentje hebben we wat gegeten en gedronken en zo zijn we via een supermooie wandeling van ongeveer zeven kilometer terug naar het hotel gegaan. Ons hotel ligt aan Robson street en dat is de perfecte locatie. Deze straat is superlang en heeft een gewoon winkelgedeelte, een luxe winkelgedeelte en een gedeelte met eettentjes met smaken van over de hele wereld. In dat laatste gedeelte zitten wij.
Het werd tijd voor Sebastiaans middageten en middagdutje, dus we konden niet zoveel zien van Gastown als dat we wilden. De dag erna zouden we teruggaan. Ik ben een rondje gaan hardlopen in de jachthaven voor Stanley Park en daarna was onze kerel weer even energiek genoeg voor een uitje. We hebben bij een tentje een sandwich, salade en soep gegeten, maar Sebastiaan was eigenlijk toch te moe. Dan maar weer terug naar het hotel en daar chillen!
Nog een keer Gastown
De dag erna zijn we teruggegaan naar Gastown, dat dit keer lekker zonnig was. We werden afgezet door het shuttlebusje en vroegen ons af waarom er allerlei toeristen op een hoek van de stoep stonden. Oh ja, slechts dé toeristentrekpleister van Gastown: een stoomklok. En het was een minuut voor twaalf. Als in, het moment suprême zou over een minuut plaatsvinden. Hihi, snel ernaartoe. Nou, de stoom blies even een bekend deuntje en toen twaalf keer een uithaal: dat was het. Check, we kunnen verder!
Bij een toeristenwinkel scoorde ik nog even een paarse capuchontrui met Vancouver, Canada erop en voor Sebastiaan hebben we hilarische Canadese sokken – maar dan gemaakt in China – met een eekhoorn erop gekocht. In de schaduw van een leuk terras hebben we van een kopje koffie genoten.
Beeld
Ik wilde bij een beeld van een man kijken wie deze man was en waarom het beeld op deze plek stond. Je kent het wel, de normale vragen. Gelukkig was er een bordje met uitleg. Op een niet abnormale afstand las ik het bordje. Het zal, pak hem beet, een meter geweest zijn.
Ik was nog niet eens op de derde regel met lezen en een andere toerist ging uit het niets recht voor mijn neus staan, op twintig cm van het bordje, om hetzelfde bord te lezen en uitgebreid foto’s nemen. Ik kijk met een groot vraagteken naar mijn vrouw om te kijken of ik nou zo bizar ver van het bordje stond, maar nee, mijn vrouw kijkt met open mond terug. Op dit moment hoor ik in mijn oor een klik. De medetoerist van deze vrouw staat met zijn mobiel foto’s te maken naast mijn oor, alsof ik niet eens bestond!
Wat is er mis met naast mij komen staan zodat we ALLEBEI het bordje kunnen lezen en foto’s kunnen nemen? Jeez louis. Nou, uiteindelijk waren ze klaar en kon ik de overige regels van het bordje lezen en een foto nemen. Ik wacht wel, hoor. 😐
Waterfront
Na Gastown liepen we terug via The Waterfront, een soort promenade langs het water met uitzicht op besneeuwde bergtoppen, vliegtuigen die op het water kunnen landen, boten en Canada Place. We lunchten even en wandelden via de jachthaven terug naar ons hotel. Na een uitgebreide speelsessie met Sebastiaan, viel hij voldaan in slaap.
Gastown en the waterfront in Vancouver
Stanley Park in Vancouver
Deze woensdag ben ik de dag begonnen met een goede uitslaapsessie en een grote ronde hardlopen door Stanley Park. Het regende flink, maar dat maakte me niet zoveel uit. Ik was eerst behoorlijk geïrriteerd, omdat ik geen goed renpad kon vinden, alleen autowegen en parkeerplaatsen. Ik moet iedere keer stoppen en omkeren.
Verderop lukte het me beter en kwam ik uit bij Beaver Lake. Geen bever gezien, maar wel een eekhoorn. Helaas kon ik niet verder, omdat diepe plassen mijn weg versperden. Ik ben naar de kustlijn gerend, om daar verder te rennen.
Toen het tijd werd om terug naar het hotel te gaan, zag ik op de bewegwijzering dat ik vlakbij de totempalen was. Sja, dan moet je daar naartoe, nietwaar? Onderweg kwam ik nog de Girl in wetsuit tegen, het beeld dat je doet denken aan de zeemeermin in Kopenhagen.
