Gastblog: een meisjeshuis voor Kari en haar vrouw

In mijn tweede gastblog vertelt Kari hoe haar vrouw en zij hun meisjesgezin stichtten. Zij hebben al een dochter en Kari is op dit moment zwanger van de tweede. In dit verhaal wordt duidelijk hoe belangrijk het is om naar jezelf te luisteren en te doen wat goed voelt.

Kari stelt zich voor

Hoi! Ik ben Kari, mama van een bijna driejarige peuter, Isaya, en zwanger van babymeisje nummer twee. En ik ben getrouwd, met een andere vrouw. In deze blog vertel ik hoe ons meisjesgezin is ontstaan, in de hoop dat het jou helpt op jouw weg naar het roze ouderschap!

Hoe het begon voor Kari en haar vrouw

Het begon voor ons vier jaar geleden bij een bijeenkomst van Stichting Meer dan Gewenst. Mijn vrouw en ik luisterden naar verhalen van een lesbische stel, co-ouders en een homostel.

Door hun verhalen realiseerden wij dat er allerlei soorten mogelijkheden en constructies waren en dat we eigenlijk best veel “te kiezen” hadden. Daarvóór voelde het alsof we als lesbisch stel heel beperkt waren in onze kinderwens.

Door de bijeenkomst ontdekten we wat we graag zouden willen en ook wat we niet wilden. Na de bijeenkomst wisten we het zeker: we wilden een (voor ons) onbekende donor en geen co-ouderschap situatie.

De kliniek

We schreven ons in bij een kliniek en ontdekten dat we drie opties hadden: een Deense donor (die moest je zelf bestellen via het internet), een Duitse donor (die was snel beschikbaar) en Hollands zaad (dat zou echt wel even duren).

Een Duitse donor scheen wat moeilijker te traceren zijn later en we wilden ons toekomstige kindje op z’n minst de optie geven om haar donor op te zoeken. En bij Deense donor moest ik steeds aan een Deense dog denken. Dus we gingen voor optie nummer 3.

We kwamen op een wachtlijst terecht van 9 maanden. In die negen maanden hield ik mijn cyclus goed bij, zodat ik wist wanneer mijn eisprong was, en onderging ik een aantal onderzoeken om te kijken of alles goed werkte.

15% kans per keer

Dat deed het en mijn cyclus was regelmatig: er was geen zichtbare reden waarom het niet zou lukken. We werden wel gewaarschuwd dat er een 15% kans per keer was, maar we hoopten natuurlijk dat dat percentage voldoende zou zijn voor ons.

Dat was het niet.

Toen we eenmaal een donoraanbod hadden gekregen, gingen we braaf iedere maand naar de kliniek, betaalden we het zaadgeld, werd ik geïnsemineerd, moest ik vijf minuten later weer plaatsmaken voor de volgende wensmoeder en reed ik naar kantoor.

Voor Kari was het de hel

Het was vreselijk. Dat klinische, dat onpersoonlijke en dat snelle gedoe paste totaal niet bij mij. Het voelde helemaal verkeerd: het feit dat we maar één keer per eisprong insemineerden, dat ik weer zo snel moest opstaan en de ruimte waarin het gebeurde. Ik kreeg er zoveel stress van. Ik ken ook lesbische stellen die hier geen moeite mee hadden, dus het is echt afhankelijk van hoe je in elkaar steekt. Maar voor mij was het hel.

De twee weken erna duurden eeuwen en iedere negatieve test was een mokerslag. Na vier mislukte pogingen moest mijn vrouw mij letterlijk van de badkamervloer rapen. Er zijn mensen die jaren erover doen om zwanger te raken – dat wist ik – maar alles voelde zo verkeerd. Alsof, als we een ding zouden aanpassen, het wel zou lukken, maar we werden tegengehouden.

Een wonder

En toen belandden we op de bank bij een Godswonder. Een vriend, iemand die we al heel lang kende en zelf een gezin had, zei “Uh, nou, we hebben het erover gehad en als jullie willen, dan wil ik best wel wat doneren”.

We hadden er nooit aan gedacht om iemand in onze omgeving te vragen, omdat we dachten dat dat te veel gedoe zou opleveren. Maar mijn vrouw en ik keken elkaar aan, we keken naar de toen nog potentiele donor en zijn vrouw en we wisten gelijk: ja. Dit is het. Dit klopt. Het missende kwartje viel direct op zijn plek.

De Viking

Bij de onbekende donor waar we “mee bezig waren,” wisten we alleen dat hij golvend blond haar had, 1 meter 80 was en 92 kilo woog. Mijn vrouw en ik noemden hem “De Viking,” want zo klonk zijn omschrijving. Maar hier tegenover ons zat een superknappe vent van 28, met een Master en een leuke persoonlijkheid. Het voelde gelijk goed.

Hij wilde geen vaderrol. Hij wilde geen rechten. Geen plichten. Hij wilde gewoon zaad doneren en dat was het. En dat was precies wat wij ook wilden.

Nu kon het gewoon rustig thuis, in een relaxte omgeving, en ik kon na afloop zo lang blijven liggen als goed voelde. De donor vond het prima om drie dagen rond mijn eisprong te insemineren. Op de dag van de positieve test en de twee dagen erna.

