Meemoeder.com

Met de ambulance naar het ziekenhuis

Met de ambulance naar het ziekenhuis

Deze week gaat Sebastiaan met zijn oom op pad, zodat zijn ouders naar Amsterdam Pride kunnen gaan. Zondag wordt het gezin verwend met een EK-finale, maar helaas kunnen ze die niet afkijken, want Sebastiaan moet met de ambulance naar het ziekenhuis. Vandaar dat deze blog een keer op woensdag verschijnt!

‘Met de ambulance naar het ziekenhuis’ Deze week gaat Sebastiaan met zijn oom op pad, zodat zijn ouders naar Amsterdam Pride kunnen gaan. Zondag wordt het gezin verwend met een EK-finale, maar helaas kunnen ze die niet afkijken, want Sebastiaan moet met de ambulance naar het ziekenhuis, waar hij een nachtje blijft. Lees het hier: http://bit.ly/AmbZkhPK

Amsterdam Pride

Mijn broer offerde zich zaterdag op om op Sebastiaan te passen, zodat zijn mama’s naar Amsterdam Pride konden. We vonden als gezin gaan nog te vroeg, want een hele dag op pad in zo’n drukte kan hij nog niet aan.

Wat een stralend weertje en wat een prachtige dag! Ik vond het echt supergezellig. Volgens mij heeft de nieuwe route van de boten er niet voor gezorgd dat er geen gaten vallen, zoals de bedoeling was, want we stonden soms nog steeds vijf minuten te wachten tot de volgende boot kwam… Maar er stond een dj in de buurt en er was genoeg te zien en te kletsen.

Na ongeveer zestig boten wandelden we nog even door de stad en aten we ergens een hapje. Ook werd er nog een bezoekje gebracht aan het feest bij de oude Vivelavie. We gingen op tijd weer naar huis, zodat we de buien in de trein meemaakten en niet in de open lucht 😉

Sebastiaan had deze dag verhoging, maar dat heeft de dag met zijn oom zeker niet verpest. Samen hebben ze dikke pret gehad in de binnenstad van Den Haag.

BabyBaby

EK

Wat een mooie wedstrijd van de Oranje Leeuwinnen donderdagavond! In de 93e minuut van de halve finale nog even een derde punt erbij regelen, waarom niet? We werden zondag dus getrakteerd op een finalewedstrijd. Ik zeg, tijd voor een EK-borrel bij ons thuis! Met vier gasten hadden we wat drank en versnaperingen geregeld. Op het laatste moment versierden we de banken nog even met oranje boa’s. De tv stond op de vensterbank, zodat iedereen het goed kon zien.

Sebastiaan voelde zich nog steeds niet lekker. Hij had deze dag wat koorts, maar veel meer dan de warmte merkte je niet echt aan hem. Hij kwam tijdens de wedstrijd nog even bij ons zitten en speelde wat op de grond.  We legden hem terug in bed, want hij leek nog niet klaar te zijn met slapen.

Benauwd, dus gelijk een ambulance

Rond half zeven, een kleine drie kwartier later, werd hij wakker. Mooi, dachten we, dan komt dat helemaal goed met zijn etenstijd. We zagen alleen direct dat zijn ademhaling heel anders was dan normaal. Hij had ontzettend moeite met ademhalen, piepte en steunde, had het heel benauwd en zijn ogen stonden maar half open. Zijn borstkas trok ontzettend diep in. Omdat hij wel vaker last heeft gehad van zijn luchtwegen en de artsen ons hadden laten zien waar we op moesten letten, wisten we direct dat het mis was toen we zagen hoe diep zijn borstkas introk.

We belden 112 en die stuurden gelijk een ambulance. In de tussentijd moesten we hem koel houden met vochtige doeken, zodat hij niet in een koortsstuip schoot. Ik zag dat zijn temperatuur 39.1 was. De vrouw aan de lijn zei dat het inderdaad ineens zo kon omslaan bij kleine kinderen. Een uur geleden was hij namelijk nog prima in orde!

Ambulance

In de ambulance ging zijn andere mama op de brancard liggen en ging Sebastiaan met een speeltje bij mama op de buik zitten. Daar leek het wat beter te gaan. Toen hij wat platter ging liggen, kreeg hij het weer heel benauwd. Na een tijdje kwamen de ambulance aan bij de SEH van Westeinde, waar het personeel net aan het roepen was dat het 4-2 was. Oh ja, het EK… In onze huiskamer zaten nog mensen die elkaar amper kennen…

Mijn vrouw werd zo op de brancard met Sebastiaan op haar buik van de ambulance naar de SEH gereden, haha. Daar kreeg hij allerlei onderzoeken. Ze konden op dit moment niet specifiek zeggen wat het was. Het kon pseudokroep zijn, maar dat wisten ze niet helemaal zeker. Als het dat wel was, dan kon het ’s nachts weer in een keer komen opzetten. Soms geven ze er medicijnen voor en soms niet. We konden naar huis en het afwachten of we konden een nachtje blijven en het monitoren.