Stanley Park in Vancouver
Ihop
Altijd als ik in Amerika ben, moet ik naar de Ihop. Deze blijkt ook in Vancouver te zitten en aangezien we wat meer tijd hadden in deze stad, reden we hier naar de Ihop voor een late lunch. Ihop staat voor International House of Pancakes, maar ze hebben zo’n beetje alles op het menu staan.
Mijn vrouw en ik gingen voor een omelet met spinazie, champignons en kaas en Sebastiaan voor zijn opgewarmde prakje. Bij deze omelet ging ik voor een stapel pannenkoeken met witte chocola en frambozen en mijn vrouw voor die met chocolate chips.
Het is altijd zo ongelooflijk veel wat er op je twee borden ligt, dat je weet dat je de rest in een doos mee naar huis gaat nemen. Deze avond hoefden we niet te koken: de magnetron warmde onze omeletten en pannenkoeken op. Jam! Je snapt waarom ik deze ochtend een grote ronde ging rennen…
Sea to sky
Je kunt, als je via het noorden van Vancouver highway 99 volgt, de Sea to sky route doen. Dat is een route langs prachtige, groene bergtoppen en verre uitzichten. Helaas, deze dag regende het zo hard en hing er zo’n dichte mist, dat we maar zijn omgedraaid.
Zon!
Vandaag was het 22 graden. Lekker! We zijn een grote wandeling door de stad gaan maken van zo’n twaalf kilometer. We zijn in de grote shopping mall hier geweest, maar dat bleek alleen maar window shopping te zijn voor ons. Rond het middaguur kwamen we voor de derde keer in Gastown aan en hebben we daar een broodje gegeten. Via de twee grote stadions zijn we bij de kust in het zuiden van Vancouver terechtgekomen, waar een lekker zeebriesje stond.
Hier hebben we zo’n negen kilometer gelopen. Heel af en toe stopten we om te rusten, een slokje water te drinken of om een foto te nemen. Wat een mooi stukje Vancouver. Iedereen was zwaar aan het genieten van het mooie weer. Vanavond is er wel een weeralarm voor zwaar onweer. Ik ben benieuwd.
30 april 2017 / Greet / Reacties uitgeschakeld voor Week 49: Tillamook, Astoria en Victoria
Week 49: Tillamook, Astoria en Victoria
Deze week slaapt Sebastiaan een aantal dagen aan de prachtige kust van Oregon, Washington en Vancouver Island, maar heeft hij aan het begin van de week enorme last van zijn maag, waardoor hij er niet heel veel van kan genieten. Na een ziekenhuisbezoekje knapt hij op en kan hij van Victoria, Canada genieten.
Tillamook
Maandagochtend pakten we alles in, omdat we met Katherine naar haar oom en tante in Tillamook zouden rijden. Het moment dat we Sebastiaan uit bed halen, begint hij flink over te geven. Alle laatste hydrofiele luiers en kleding die we nog hadden, vliegen er doorheen. We stappen in de auto, maar na slechts één straat vliegt ons het spuug alweer om de oren. Oef, dat wordt een lange rit…
We pakten hem helemaal in en onderweg gebeurde het nog een keer. Bij de oom en tante van Katherine, Susan en Doug, wordt hij gelijk in een warm bad geplaatst. Ze vinden een badeend voor hem, zodat hij toch nog wat lol heeft. Ondanks dat hij zo belabberd is, zijn ze al gelijk weg van hem. Naar bed, naar bed met die kleine!
Uitzichtpunt
’s Middags is Susan maar al te blij om op hem op te passen, dus wij kunnen met zijn vieren naar een supermooi uitzichtpunt, dat vlakbij ligt. Toen Doug erachter kwam hoe graag ik wilde dieren uit de buurt zie, zoals walvissen, werd hij helemaal enthousiast. We trokken onze regenjassen aan en gingen de berg op om van het uitzicht te genieten. Binnen vijf minuten verandert de regen in een mooie, blauwe lucht en kunnen we ontzettend ver kijken. We zagen geen walvissen, maar mooi was het wel.