De eerste keer

De eerste keer was ongemakkelijk: hij kwam binnen en wij een beetje giechelen en “Nou, oké, succes he!” We gingen een wandelingetje maken en toen hij klaar was, gingen we weer naar huis en insemineerde mijn vrouw mij in de slaapkamer.

De twee dagen erna voelden al veel normaler. Toen we gingen insemineren voor baby nummer twee, was er helemaal niks ongemakkelijks meer aan. Na het insemineren ging ik een filmpje kijken in bed en ging mijn vrouw een biertje drinken met de donor.

Sowieso waren we toen relaxter. Bij de eerste zwangerschap kochten we een speciaal thuis-inseminatiesetje online. Bij deze baby vond ik nog ergens een piespotje en een spuitje (beide steriel, dat wel) in de medicijnkist en dachten we “ja, dat werkt wel”.

Lees hier tien tips van Kari voor als je thuis gaat insemineren!

Beide keren was ik in een keer zwanger. Blijer kon je ons niet maken. Alles voelde goed, alsof het klopte. We hadden een superleuke donor, het insemineren was relaxed en het pakte gelijk.

Het grootste geluk

En na negen maanden kwam er een prachtkind uit. Isaya is de liefde van ons leven. Ze maakt ons zo belachelijk gelukkig. Ze is grappig en slim en lief en knap. Een echt Prinsessenmeisje dat dol is op roze en ballet en kroontjes. En nu krijgt ze een babyzusje. Ze heeft er zelf ook een in haar buik, zegt ze. Ik kan niet wachten om dit meisje te ontmoeten en leren kennen. We hebben er ontzettend veel zin in.

Een bericht gedeeld door Ｃｏｌｕｍｎｓ ｂｙ Ｋａｒｉ (@karivdheide) op 7 Mei 2018 om 10:27 (PDT)

Kari beantwoordt veel gestelde vragen

In de loop van de jaren heeft Kari hun verhaal heel vaak verteld. Je mag haar altijd mailen of een kijkje nemen op haar website als je vragen hebt. Instagram vindt ze ook altijd gezellig! Kari beantwoordt hier alvast een aantal vragen, die ze bijna altijd krijgt.

Wisten jullie gelijk wie het kindje ging dragen?

Een kinderwens en een zwangerschapswens zijn absoluut niet hetzelfde. Mijn vrouw moet er niet aan denken om negen maanden lang kotsmisselijk, doodmoe, dik en beperkt rond te hopsen, om vervolgens een kind uit te persen en maanden een baby aan je borst te hebben hangen, dag en nacht. Ik wel. Ik vind dat allemaal fantastisch.

Voelde mijn vrouw, als meemoeder, gelijk alsof Isaya ook haar kindje was, ondanks dat ze niet genetisch verwant zijn?

Direct. Je leeft er maanden naar toe, ziet je kind op echo’s, ziet het geboren worden. Het is jouw kind, of het nou bloedverwant is of niet.

Wie is jullie donor/wat vertellen jullie mensen over de donor?

Onze donor is bekend, maar alleen voor een paar mensen. De rest van de wereld moet nog even wachten. Als Isaya vragen gaat stellen over waar ze vandaan komt, dan gaan we haar vertellen wie het is. Daarna volgen langzaamaan andere mensen in onze omgeving.

Wat vertel je Isaya nu?

Isaya kent haar donor, ze ziet hem een keer in de paar maanden, maar omdat ze nog zo jong is en het de normaalste zaak van de wereld vindt dat ze twee moeders heeft, gaan we haar nog niet belasten met ingewikkelde verhalen over hem. Ze heeft ook nog geen vragen over hoe haar zusje in mijn buik terecht is gekomen. Dat is gewoon een gegeven. Als ze er klaar voor is vertellen we heel simpel: je hebt twee mama’s en toen we jou wilden krijgen hadden we wat zaadjes nodig en die heeft hij gegeven. Naarmate ze ouder wordt zullen we dat beter uitleggen en als ze wil kan ze vragen aan hem stellen en een band met hem gaan opbouwen.

Ook een gastblog schrijven?

Op Meemoeder.com probeer ik aanstaande roze moeders de informatie en ervaringsverhalen te bieden die ze zoeken. Je kunt je vast nog wel herinneren hoeveel vragen je zelf had voordat je aan het hele traject begon. Wil je, net als Kari en Mireille en Marijn, je verhaal delen? Superfijn! Je mag me mailen op info@meemoeder.com.

Het maakt niet uit hoever je in het traject bent: jullie zijn aan het nadenken over ouders worden, jullie zijn een traject begonnen, jullie zijn in verwachting, jullie hebben een baby of al een ouder kind, jullie zijn bezig voor de volgende of jullie proberen zwanger te worden maar het lukt niet. Alle verhalen helpen anderen en zijn welkom. Stuur je je verhaal met een of twee foto’s?

Ben je klaar om aan de slag te gaan met de babyuitzet, maar heb je geen idee wat alles is en hoeveel je ervan nodig hebt? In mijn ultieme babyuitzetlijst bekijk ik de lijst van de Consumentenbond en vertel ik je wat daarvan handig is, waarvoor en hoeveel.