Met de ambulance naar het ziekenhuis

Mijn vrouw en ik besloten om Sebastiaan een nachtje daar te laten houden. Hij heeft nu zo vaak artsen gezien voor zijn luchtwegen, dat we het wel fijn vonden dat het een keer in de gaten werd gehouden. Mijn vrouw ging op en neer naar huis om spullen voor me te halen, zodat ik de nacht naast hem kon doorbrengen.

Rond half elf had meneer wat gegeten en gedronken en kon hij zijn bed induiken. Met vier draadjes aan zijn teen en op zijn buik viel dat nog niet mee. Ik dook in het andere bed. Zo rond één uur vond ik hem heel onrustig en benauwd worden. Ik belde de verpleging erbij en die hadden het ook al op de monitor gezien.

Pseudokroep

Sebastiaan bleek 39.4 graden koorts te hebben en had het inderdaad benauwd. De kinderarts kwam ook en constateerde dat het inderdaad om een milde vorm van pseudokroep ging. Ze ging overleggen of er medicijnen gegeven ging worden. Ik hoopte van wel en even later kwam de verpleger met een spuitje waarmee ik het goedje in zijn mond kon spuiten. Hij vond het nog lekker ook! Uiteraard werd iedereen weer verliefd op onze charmeur. De verpleger speelde met liefde en plezier met hem, terwijl ik even naar het toilet ging.

Hij leek nog wat honger te hebben en at zo een bakje met fruit op. Zijn waterfles dronk hij ook in een keer leeg. Ho ho, dat was allemaal teveel van het goede. Hij spuugde alles weer uit. Dat betekende een nieuwe spuit met medicijnen… Om hem in slaap te krijgen, gaven we ook maar een half flesje melk. Na een half uur was zijn ademhaling weer goed en om drie uur sliep hij weer. Fijn, kon ik ook weer wat slapen!

Goed nieuws

Ik was helemaal blij dat we ervoor hadden gekozen om de nacht hier te blijven. Thuis lig je dan toch maar bang in de gaten te houden of je kind gaat stikken. Nu kon mijn vrouw tenminste nog een goede nacht maken en kreeg hij gelijk medicijnen. We hadden geen zin in nog een rit met de ambulance…

Om zes uur was meneer wakker en wilde hij wat eten. Goed nieuws: zijn temperatuur was 37 graden! Helaas sliep Sebastiaan pas weer om kwart voor tien, waardoor we een paar uur gejengel en verveel hebben gehad. Na drie kwartier slapen werd hij weer huilend en benauwd wakker. Net op dat moment kwam mijn vrouw binnen, dus die schrok een beetje. Na wat rechtop zitten, eten, drinken, zingen en spelen, voelde hij zich beter.

Hij mocht gelukkig snel naar huis! Voor de zekerheid kregen we nog een dosis van die medicijnen mee, mocht het ’s nachts weer misgaan, maar dat verwachtten de artsen niet.

Thuis

Zo hey, daar sta je dan ineens in het felle daglicht na iets van vijftien uur lang in een donker hok te hebben gezeten zonder al te veel slaap. Ik voelde me redelijk gebroken… I needed comfort food! Na een dikke Subway en wat boodschappen te hebben gehaald, kwamen we rond het middaguur thuis aan. De oranje boa’s en de tv staarden ons treurig aan. Wat een anticlimax was dat, die halve avond terwijl de wedstrijd zo mooi was.

Sebastiaan kon eindelijk weer eens spelen! Hij vond het echt heel fijn om zijn vertrouwde omgeving en speelgoed weer te zien. Hoe wit hij er ook uit zag, die glimlach was mooi. Ik dronk nog een kop koffie en ging maar eens naar kantoor. Sebastiaan lag al snel in bed na nog wat te hebben gegeten. De middag ging redelijk oké: wat geslapen, veel gejengeld, wat gegeten, wat gespeeld en wat gewandeld.

Volg je me op YouTube?

Slaap

’s Avonds had Sebastiaan moeite met in slaap vallen. Op een gegeven moment kreeg ik door dat hij weer last had van zijn darmen. Dat vond ik niet gek, want in het ziekenhuis had hij behoorlijk veel brood gegeten. Na heel wat buikmassages en een warm bad viel hij rond kwart over acht in slaap.

Nou, ik dook er ook gelijk in. Ik kon niet meer! Helaas kreeg ik halverwege de nacht een migraineaanval, dus ik kreeg een uurtje slaap minder. Sebastiaan sliep gelukkig nog gewoon. Op een gegeven moment hoorde ik hem wel. Even kijken hoe laat het was. KWART VOOR ZEVEN!!!! Hoezee!!

Ik schopte mijn vrouw uit bed voor de ochtendvoeding en pakte nog een uurtje slaap. Wat een pret. Mijn schoonvader was zo lief om dinsdag op te passen, zodat Sebastiaan niet naar het kinderdagverblijf hoefde en wij gewoon aan het werk konden. Dat was echt een uitkomst. Hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar beter!


Geplaatst

in

door