Gezelligheid
’s Avonds was het tijd voor gezelligheid. Doug en Susan kletsen volop en we worden volledig in de watten gelegd. We eten Mexicaans en de gehele bereidingstijd zitten we in de keuken nacho’s met dips te eten, margherita’s te drinken en kolibries te bekijken vanuit het raam. Wat een hartelijke mensen en wat hebben ze een klein paradijsje op aarde daar aan de kust van Oregon. We kletsen tot we gaan gapen en we besluiten rond half tien in bed te gaan liggen. Met een zieke Sebastiaan weet je immers niet hoe de nacht gaat verlopen…
Hardlopen
De nacht was niet al te best, maar vanaf 2 uur die nacht geeft hij in ieder geval niet meer over. We zijn ’s ochtend een beetje gebroken. Ik besluit dat de beste manier om daarover te komen, is om actief te gaan doen. Katherine en ik besluiten om naar een strandje te rijden. We zagen onderweg ontzettend veel zeehonden, dus ik had een goed humeur.
We wilden op dat strand gaan hardlopen. Wat je hardlopen noemt. We komen al snel bij een te grote stroom, waar we niet over kunnen zonder natte voeten te krijgen. Ik riep nog dat ik niet graag op het YouTube-kanaal van FailArmy wil komen, dus we draaiden om.
Stroompje
Na een klein stukje rennen, kwamen we weer aan bij een stroompje. Deze keer was het wel te doen om eroverheen te komen. Ik ben alleen ver van een hinde, ondanks dat ik mijn best doe. Aan Katherine vroeg ik of ze wilde lachen en daar was ze wel voor in. Ik draai me om, loop een stukje terug en liep in lichte draf (voor mijn gevoel op topsnelheid) op de stroom af. Tijdens deze draf riep ik: “I’m gonna fail!!!” Ik nam een grote sprong en landde aan de andere kant van de stroom, zonder mijn voeten nat te maken.
Mijn lichaam was echter niet gewend aan deze topsnelheid, dus ik stortte ter aarde en draaide een paar keer om mijn as. Ik moest zo hard lachen en Katherine ook. Ze snapte überhaupt niet waarom ik rende, want zij stapte er gracieus overheen. Toen moest ik nog harder lachen. Wat een topactie.
Ik heb me maar een beetje afgeklopt en afgespoeld met zeewater. Door het harde lachen had ik het gevoel alsof ik een marathon had gerend, dus het was vast een goede work out. Op de terugweg stapte Katherine weer gracieus over de stroom heen en zette haar camera aan. Ik probeerde lachend de stroom over te steken zonder te rennen of te springen en dat lukte dus supergoed. We lagen dus weer helemaal in een deuk.
Zeehond
We liepen weer verder en ik riep enthousiast dat ik een zeehond zag liggen. Ik wilde er al op af rennen, maar toen realiseerde ik me dat het beest geen ogen meer had. Helaas, dit was geen levend exemplaar meer… Het zat me ook niet mee op dat strand! Ik doopte hem om tot horrorzeehond en hebben die avond, toen ik lichtelijk stijfjes was geworden, nog een paar keer gelachen over de val en zeehond.
Uitzicht
We aten nog wat gevulde wraps die over waren van gisteren en besloten de auto in te stappen om naar een ander supermooi uitzicht met een vuurtoren te rijden. Deze lag aan de andere kant van de mooie rotsen waar we gisteren uitzicht op hadden. Het regende superhard, maar dat hield ons niet tegen. We waren goed ingepakt tegen de regen en wisten dat Sebastiaan in goede handen was bij Susan en Doug, die jarenlang als verplegers hebben gewerkt.
Het moment dat we de parkeerplek opreden, zagen we dat er iets mis was. Twee politiewagens, twee brandweerwagens en een gele helikopter waren hard aan het werk. Helaas, een dame zag het niet meer zitten en was van de rots gesprongen. We kregen er een naar gevoel van, maar probeerden er wat van te maken door een ander pad te nemen. Daar kwamen we uit bij een boom met acht stammen. Nou ja, inmiddels had een storm één stam te grazen genomen, maar met zeven stammen vond ik het nog steeds indrukwekkend!
Wandelpad
Genietend van het uitzicht besloot Katherine dat we een smal wandelpaadje moesten nemen dat redelijk dicht bij een diepe afgrond lag. Ik zei dat het wel heel avontuurlijk was voor deze Dutchies, maar we volgden haar op de voet. We kwamen prachtige bomen en planten tegen en het uitzicht bleef fenomenaal.
We gingen weer terug naar de parkeerplaats om te kijken of het daar weer ok was, want daar lag het pad naar de vuurtoren. Het leek alsof er nooit iets gebeurd was en we gingen het pad op. Ook daar was het uitzicht fenomenaal. Bij de vuurtoren hebben we nog geprobeerd om walvissen te spotten, maar ze vonden het vast te nat met die hoosbuien.
Vis
Weer thuis trokken we onze comfy kleding aan en pakten we wat bier erbij. Op de tafel in de keuken kwamen de dominostenen tevoorschijn en werd het een test om te kijken of het inderdaad “American first, The Netherlands second” was. Nope, ik won!
Het werd weer tijd om te eten, dus er kwamen schalen vol zelf gevangen vis, zoete aardappelen en corn on the cob op tafel. Wat zijn we weer verwend. Op de banken in de huiskamer gingen we uitbuiken en verder drinken. Dat gaat goed, want je trekt even aan een hendeltje en er vliegt een stuk extra bank naar boven waarop je met je benen kunt liggen. Vooruit, omdat het zo lekker ligt, past er nog wat dessert in. Ik voelde me net zo’n zeehond als die ik ’s ochtends had gespot. Met ogen, dat dan weer wel.
Ziekenhuis
’s Nachts moest Sebastiaan helaas weer overgeven, ondanks dat hij het al bijna 24 uur niet meer had gedaan. Dat deed ons besluiten om de verzekering te bellen in Nederland, zodat we toestemming konden krijgen om het ziekenhuis te bezoeken met hem. Dat mocht en rond half 9 zaten we in het ziekenhuis van Tillamook. We vermoedden dat het niet superernstig was, maar dat overgeven moest nu wel een keertje gaan stoppen. We kregen een bepaald soort tabletje en een soort drankje, zodat het snel moest overgaan.
Weer thuis keken een aantal ogen ons hoopvol aan of dat betekende dat we nog een nacht zouden blijven, maar nee, we gingen toch echt vertrekken naar Astoria. Er is nog veel meer kust te ontdekken! We zeiden dat dit zeker niet de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien. Dat kleine stukje paradijs willen we zeker nog vaker bezoeken!
Astoria
De rit van Tillamook naar Astoria is iets korter dan twee uur en highway 101 brengt je langs de prachtigste stukjes kust. Het zonnetje scheen, dus je kon ver kijken. Soms reden we door kleine dorpjes, die zo heerlijk Amerikaans aan doen. Andere momenten zaten we in het bos of in de bergen. Ik heb nog zo mijn best gedaan, maar ook nu zag ik geen walvis.
Astoria is een mooi, wat rijker dorpje aan de kust. We sliepen bij Columbia Inn, een goedkoop maar schoon en ruim motel. Ze hebben hier een mooi dak aangelegd, waardoor zelfs je auto droog staat. Dat is hier aan de kust geen overbodige luxe en het helpt je om je bagage droog in je kamer te krijgen.
Het centrum is leuk om doorheen te wandelen en je ziet de ene na de andere brouwerij. Ook hier vind je felgekleurde huisjes en kerken. Aan de kust zie je een joekel van een brug, evenals schepen van de US Coast Guard. We wisten dat we de volgende dag over die superlange en superhoge brug moesten en we kregen er al wat kriebels van in onze buik.
Washington
De staat Washington is prachtig. De volgende dag reden we over die megabrug Washington binnen en het was helemaal niet zo erg als we dachten. Dit was de langste dag rijden: we vertrokken om half elf en waren om kwart over zeven in ons motel. Maar wat een dag. Na ongeveer 1,5 uur leek het me leuk om een thee to go te nemen ergens.
In South Bend zagen we een leuk koffietentje. In de drie minuten lopen van de auto naar de ingang waren allemaal fotomomenten. Er stonden wat beelden, er liep een rivier en we zagen oesterboten. Het koffietentje was vanbinnen nog leuker, dus we bleven even aan het raam zitten. Sebastiaan kon lekker met speelgoed spelen en wij konden een keuze maken uit de vele smaken thee. Van blijheid gaf mijn vrouw me een kusje. Ik heb nog nooit zo snel een nek van iemand zien draaien. Even vergeten dat we in een klein plaatsje waren.
Groen
De rit bracht ons van het ene mooie, groene uitzicht naar het andere. We bleven wijzen en rondkijken: bergen, rivieren, bossen, alles. Soms viel er wat regen, maar meestal hadden we mooi wat zon bij ons.
Voor Victoria nog naar Forks
We namen een grote pauze in Forks. Waarom wilden we daar naartoe? Omdat daar de Twilight films zijn opgenomen. Jup. Team Jacob hier. Bij het visitors’ center staat de oude, rode auto van Bella en bij het politiestation staat het huis waar Bella en Charlie wonen.
In een diner hadden we van twee goede maaltijden genoten en kon Sebastiaan even in een kinderstoel zitten. Dat is weer een andere houding dan de Maxi-Cosi. Hij trok vrolijk de aandacht van iedereen en speelde wat met blokken toen wij aan het eten waren.
Vanaf Forks was het nog een uurtje rijden over supermooie wegen naar Port Angeles. Hier zijn ook wat scènes van Twilight opgenomen, maar we gingen hier meer heen omdat vanuit hier de boot naar Victoria in Canada vertrekt. We hebben een simpel maar mooi en schoon motel genomen dat vijf minuten van de ferry ligt: Royal Victorian Motel. Als je het raam uitkijkt, zie je de besneeuwde bergtoppen van Mount Olympic.
Met de ferry naar Victoria
Om half zes ging de wekker, want de ferry vertrok om 8:20 en we moesten er een uur van tevoren zijn. Met de baby voeden en de auto inpakken ben je niet zo snel, vandaar dat de wekker zo vroeg moest. In de rij wachtende auto’s besloot ik een lekker ontbijtje te scoren. We hadden al een lekkere kop thee meegenomen van het motel, maar echt ontbijt hadden we nog niet gehad. Bij een foodtruck haalde ik twee verse bagels met roomkaas. Jammie!
Sebastiaan was inmiddels weer moe. Hij duikt er normaal weer in na zijn ontbijt. Op de boot was hij wat aan het huilen, maar toen ik op een bankje ging liggen en hem op mijn buik legde, ging hij uiteindelijk slapen. Ik heb zelf ook nog even liggen snurken, geloof ik. Gelukkig had ik nog net even een rondje gelopen om van het uitzicht op Mount Olympic te genieten.
Weer terug in de auto kwamen we erachter dat we geen kaart op de TomTom hebben van Canada. En op mijn reservering stond geen adres. Handig! Ik wist dat het ergens aan het water lag, dus heel moeilijk moest het niet zijn. We reden weg van de douane en ja hoor, recht voor onze neus was ons hotel al. Wat een geluk, hihi. In een latere blog lees je meer over ons prachtige hotel Huntingdon Manor.
Victoria
We hebben deze middag lekker door de stad Victoria gelopen. Wat een pracht en praal. Mensen komen hier duidelijk om te genieten. De koers van de Canadese dollar is ook lekker, dus de uitgaven vallen best mee. Bij een Ierse pub heb ik genoten van een heerlijke breakfast wrap. Het was inmiddels al twee uur ’s middags, maar op zo’n vroege dag heb ik altijd veel vaker honger. Mijn vrouw zat lekker in het zonnetje en Sebastiaan speelde op de grond. Wat een perfecte middag!
Aan het eind van de middag werd het tijd om Sebastiaan in bed te leggen. De dag ervoor en deze ochtend waren duidelijk teveel voor hem geweest. Hij was behoorlijk overstuur. We planden een dag rust in voor de dag erna. Met een baby moet je gewoon af en toe op de rem trappen.
Aangezien we een keuken hadden, deed ik nog even boodschappen en kookte ik een simpel maar lekker rijstgerecht. Mijn vrouw voelde zich ook niet top, dus die dook het bed in. Ik ben een half uur baantjes gaan trekken om vervolgens lekker in de hot tub te duiken en een warme douche te nemen. Het voelt hier zeker als vakantie!
Walvissen spotten in Victoria
Een grote wens van mij kwam uit in Victoria: ik ging walvissen spotten met een boot. Ik had verwacht ze aan de kust te zien en ik heb echt mijn best gedaan, maar helaas, tot nu toe had ik nog geen walvissen gezien. Maar goed, ik heb in Californië ook nooit een beer gezien: ik heb altijd pech met dat soort dingen. Dan maar een ticket kopen en meegaan met zo’n tour. Mijn vrouw heeft in Canada gestudeerd en toen al een keer een tour gedaan, dus die vond het niet erg om thuis te blijven bij Sebastiaan.
Wat heb ik genoten! We voeren weer naar Amerikaans grondgebied, waar je uitzicht had op Mount Olympic en waar we een walvissenpaar tegenkwamen. Deze hebben we, schat ik, zo’n drie kwartier gevolgd. Soms spuiten ze mist naar boven en zie je een vin boven water komen. Dat betekent dat ze ondiep gaan duiken. Als ze echt een grote duik gaan nemen, zodat de hele rug en staart boven komt, dan gaan ze voor een diepe duik van een minuut of vijf. Dan is het maar turen en wachten totdat ze weer ergens naar boven komen. De gids zei dat whale watching meer whale waiting is en dat klopt. Maar met zo’n uitzicht is dat helemaal niet erg.
Twee walvissen tijdens de Orca Spirit tour vanuit Victoria, Canada
Wat is het ontzettend gaaf om zo’n dier van dichtbij te zien. In het begin waren we er nog redelijk ver vandaan, maar op een gegeven moment kwamen ze na een lange duik zo’n vijftien meter bij ons vandaan naar boven. Machtig mooi.
De tour vanuit Victoria werd verzorgd door Orca Spirit. Echt een aanrader!
Zeeotter bij Victoria
Op de terugweg naar Victoria gingen we naar een mini-eiland. Dat is het zuidelijkste puntje van Canada, zei onze gids, en het is best gevaarlijk in verband met allerlei zware, tegenstrijdige stromingen. Op dat eiland lagen zeehonden en zeeleeuwen. In het gebied is ook welgeteld één zeeotter, die ze Olly noemen, en die was daar gelukkig vrolijk aan het ronddobberen. Wat ik ook mooi vond, was dat er twee bald eagles (die arend op Amerikaanse afbeeldingen) naast elkaar zaten te chillen. Het leek in ieder geval alsof ze aan het chillen waren; wie weet waren ze hard aan het werk met speuren.
Koud tijdens de boottocht bij Victoria
Tijdens de vaart droeg ik een T-shirt, een trui, een capuchonvest, een jas, een regenjas, handschoenen en een sjaal, maar op een gegeven moment werd ik echt niet meer warm, ondanks dat het weer deze drie uur lange tocht helemaal niet slecht was. Dus bij terugkomst in Victoria ben ik even in bed gedoken om op te warmen en zijn we naar de Mexicaan van het hotel gegaan. Het was happy hour, dus we hadden supergoedkoop allebei een bord nacho’s en ik een sangria (het is vakantie, nietwaar?).
Morgen vertrekken we met de ferry van Victoria naar Vancouver, waar het weer niet al te slecht gaat zijn. Daar blijven we vijf dagen, waarna we de grens met Amerika weer oversteken, zodat we Seattle kunnen verkennen. Dat lees je de volgende keer!
In week 48 zwaait Sebastiaan voor het eerst en vliegt hij naar Portland.
Zwaaien
Woensdag kwam Sebastiaan thuis van het kinderdagverblijf en toen hij klaar was voor zijn bed, zeiden wij het gebruikelijke “dag, dag!” Ineens gaat zijn rechterhand de lucht in en zwaait hij ons vrolijk gedag! En sindsdien wuift hij vrolijk om zich heen. Niet alleen naar ons…. Ook naar totaal vreemden. Zo krijg je ineens heel veel contact met je omgeving.
Inpakken
Donderdag is Sebastiaan naar het kinderdagverblijf gegaan, zodat ik nog wat wassen kon draaien en de koffers in kon pakken. We hebben twee joekels van koffers en alles wat we wilden meenemen, kon ook gewoon mee. Fijn!
Schiphol
Op Schiphol was het behoorlijk druk. We vlogen om 9:50 en waren er om 7:15. We hebben die tijd ook volledig nodig gehad om door de bagagecontrole, paspoortcontrole en alle andere controles heen te komen. Bij de paspoortcontrole hadden we eigenlijk een document moeten hebben, waarop stond dat we allebei het juridisch gezag hadden. Woopsy. Gelukkig liet deze dame van de paspoortcontrole ons door. Sebastiaan vermaakte zich prima en toen hij moe werd, viel hij ook gewoon in slaap.
Vliegen naar Portland
We hadden het geluk dat er nog een stoel vrij was naast ons, dus Sebastiaan had zijn eigen zitplaats. We mochten bij zo’n rij met veel beenruimte zitten en ze haalden een bassinet voor ons. Deze hadden we niet gereserveerd, want we dachten dat hij er toch niet in zou passen. Nou, het ging echt net. Perfect! Hij heeft daar 1,5 uur in geslapen en ook wat momenten gerust.
De Maxi-Cosi mocht mee het vliegtuig in, omdat Sebastiaan zijn eigen zitplaats had. De andere momenten kon hij daar dus in zitten. Dat maakte het voeden ook heel makkelijk. We hadden wat speelgoed meegenomen en door de flinke beenruimte had hij een leuke speelplek. Hij heeft maar twee keer hard gehuild. Dat kwam omdat hij moe was, maar niet kon slapen. Nou ja, we vonden het al met al een supergoede vlucht.
Paspoortcontrole
Bij aankomst in Amerika duurde het lang voordat we een keer aan de beurt waren voor de paspoortcontrole. Ik had Sebastiaan maar op de grond gelegd om te spelen. Daar ging hij luidkeels zijn luier volpoepen. Iedereen kon mooi meegenieten, in geluid en geur. Daarom rende ik maar snel naar de wc. Te snel, want hoppa, daar kwam een spuugje over zijn hele kleding.
Eindelijk waren we aan de beurt. In het vliegtuig hadden ze ons verteld dat we geen formulier hoefden in te vullen, omdat we drie jaar geleden nog naar Amerika waren geweest. Bij de balie bleek van wel, want Sebastiaan was er nu bij. Dat moesten we daarom nog even ergens aan de zijkant doen. Daar legde Sebastiaan op de vloerbedekking weer een combinatie neer van broodkorsten en melk. We waren officieel het land nog niet binnen en hij bakende zijn territorium al af. Gelukkig kregen we toch allemaal een stempel in ons paspoort en mochten we door.
Subaru Outback
Na een uur bezig te zijn geweest met die pasportcontrole, werden we door een busje opgepikt om naar de autoverhuur te gaan. De chauffeur was vast blij met al onze bagage toen hij deze moest inladen, hihi. Ik had een kleine SUV gereserveerd omdat we dus met twee van die grote koffers, een campingbed, een kinderwagen, een luiertas en een Maxi-Cosi zaten. Dat bleek een Subaru Outback uit 2017 te zijn. Fancy Schmancy! Daar kunnen we de komende drie weken wel goed kilometers maken.
Airbnb
De airbnb is een leuk appartement. Het had wel ietsjes schoner gekund, maar de ruimte is echt heerlijk en de locatie is perfect. We zitten in een leuke woonwijk, niet te ver van het centrum, en om de hoek is een straat met allemaal winkeltjes en restaurants.
Vandaag is waarschijnlijk de enige dag met zonnig weer (20 graden), dus we zijn snel naar buiten gegaan om door de omgeving te wandelen. We hebben op een terras een lekker broodje gegeten in het zonnetje. De serveerster vroeg of we van augurk hielden. Ik niet. Mijn vrouw wel. Die verwachtte dus wat augurk op haar broodje. Komt de serveerster ineens met een grote pot augurken aanzetten en een knijptang: enjoy! Eh, toch maar niet…
Na nog wat gewandeld te hebben, zijn we boodschappen gaan doen. We moesten shampoo e.d. hebben voor de komende drie weken en we wilden ’s avonds ook gewoon koken. Ook voor Sebastiaan moesten wat dingen gehaald worden. Daarna kon hij eindelijk lekker slapen in zijn bed en konden wij even snel koken. Om 19:00 uur lagen we met zijn allen te pitten!
Slapen
Om half twaalf werd Sebastiaan wakker en wilde hij eten. We gaven hem een fruithap en legden hem weer in bed. Dat was te snel, hij moest nog even energie kwijt. Dus we hebben hem goed laten spelen, zodat hij zeker weer in slaap zou vallen. We aten wat yoghurt en ik sprong snel even onder de douche. Rond half 2 konden we allemaal weer in een diepe coma vallen.
Om tien over vijf werd meneer weer wakker. Dat viel ons mee. Om kwart voor zes gaven we hem pap, dus hij zat al vrij dicht bij de normale ontbijttijd. Daarna heeft hij even wat gedut, maar niet heel goed geslapen. Mijn vrouw ging dus maar douchen. We hielden hem gelijk ook onder de douche en tijdens het aankleden, besloot ik om het gewoon weer te proberen. Ik legde hem in bed en ja hoor, hij sliep toch nog een behoorlijke tijd. Ik kon nog een dutje doen, voordat ik me klaarmaakte voor de dag.
Pearle District in Portland
Rond een uurtje of tien stapten we in de auto en reden we een klein eindje naar het Pearle District. Daar ziet alles er supermooi uit. We wilden graag naar Powell’s city of books. Als je Wie is de mol hebt gekeken, dan ken je de boekenwinkel. Het is een boekenwinkel van een hele block en bestaat uit een verdieping of vier. Supergaaf. Ik heb uit de LHBT-sectie twee boeken gekozen en voor Sebastiaan hebben we een schattig dierenboekje meegenomen. Daar zit zo’n vingerpoppetje in dat door het hele boek steekt. Altijd leuk om een aandenken te hebben!
Eten
We aten snel een broodje in een mooie tent, maar we waren erachter gekomen dat we vergeten waren Sebastiaans maaltijd uit de koelkast te halen. Echt genieten van het eten kon dus niet, we moesten al redelijk snel terug naar de Airbnb. Daar lepelde hij goed zijn warme maaltijd weg en dook hij twee uur zijn bed in.
Winkelen in Portland
We hadden zin om een shopping center op te zoeken, want ik wilde graag nieuwe Converse schoenen. Onze vriendin Katherine was inmiddels ook onderweg naar Portland, dus die zou ons daar opzoeken. Na een knuffelsessie zijn we samen op zoektocht gegaan naar de perfecte schoenen en die vond ik gelukkig snel. Daarna zijn we naar de Airbnb gereden om Sebastiaan eten te geven en in bed te leggen. Samen kookten we een wokgerecht en vervolgens liet ze ons alleen, want ze zag dat onze jetlag ons de baas werd.
Deze nacht was iets minder. We lagen er om tien uur in en om half twaalf werd Sebastiaan al wakker. Daarna kwam hij nog een keer om half vijf en half zeven. Om kwart voor tien zijn we uiteindelijk uit bed gegaan.
Koffie
’s Ochtends gingen we om de hoek koffie drinken met een vriendin van me die ik al elf jaar niet gezien had. We zaten samen in een homorechtengroep op de universiteit waar ik mijn uitwisselingsprogramma heb gedaan. Het was gezellig en we kregen weer wat info over dingen die we konden doen in Portland. We wandelden samen door de buurt en liepen nog even mee naar haar prachtige huis. Het is mooi om te zien hoe ze het hier heeft in Portland!
Rondrijden in Portland
Het regent nogal veel in Portland op dit moment (dat wisten we gelukkig al van tevoren), dus we besloten ’s middags om met onze mooie auto de stad te verkennen. Katherine was onze gids en liet ons het centrum zien, met onder andere old town en China town, en twee mooie wijken. Een was duidelijk een duurdere buurt en de andere was juist supergezellig met food trucks en restaurants. Daarna reden we nog door een stukje dat nu up and coming is en dat zag er ook prachtig uit. Goede sfeer hier, chille mensen en lekker groen overal.
Thee uit Portland
Toen Katherine ons een paar jaar geleden kwam bezoeken, nam ze ontzettend lekkere thee uit Oregon mee. Het was pepermunt, maar dan echt goed gevulde zakken met mooie bladeren en bloemen. Het heet Steven Smith Teamaker. Omdat we in Nederland over het algemeen de thee wat lichter drinken dan hier, kun je met zo’n zakje wel vier koppen zetten. Ik vond het echte verwendagen, die dagen dat ik zo’n zakje meenam naar mijn werk.
Nu nam ze ons mee naar de plek hier in Portland waar ze de thee inpakken en distribueren. Bij dat gebouw zit ook een tasting room, waar je allerlei soorten bijzondere thee kunt proberen. Ik ging voor het eerst een thee latte drinken. En wat voor een: crème karamel. Boy oh boy, dat was lekker! Ik heb nog een assortiment van 6 theesoorten uitgezocht, zodat we thuis nog lekker kunnen nagenieten.
Avondeten
Thuis hebben we Sebastiaan eten gegeven en heeft Katherine in de tussentijd een lekkere curry gemaakt. Als toetje gingen we nog even chocola uit Oregon (Moonstruck) en uit San Francisco (Ghirardelli) halen. Mjam, mjam! Om negen uur liet ze ons weer naar bed gaan. Sebastiaan deed het supergoed: hij sliep door tot kwart over vier. We gaven hem wat fruit en om 6 uur wilde hij graag ontbijten. Nou, dat was een prima tijd.
Nu is het tijd om van Portland naar de oom en tante van Katherine te rijden. Zij wonen aan de kust van Oregon in Tillamook.
